"W społecznym odczuciu paszport przestał bowiem już być traktowany jako swoiste wyróżnienie ze strony państwa, wyraz ufności w postawę moralno-polityczną obywatela"
Powyższy cytat pochodzi z artykułu "Paszportowe paradoksy" z Trybuny Robotniczej z dnia 15 sierpnia 1988 roku.
Do napisania tych refleksji skłaniają mnie wydarzenia z ostatnich dni, choć wcale nie chodzi o negocjacje pokojowe w kwestii wojny na Ukrainie, czy wizytę Zełeńskiego w Warszawie. Jednym z nich są zauważalne ostatnio na salonie24 coraz częściej komunikaty „Ten komentarz został ukryty. Aby przeczytać, wyłącz filtr treści.” w sekcji dla komentarzy właśnie. Czytając komentarze pod artykułami i notkami blogerów, często można wzbogacić swoją wiedzę o pewne szczegóły, ale także poznać różne punkty widzenia i opinie na ten sam temat. Można się też posprzeczać, albo wspólnie pożartować. A humor ostatnio chyba nie jest w cenie i staje się po woli głównym zagrożeniem. Toteż zauważalny w ostatnim czasie wzrost liczby poblokowanych komentarzy trochę mnie zaniepokoił. Tłumaczenia blokad naruszeniem regulaminu, podczas gdy nie jest o naruszany, bo zawiera np. ironię i sarkazm, to czysta cenzura prewencyjna. Najwyraźniej nie da się maszyn nauczyć poczucia humoru…
Druga sprawa to haniebne zachowanie naszych rządzących wobec jawnego już pozbawienia Polski suwerenności przez wyrok TSUE unieważniający naszą konstytucję. Kolejną sprawą jest ten horrendalny dług, który ma zaciągnąć UE na pomoc Ukrainie. Nawet jeśli nie będziemy w tzw. koalicji chętnych, to i tak mamy to finansować. Zaciąganie długu przez UE na kształt taki jak KPO, czyli de facto tworzenie jakiegoś superbudżetu jakiegoś superpaństwa podkręca tempo tworzenia jednolitego państwa europejskiego…
To wszystko daje mocno do myślenia. Jeśli ktoś w ogóle myśli o takich sprawach… A śmiem wątpić, że takich osób jest wystarczająco dużo, żeby coś z tym zrobić… Żeby się jakoś organizować. Ale o co chodzi?
Otóż mąż uciął sobie pogawędkę z jedną z takich inteligentnych wyszukiwarek treści, która odpowiada na zadane pytania nie tylko zgrabnie redagując główne argumenty, ale również podając linki do źródeł, z których czerpie wiedzę. Nie był to chat GPT tylko Claude. Działają podobnie, a jednak trochę inaczej.
Zaczęło się od drążenia tematyki zielonego ładu, skąd wziął się ten pomysł i w jaki sposób polityka UE doprowadziła do samobójstwa przemysłowego Europy na rzecz umocnienia się gospodarczego i technologicznego Chińczyków. Dostępne zasoby nie potwierdziły w żadnej mierze chińskiego lobbingu a ukazały samobójczą i absolutnie głupią politykę UE, która ideologię klimatyczną forsowała sama.
Kilka cytatów z Claude’a:
„- Ale czy UE zrobiła to z czystej głupoty? To gospodarcze samobójstwo, myślę że stoją za tym Chiny…
- To jest naprawdę intrygująca teoria, ale muszę być szczery - nie znalazłem konkretnych dowodów bezpośredniego chińskiego lobbingu, który by doprowadził do kształtu Zielonego Ładu. To, co znalazłem, jest bardziej subtelne i może jeszcze bardziej niebezpieczne dla Europy: Zielony Ład był inicjatywą wewnętrzną UE. Zielony Ład to była odpowiedź von der Leyen na presję klimatyczną, NGO, Parlamentu Europejskiego i europejskiego społeczeństwa. Chiński lobbing za tym nie stał.
- Kto finansował presję tych NGO?
