Za niecałe dwa tygodnie, będzie wiadomo kto zaś będzie płakał a kto rechotał ze szczęścia. Albo jednocześnie to i to. Przegrany świat będzie obwiniał, że jemu się należało a suweren go nie wybrał. Będzie skomlał w swojej żałości z pianą nienawiści do wszystkich, jaki on jest poszkodowany. W swojej głupiej naiwności nie będzie mógł pojąć, że samo jego zaistnienie w świecie polityki to stanowczo za mało. To nic, że miał ambitne plany i oczekiwania, to nic, że był uścisk prezesa i poklepywanie po plecach premiera. Naiwność granicząca z pazernością stanie się symbolem totalnej porażki. Płacz i zgrzytanie zębów. Z drugiej zaś strony, trzeba będzie poszukać przyczyn owej porażki. Wiadomo, że to tylko i wyłącznie wina innych, wrogów ojczyzny, pasożytów i zawistników. Ten szloch odbijać się będzie pod różną postacią. W ustawkach z brukowcami, wywiadach, szukaniem pocieszenia w ramionach spółek skarbu państwa. Trauma wpisana w polityczne CV.
Będzie też rechot zwycięski. Duma i podniesione ego do rozmiarów zwycięstwa. Wzrok patrzący z góry na naiwniaków, którzy oddali głos zwycięski. To nie będzie tryumf niespodziewany, taki z gatunku, niespodzianki, to będzie wygrana z rodzaju-się należało, bo innego wyjścia być nie mogło. Bo jak to mogło się nie udać, przecież tyle się napracowało, jeżdżąc po Polsce wciskając naiwnym kit o dobrobycie. Rechot zwycięski trzeba pokazać wszystkim, taniec medialny, widowisko jak taniec z gwiazdami lub twoja twarz brzmi znajomo. Napychanie własnego ego zwycięstwem, będzie obfitowało dalszą pogarda do naiwnych wyborców. Będzie mało i za mało poklasku dla zwycięscy.
Idiotyzm zwycięstw i porażek będzie trwał aż do znudzenia. Oskarżenia o niesłuszność nie wyboru lub jego wybór, będzie kontestowany na różne sposoby. Nie będzie w tym żadnej racjonalności ani potrzeby zrozumienia. Empatia dla przegranych zostanie schowana nawet przez swoich, gratulację też nie będą szczere, przecież Polak juz tak ma, wygrani są przegranymi a przegrana tryumfem.
Komentarze