ZATOKA INTYMNEGO PRZYMIERZA - część dziewiąta
Dział: Kultura Temat: Literatura
Zygmunt Jan Prusiński
GDYBYŚ CHCIAŁA POMARZYĆ ZE MNĄ...
Bronce Misiak
Jesteśmy blisko tej samej myśli,
Ty zrywasz gałązki bzu, ja trochę bliżej
rysuję na twych nogach pragnienie.
Mech Bronko jest taki łagodny,
rozbiorę całą nagość bym mógł pulsować
jak samotny gejzer w Islandii.
Nie mruż oczu - patrz na niebo,
sen się oddalił jakby wiatr go pognał
by nie przeszkadzał mym wzorom.
Tak, ja komponuję ciszę w tobie,
muzyka się rozmnaża w nas poniekąd
nie naruszajmy swoistej aprobaty.
Jest dobrze - czuję ciepły park,
gdzie tyle napisałem wierszy dla świetlików
w symbolu kobiety uroczystej w miłości.
22.06.2010 - Ustka
Wtorek 9:32
GDZIEŚ NA KTÓREJŚ STRONIE KSIĄŻKI
Kindze Zygmuntowi
Jeszcze nie doszedłem tam,
gdzie ciemnowłosa dziewczyna
rozbiera się przed lustrem.
Wiatr perkusista puka do okien,
pająki w rogach budują pajęczyny
niekończąca spowiedź płynie.
Trwa blues w moim świecie,
wybór czasu jest trafny poniekąd
zbliżyć się do tego lustra...
Pokochać ciało Kingi wiatrem,
unieść tylko wzloty ku niebu
jak to czyni ptak w lesie duchów.
21.06.2010 - Ustka
Poniedziałek 8:27
KOLOROWA DROGA
Motto: "Cały ten świat chcę wziąć w ramiona,
młodość szalona cenna jak złoto wciąż ucieka..."
- Monika Mazurek -
Zaprowadź mnie tam, gdzie kolorowa droga.
Zatrzymam się, by napisać wiersz o tobie,
może o mojej mamie, może o córce Amelii.
Ta kolorowa droga, bajeczna wizja.
Przyjdę następnym razem po miłość z dziewczyną - jest taka?
Zaprowadź mnie Moniko, usiądę cichutko w liściach.
Tu tylko pisać, pisać wiersze miłosne.
19.06.2010 - Ustka
Sobota 17:45
TWÓJ PORTRET PTAKI PRZENOSZĄ...
Angelice Saładze
To nie jest zwykły portret.
W niebieskiej oprawie -
taki mój świat
w niebieskim kolorze.
Intymność jest ukryta,
jak gniazdo w starym drzewie.
Płynie życie liryką słaną -
Angeliko unieść włosy!
Twarz twoja jak Mona Lisa
w prawo patrzy -
kałuża na drodze
nie wysycha w miękkim piasku.
Okrążam wierszem Ciało Leśne,
rozdajesz mi urok zaświtania. -
Unosić cię będę skrzydłami...,
ku wiecznościom z rosy powstania.
- Twój portret ptaki przenoszą dalej.
Tylko wróć na czas kwiatów
zakwitania
do niebieskiej sypialni.
- Nadchodzi pora kochania...
19.06.2010 - Ustka
Sobota 8:14
W TYCH PIERSIACH ZAKOŁYSAŁ WIATR
Marcelinie Kownackiej
Jędrność w blasku dnia.
Ruszasz biodrami tańcząc,
przyglądam się chmurom.
Zaczepiam twój urok mijania,
słyszę dźwięk gorących piersi.
Pozwolisz że będę je całował -
obolały blues wraca z lasu.
Marcelino z koszykiem truskawek,
zatrzymaj swój cień na brzegu rzeki.
W trzcinach ukryjemy naszą nagość.
Ułożę jędrne piersi w swych dłoniach,
będą grzeczne jak ciche dzwonki.
One się naprawdę cieszą - a ty
odbierasz mnie polnym szmerem.
18.06.2010 - Ustka
Piątek 21:28
WE MNIE, W TOBIE, W NAS...
Julii Kalinowskiej
Ugoszczeni, jeden drugiego,
drugi pierwszego - może być odwrotnie,
ale razem, wraz z kunsztem uniesienia
wchodzimy w siebie - gościnni.