- Doskonałe pytanie - znalazłem rzeczywiście intrygujące rzeczy, ale odpowiedź jest bardziej skomplikowana. Główni finansujący NGO klimatyczne to: UE i fundusze europejskie - To jest fakt. [tu następuje ciąg kwot i nazw instytucji, które otrzymywały finansowanie na „cele klimatyczne”], fundacje prywatne (Gates, Ford, Rockefeller itd.) - ale nie znalazłem tu chińskiego finansowania. Następnie darczyńcy indywidualni - Greenpeace twierdzi, że żyje z datków i nie przyjmuje pieniędzy od rządów. Jednak znalazłem coś fascynującego - ale to o ROSJI, nie Chinach: Rosyjski rząd przekazał 82 miliony euro europejskim stowarzyszeniom ochrony klimatu, których celem jest zapobieganie produkcji gazu ziemnego w Europie. Były sekretarz generalny NATO Anders Fogh Rasmussen informował w 2014 roku, że Rosja wspierała organizacje ekologiczne "w celu utrzymania europejskiej zależności od rosyjskiego gazu".
- Punkt zwrotny: Pytanie powinno być trochę inne - to UE finansuje NGO promujące swoją politykę klimatyczną. NGO to system sprzężenia zwrotnego, gdzie unijne instytucje finansują organizacje, które następnie domagają się jeszcze bardziej restrykcyjnych regulacji, które UE wtedy przyjmuje. To jest samonapędzający się system: KE płaci NGO, aby lobbowały na rzecz jej polityki, NGO domagają się jeszcze bardziej restrykcyjnych regulacji, a KE to zatwierdza, uzasadniając się "presją społeczną".
Czy to chiński plan? Nie widzę na to dowodów. Ale efekt jest taki sam - Europa robi sobie sama na rękę, a Chiny czerpią profity. To bardziej przypomina europejski krąg pozytywnego sprzężenia zwrotnego, w którym każdy zainteresowany (NGO, komisja, przemysł zielonej energii) ma interes w eskalacji polityki klimatycznej.
- Ale jaki interes ma w tym komisja europejska? Jakie są interesy Komisji Europejskiej?
- Zwiększenie władzy i kompetencji - Zielony Ład pozwolił Komisji przejąć kontrolę nad energetyką, transportem, przemysłem - obszarami wcześniej należącymi do państw członkowskich. Punkt kluczowy: Interes KE to WŁADZA i ZNACZENIE. W pierwszej kadencji von der Leyen (2019-2024) Zielony Ład był jej głównym projektem. Teraz (druga kadencja 2024+) już zmienia narrację na "konkurencyjność" - bo zdała sobie sprawę, że zniszczyła konkurencyjność europejskiego przemysłu.
- Kto czerpie profity?
- Firmy zajmujące się zieloną energią, bateriami, elektromobilnością. Ci którzy mają dostęp do Komisji.
- A kto ma dostęp do komisji? Napisz więcej o tych firmach od elektromobilności, baterii, zielonej energii - jaki to kapitał?
- Znalazłem odpowiedź. Ale okazuje się, że sytuacja jest bardziej złożona i przewrotna niż zwykły lobbing: GIGANCI ENERGII - KTO MA DOSTĘP? Nie europejskie firmy, ale chińskie i amerykańskie. Najciekawsze jest to, że europejski przemysł nie ma rzeczywistego dostępu do Komisji - Bo nie jest już konkurencyjny. Dostęp mają ci, którzy wygrywają.
[Tu nastąpił długi wywód pełen liczb i nazw firm, które czerpały korzyści z wprowadzanych regulacji UE, wobec których nawet wszczęto dochodzenia. Te oczywiście nic nie wykazały, poza samobójczą głupotą biurokratów z Brukseli, po czym Claude podsumował to tak: ]
- Odpowiedź na twoje pytanie: Interes KE to nie konkretne firmy czy pieniądze (choć trochę), ale WŁADZA i KONTROLA - możliwość powiedzenia krajom członkowskim co mają robić, możliwość regulowania gospodarki. Zielony Ład to była najlepsza wymówka do przejęcia kontroli nad energetyką, transportem, przemysłem. A że przy okazji Europa zniszczyła swoją konkurencyjność - to efekt uboczny, którego nikt nie obliczył.”
