Matka Merkel z Dzieciątkiem

   A zdarzyło się, że po erze srogiego Kaczora dotarła wreszcie do kraju warszawczyków, co leży na samym skraju świata zachodniego, nowa era kochliwego Wodnika. Przeto symbole wiary, nadziei i miłości poczęły się u nich zmieniać.  

   Oto wiary symbol nowy: rurociąg przyjaźni Ribbentrop-Mołotow. Pierwszy patron został powieszony przez drugiego, drugi ledwo uniknął rozstrzelania przez swoich. Ale to nic! Bo  było w starych i złych czasach. Dziś widzimy przemieniony a święty obraz ich przymierza: Pani kanclerz z carem wiernie przywarli do siebie. Dobrze im ze sobą. Miłościwie wszakże obiecali, że słodkiego Pana Donaldu dopuszczą do duetu.

   Czy Pan Donaldu im wierzy? Trzeba mieć nadzieję. Nadzieja stała mu się matką tej mądrości, że w erze Wodnika historyczne konflikty interesów nie przeszkodzą cnocie. A że z trzech cnót ewangelicznych miłość jest największą, miłości szuka na kolanach przecudnej matki Merkel jako ta dziecina betlejemska.

   Niech będzie pochwalona nasza nowa ikona: Matka Merkel z Dzieciątkiem Donaldu! Ona głowę nachyla nad nim czule, ono w rączki klaszcze i z uśmiechem radosnym poczyna mirrę, kadzidło i złoto rozdawać królom ze Wschodu i Zachodu. Czujnym panom ze wsi oddaje na boku ważne stanowiska. Pomocnika lichwiarzy w męża sprawiedliwego wielkim cudem zmienia aż strach padł na niedowiarków. Ludowi wysoko wzniesiony kielich słodyczy swej ukazuje, że ten klęka w podziwieniu i pić z niego łaknie. I tylko wichrzyciele mamrotają pod nosem w ten czas błogosławieństw.

   O! Ty różo rozkoszy potężnych sąsiadów, przyjacielu przemiłych panów ze wsi, kochanku  młodzieży roztropnej, wybacz niepojmującym Twej mądrości. Banków prawie nie mamy i masowego handlu, z własnej prasy prawie już nic nam nie zostało. Zresztą, długo by wyliczać. Energetycznego bezpieczeństwa nie mamy także ale przy Tobie mieć przecie nie potrzebujemy. Kto by się tym frasował! W nowej erze Wodnika lew koło jagnięcia legnie a krzywdy mu nie uczyni.