SPÓR O „POZNAŃSKIE KRZYŻE”1956 w 1981: Meble Kowalskich 26

W książce o Meblach Kowalskich (co to takiego i dlaczego, zobacz poniżej, u dołu) pomieściłem fragmenty rodzinnych wspomnień. Także o Solidarności i „Związku”, czyli Związku Polskich Artystów Plastyków, rozwiązanym w 1983 roku przez komunę. O przyjemnościach i konfliktach. Oto fragment:

[W czasie „pierwszej Solidarności” wzburzenie wywołało] […] kontrowersyjne rozwiązanie konkursu na pomnik Poznańskiego Czerwca 1956 roku. Jury skierowało do realizacji projekt […] piękny, ale… płaski. Zamiast monumentu – „dziura w ziemi”. Nic dziwnego, że werdykt jury wywołał frustrację. Wszyscy pozostawali przecież pod wrażeniem świeżo odsłoniętego pomnika ofiar Grudnia 1970 roku i odruchowo żądali podobnie monumentalnego rozwiązania. Z drugiej strony nie ulegało wątpliwości, że władcy PRLu życzyliby sobie – jeśli już w ogóle – to właśnie pomnika mało widocznego, łatwego do zneutralizowania. Nastąpiły więc protesty […] [i] jury zmieniło decyzję […] dzieło autorstwa Adama Graczyka i Włodzimierza Wojciechowskiego z Poznania […] miało wszystkie cechy odpowiadające potrzebom dziejowej chwili. Ono też zmaterializowało się ostatecznie w postaci dwóch wielkich, powiązanych ze sobą krzyży. Tym niemniej […] słychać było obawy, że projekt […] „zabije” swoim ogromem sąsiedni pomnik Mickiewicza, że stworzy niepotrzebny, zbyteczny akcent wysokościowy pomiędzy tym ostatnim a wieżą Zamku Cesarskiego. Moi rodzice również żywili takie obawy. Ale z drugiej strony doskonale rozumieli determinację robotników, którzy domagali się mocnego, zdecydowanego akcentu. […] Dobrze sobie przypominam to uczucie rozterki, wewnętrznego rozdwojenia. […] Swoistym potwierdzeniem tezy o manipulacji okazała się kolportowana pokątnie ulotka niewiadomego pochodzenia, podpisana „Filomaci”, która groziła wysadzeniem pomnika Czerwca 1956 roku, jeśli ten stanie w pobliżu figury Wieszcza. […] Wszystko to zapisałem niemal na gorąco, bo w rok po odsłonięciu pomnika, w moim pamiętniku. Zapis poczyniony piórem dojrzewającego, czyli niedojrzałego nastolatka odzwierciedla dobrze to, co mówiło się u Kowalskich przy obiedzie i przy kolacji – i zapewne w licznych innych „plastycznych” rodzinach. Acz oczywiście nie we wszystkich. I zawiera bez wątpienia krzywdzące, uogólniające zdanie o „ludziach z kręgu prezesa” – za które ewentualnie urażonych przepraszam. Jest ono jednak wiernym świadectwem czasu. [komentarz JK do fragmentów własnego pamiętnika, zamieszczonych w książce]

- - - - - - - - -
zapraszam serdecznie na najbliższe spotkania autorsko-promocyjne z moją książką
MEBLE KOWALSKICH . LUDZIE I RZECZY (Wydawnictwo Dębogóra, Poznań 2014) | POZNAŃ BIBLIOTEKA RACZYŃSKICH stary gmach, środa 3 grudnia godz. 18.00, WSTĘP WOLNY | w programie gawęda autora o Meblach Kowalskich, wykład o historii meblościanek Filipa Speka, usiąście na Krześle Kowalskiego nowo produkowanym przez firmę nowymodel.org.
- - - - -
książka PO PROMOCJI (cena promocyjna 49 złp) dostępna będzie w księgarni Słowo i przestrzeń w Poznaniu przy ul. Kościuszki 84 (odcinek pomiędzy ul. Fredry a ul. Święty Marcin - podwórze kamienicy naprzeciwko zamkowego Dziedzińca Róż, odp. banerek stoi na chodniku) oraz w sklepie internetowym wydawnictwa Dębogóra : http://www.debogora.com/
- - - - - - -
Meble Kowalskich – bodaj najpopularniejsza polska meblościanka lat 60. i 70. – to moje rodzeństwo, czyli projekt moich rodziców, Bogusławy i Czesława Kowalskich. Napisałem o tym właśnie rodzinną książkę, którą przedstawiam we Szanownym Czytelnikom we fragmentach (Jacek Kowalski, „Meble Kowalskich. Ludzie i rzeczy”, Wydawnictwo Dębogóra, Poznań 2014). Promocjom książki towarzyszą spotkania i pokazy krzesła projektu mego Ojca (było zaprojektowane w komplecie do Mebli Kowalskich, ale nigdy nie skierowano go do produkcji – zaczynamy teraz, produkuje firma nowymodel.org) . Jest też strona www Mebli Kowalskich | i Fanpage Mebli Kowalskich.