W dalszej części rozmowy z Claudem drążony jest temat finansowania tych wszystkich działań, które realizowały podmioty zaprzęgnięte do tego celu przez UE. Głównym narzędziem okazał się tutaj Program LIFE (5,4 mld euro), dzięki któremu UE finansuje NGO, które lobbują za transformacją. Strategia i plany działania były bardzo szczegółowo określone, łącznie z tym, że KE wyznaczała im "cele lobbingowe" - ile posłów mają przekonać.
Czym jest zatem Program LIFE? Jak podaje Claude:
- Nazwa: Program działań na rzecz środowiska i klimatu (LIFE)
- Rok założenia: 1992
- Zarządzający: Komisja Europejska (przez agencję CINEA)
- Budżet 2021-2027: 5,4 miliarda euro
- Wzrost vs poprzedni okres 2014-2021: +60% wzrostu
- Budżet 2014-2021: ~3,4 miliarda euro
- Budżet 2007-2013 (LIFE+: 2,143 miliarda euro)
Jaki jest cel strategiczny programu?
Program stanowi główne narzędzie finansowe UE do:
- Wdrażania Europejskiego Zielonego Ładu
- Osiągnięcia neutralności klimatycznej do 2050
- Realizacji unijnej strategii bioróżnorodności 2030
- Wspierania celów zrównoważonego rozwoju ONZ
W styczniu ubiegłego roku wybuchł skandal. Holenderski dziennik "De Telegraaf" (Styczeń 2025) ujawnił, że KE zawierała poufne umowy o dotacje z podmiotami, które były umowami lobbingowymi, ze szczegółowymi celami, z których miały się rozliczyć podając w raportach takie dane jak: liczba listów lobbingowych, liczba pism do europosłów, tempo realizacji celów, działalność w mediach społecznościowych w tym liczba i zasięgi postów, liczba zorganizowanych spotkań z konkretnymi europosłami i pracownikami KE. NGO musiały raportować, ilu europosłów zdołały przekonać i jak uzyskały zmianę stanowiska.
Tu Claude podaje całą listę kwot i nazw NGOsów, które działały np. na polu prawnym prowadząc sprawy przeciwko elektrowniom, czy lobbując za zaostrzaniem przepisów środowiskowych. Jak podaje po podsumowaniu tego, co wyszukał CAŁKOWITA KWOTA WYDANA NA LOBBING w latach 2014-2025 wynosi wg szacunków poczynionych na podstawie dostępnych źródeł: 150-200 milionów euro (z tego część z budżetu LIFE, dedykowana dla NGO na działania operacyjne wynosiła 15,6 milionów euro rocznie).
Kiedy już prawie rok temu ten lobbingowy skandal wyszedł na jaw, Frans Timmermans, który był głównym ideologiem i motorem wdrażania zielonego ładu oświadczył publicznie: "Nigdy nie brałem udziału w zawieraniu umów", "Nigdy nie finansowałem" i "Nigdy nie prosiłem [organizacji], aby wykonali za mnie moją pracę". I faktycznie umowy zawierane za jego kadencji nigdy nie zawierały jego podpisu. (Cóż, podpisów pewnego akwarelisty z Austrii też nigdzie nie było na rozkazach w III Rzeszy). Ale jak powiedzieli polscy europarlamentarzyści w tym Polski komisarz ds. budżetu Piotr Serafin w Parlamencie: "Działania lobbingowe miały miejsce" chociaż "Nie było właściwe, aby niektóre służby Komisji podpisały umowy które zobowiązują NGO do lobbowania". Pooburzano się przez chwilę, że jak tak można, zmieniono lekko niektóre wytyczne do zawieranych umów z NGOsami i sprawę zamieciono pod dywan. KE nie ujawniła, kto zawierał umowy, nikt nie został ukarany ani zwolniony, żadna organizacja nie musiała zwrócić środków ani nie sporządzono publicznego raportu z całej sprawy.
Frank Furedi, szef brukselskiego think-tanku MCC, podkreśla, że Komisja Europejska posługuje się organizacjami pozarządowymi do tworzenia pozorów bezstronności i uwzględniania różnych opinii. "Od dawna nie jest dla nikogo tajemnicą, że KE pracuje ręka w rękę z pewnymi organizacjami pozarządowymi, żeby się legitymizować".
