Franek Smuda – Lech Wałęsa polskiej piłki

 Co prawda uważam się za kibica, ale w porównaniu z moim kolegą, kulturystą od wielu lat w stanie spoczynku, wypadam blado. On jest w moich oczach fanatykiem piłki.

Spotkałem się z nim, kiedy polska kadra przebywała jeszcze na zgrupowaniu w Austrii i zaniemówiłem, kiedy on już wtedy z pełnym przekonaniem stwierdził, że Smuda zmarnował szanse na dobry występ polskiej reprezentacji.

 Z fachowym zacięciem ocenił, że zaprzęganie po ciężkim sezonie, szczególnie naszej „niemieckiej” trójki asów do ciągnięcia na jakiejś uprzęży ciężarów niczym konie pociągowe to niewyobrażalna głupota. Według niego była to prosta droga, aby utracili w przyspieszonym tempie świeżość i świetną formę, którą imponowali nawet pod koniec sezonu.

Nasi według niego, bardzo szybko padną kondycyjnie i jak zwykle po meczu pierwszym, pozostaną nam już tylko dwa, czyli ten ostatniej szansy i tradycyjnie ostatni, o honor.

Oglądając wczoraj naszą drużynę w drugiej połowie, przypomniałem sobie tę rozmowę i nie dało się tego wytłumaczyć czymś innym niż brakiem kondycji. Oni po prostu, jak to się popularnie mówi, oddychali rękawami.

Podczas drugiego meczu zaimponowała mi świeżość i doskonała kondycja ekipy rosyjskiej. W pewnym momencie zachwycony grą Rosjan komentator powiedział, że selekcjoner Sbornej, Dick Advocaat powiedział, że nie należy podczas przygotowań do takiego turnieju jak mistrzostwa Europy zmuszać piłkarzy do pchania taczek.

Myślę, że Franek Smuda to taki Wałęsa polskiej piłki. Uwierzyliśmy, że „puści w skarpetkach” PZPN i postawi się rezygnując z bezsensownych zgrupowań i egzotycznych wojaży. Nie zrezygnował.  

Pokłócił się z Borucem, Kuszczakiem czy Żewłakowem, więc ich nie powołał.

Wczorajsze zwalanie winy na piłkarzy, których rzekomo spaliła ranga imprezy to kłamstwo.

Czyżby trema i świadomość tego, w czym się uczestniczy dotarła do płuc dopiero w drugiej połowie?