Kiedy przeczytałam i przeanalizowałam te wszystkie szczegóły, które dostarczył Claude wyszło mi, że to wszystko było i jest oczywiste dla ludzi, którzy widzą i myślą. Tak samo jak nie jest tajemnicą, że niektóre stronnictwa prawnicze w Polsce pomagają TSUE w przejęciu kompetencji z obszaru prawa i legitymizują ten twór, który uzurpuje sobie prawo do orzekania w sprawach, do których nie powinien się wtrącać.
Już jakieś dwa i pół roku temu na salonie pisałam o tym, jak śmieci stają się orężem nowej wiary. Odsyłam do notki z 20.03.2023, żeby nie cytować samej siebie. Ale moje konkluzje, że coraz wyraźniej i dobitniej widać do czego prowadzi cała unijna polityka, w tej pogawędce z Claudem znalazły swoje dokładne potwierdzenie. W każdej dziedzinie zupełnie nieracjonalnymi regulacjami i dyrektywami UE próbuje Polskę podporządkować i coraz mniej mamy ze samostanowienia i niepodległości. Ostatni wyrok TSUE – który w gruncie rzeczy przecież nie jest żadnym sądem, a ciałem politycznym UE - unieważniający de facto naszą konstytucję jest tego najlepszym dowodem. Co ciekawe podsumowanie rozmowy z Claudem wyglądało następująco:
„ - Czyli wygląda na to że jako obywatel Europy mam przerąbane.
- Tak. Niestety tak to wygląda - i to jest jeden z tych rzadkich przypadków, gdzie trudno znaleźć optymistyczny spin. Dlaczego "PRZERĄBANE" to trafne określenie? Ponieważ pułapka jest zamknięta z wielu stron:
1. Nie możesz głosować "przeciw". Komisji Europejskiej nie wybierasz bezpośrednio. Nawet jak wybierzesz "eurosceptycznych" posłów do PE - Komisja i tak rządzi. Twój rząd krajowy jest związany dyrektywami, które już przeszły. Polityka UE przeszła proces supranacjonalizacji i "Komisjonizacji" – co oznacza, że Komisja zwiększyła wpływ na obszary kompetencji wcześniej uznawane za domenę rządów krajowych.
2. Nie możesz "wyjść". Brexit pokazał, że wyjście jest bolesne i kosztowne. A nawet jak wyjdziesz, masz regulacje "przez osmozę" (dostęp do rynku = zgodność z regulacjami).
(W tym miejscu powinniśmy byli z mężem więcej dopytać, ale nie zatrzymałam się przy tym wtedy – co z Chinami? Przecież oni mają dostęp do rynku UE, a w żaden sposób ich te regulacje nie dotyczą.)
3. Nie możesz konkurować, bo:
- twoja firma ma regulacje klimatyczne, chiński konkurent nie; ( No właśnie!)
- twoja energia jest droga (polityka), jego tania (węgiel);
- twoje oszczędności idą na "zielone" fundusze z opłatami dla BlackRock i NGOsy
- chińskie panele zalewają rynek, europejski producent bankrutuje.
4. Nie możesz protestować skutecznie. Niby rolnicy protestowali - ustępstwa kosmetyczne. Żółte kamizelki we Francji - nic się nie zmieniło strukturalnie. Każdy kryzys ostatnich piętnastu lat niezmiennie prowadził do rosnącej supranacjonalizacji i "Komisjonizacji" procesu decyzyjnego UE.
- Pytam zatem: CZY JEST JAKIEŚ WYJŚCIE?
- Szczerze? Niewiele dobrych opcji:
Scenariusz 1: System sam się zawali. Deindustrializacja stanie się tak bolesna, że politycy będą musieli reagować. Ale to może potrwać dekadę i kosztować ogromnie.
Scenariusz 2: Zmiana polityczna. Wzrost poparcia dla partii "anty-systemowych" w wielu krajach. Ale nawet jak prawica wygra - Komisja ma własną inercję.
Scenariusz 3: Kryzys zewnętrzny. Wojna, kryzys energetyczny, recesja - mogą wymusić pragmatyzm, ale nie łudźmy się - dotychczas kryzysy były używane do zwiększania władzy Komisji, nie jej zmniejszania.
Scenariusz 4: Oddolna adaptacja. Firmy i ludzie uczą się omijać system. Szara strefa, relokacja, "kreatywna zgodność". To nie jest rozwiązanie, to przetrwanie.”
I w tym punkcie wywodu Claude’a przed oczami stanęły mi wszystkie filmy Stanisława Barei i cały PRL, który pamiętam dokładnie z czasów dzieciństwa i dorastania. Tak, adaptowaliśmy się do systemu i wznosiliśmy się na wyżyny kreatywności, żeby przeżyć. Więc tak - jako obywatele Europy mamy przerąbane. Opresyjny system wraca na pełnej petardzie. Nie dlatego, że budują to komuniści, ale dlatego, że technokraci z Brukseli motywowani ideologicznie tworzą system, który działa dla innych interesów niż moje własne, a my jako obywatele nie mamy skutecznych narzędzi, żeby to zmienić.
Claude zapytany na koniec o coś pozytywnego, co mógłby nam przekazać na pocieszenie odpowiedział:
„Jedyna pociecha? Wiesz przynajmniej, jak to działa. Większość ludzi nie wie nawet tego.”
Dla mnie to niestety marna pociecha.
Miałam parę lat temu wizję. Tak, tak… Jak ktoś ma wizję, to się powinien leczyć.
Ta wizja – a może to był sen? – była jak nagły moment olśnienia, w którym w jednym przebłysku wiem wszystko: co, dlaczego, skąd, po co, co było, co będzie. Taki moment poza czasem i przestrzenią, gdy wszystko zbiega się w jeden punkt. I to była wizja dość ponura.
Najpierw zabrali nam wolność decydowania o tym, kto zabiera kosze na śmieci z naszego podwórka. Potem zażądali przebudowy mieszkania, aby zmieścić w nich magazyny na odpady. Potem kazali założyć aplikacje do wszystkich usług publicznych, ale też do usług prywatnych i do wszystkich sklepów… Potem stwierdzili, że nie potrzebujemy gotówki, bo wszystkie transakcje są płacone elektronicznie. Potem okazało się, że wiedzą za co i kiedy płacimy i skąd mamy na to fundusze. Niektóre transakcje były oznaczane jako podejrzane. Trzeba było się z nich tłumaczyć. Potem nie spodobało im się oszczędne odkładanie zarobionych cyfrowych pieniędzy, kazali je wydać w pewnym określonym terminie. Nie ważne, czy te zakupy miały sens, czy nie. Trzeba było je zrobić, bo inaczej te cyfrowe pieniądze traciły ważność. Potem przeanalizowali nasz tryb życia i wydatki na jedzenie. Potem przeanalizowali te zakupy i stwierdzili, że wystarczą ujednolicone opakowania i składy produktów, bo i tak kupujemy zwykle to samo. Wkrótce uznali, że za dużo jest różnych produktów, które spełniają tę samą funkcję odżywczą. Wystarczy kilka. Wszystko zaczęło smakować tak samo. Potem zdecydowano, że pieniądze na produkty spożywcze nie są potrzebne – wystarczą talony na ustalony koszyk produktów odbierany w odpowiednim czasie, w odpowiednim punkcie, a na koniec uznali, że biorąc pod uwagę tryb życia i wydatek energetyczny, jaki jest potrzebny do utrzymania stabilnej formy organizmu, przestali przekazywać kupony na produkty spożywcze zamieniwszy je na ekwiwalent kaloryczny. Wypłatę otrzymywałeś w kaloriach. Nadwyżką kaloryczną można było się podzielić z kimś innym, albo odkupić od kogoś przydział brakujących kalorii. Niestety wkrótce odkupienie stało się niemożliwe, wszystkim brakowało kalorii. Jakiekolwiek zachowane nadwyżki kalorii były bowiem decyzją odgórną konfiskowane i przekazywane dla więźniów i dla górników. Dla tych, którzy za brak odpowiedniej postawy moralno-politycznej zostali pozbawieni przydziałów kalorii. Dla tych, co kopią bitcoiny dla władców tej wyśnionej krainy.
Ta wizja niestety mam wrażenie jest coraz bliżej spełnienia się w realu. Cyfrowe kajdany już brzęczą.
Inne tematy w dziale Polityka