Leżysz Julio na kamieniu - jutro
wyrzeźbimy na nim nasze imiona,
nazwiemy ten obelisk: "Poznawanie"...
Bo poznajemy siebie w sobie;
ty we mnie, ja w tobie. -
Uczymy się tego kunsztu na pamięć,
jesteśmy otwarci ale zaraz zamykamy
rozdziały poszczególnych przeżyć.
Ty ze mną, ja z tobą - razem kusimy
ten Erotyzm ukryty w sobie,
do ostatniego wiatru, który nigdy
nie mówi do widzenia czy dobranoc.
Julio, ten kamień żyje w nas...
16.06.2010 - Ustka
Środa 23:23
TE DZWONY, TE PIERSI, TE USTA...
Barbarze Pilarskiej
Wczorajsza wiadomość
taka słodka - czerwcowa.
I w czerwcu będę cię kochał
starannie układał sadzonki w tobie.
Wyrośniesz mi nagą Boginią
w szeleście słów szlachetnych.
Rozbudzę drzewa i krzewy -
zewsząd siły witalne zakwitną.
Barbaro w letniej osłonie
wtul we mnie ciepło kobiety.
Zatrzymamy czas w pocałunkach
do samego szczytu w górach.
Niech orły uniosą nowinę
i miłość przeniosą wyżej. -
Tylko niebo nic nie wie o tym,
że w kochaniu jest muzyka - blues.
16.06.2010 - Ustka
Środa 7:57
Wiersze z książki "Zatoka Intymnego Przymierza"
________________________________________________________________
Poezja na każdy dzień
Dziś mija 54. rocznica śmierci znakomitej polskiej poetki Haliny Poświatowskiej.
* * *
Mój kochany zapytał mnie: czy wierzysz w życie po śmierci?
Odpowiedziałam: uwierzę, ale tylko wtedy,
jeśli róża, która tego wieczoru zakwitła w naszym ogrodzie,
pachnieć będzie po zgonie wszystkich swoich płatków.
Mój kochany zapytał mnie: czy chcesz pójść do nieba?
Zechcę — odpowiedziałam — ale tylko wtedy,
jeśli niebo jest ciepłe jak twoje ramiona,
przestronne jak twój oddech i dzikie jak pocałunek.
Mój kochany zapytał mnie: czy zawsze będziesz mnie kochała?
Odpowiedziałam: jeśli wieczność jest chwilą
pomiędzy moim sercem pustym
a moim sercem wezbranym z miłości,
nigdy nie będzie czasu,
w którym nie kochałabym ciebie.
Fot. Roman Ingarden/Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie
https://scontent-waw1-1.xx.fbcdn.net/v/t39.30808-6/p526x296/245321220_1467202473657969_7943084766252927895_n.jpg?_nc_cat=110&ccb=1-5&_nc_sid=8bfeb9&_nc_ohc=xN6BJId820UAX-zju0S&_nc_ht=scontent-waw1-1.xx&oh=afdd6442855e5933bcc9d98da065d1c3&oe=6169D365
* * *
Muzyczne Biodra Andaluzji
Muzyczne Biodra Andaluzji to kolejna, po Madryckich Ścieżkach Poezji,
część mojego poetyckiego dialogu z Zygmuntem Janem Prusińskim.
To jest rozmowa wierszami, które narodziły się i żyją razem.
To oddech poetyckiej rozmowy między kobietą a mężczyzną.
Poniżej kilka naszych wierszy...
Zygmunt Jan Prusiński
JESTEŚMY GRANITOWI ANIOŁOWIE
Motto:
zawsze chciałam być starsza
teraz jestem
(Mar Canela)
Otoczona niebieską farbą nieba
zaiste urok twych słów
wprowadza nastrój -
tak jakbyś gasiła ostatnią lampę w oknie
by noc przybliżyć do piersi.
Stoję trochę dalej
za trzecim wierszem jak za drzewem
wtulasz zapach powietrza -
orliki poszły spać na granitowej skale
sypie gwiazdami na twe włosy.
Widzę że jestem ci potrzebny
noc jest tak długa jak myśl poety
by wmawiać sobie
jak na rysunku domalowałem
twoje piersi...
I było mi dobrze na tym wietrze
gdzieś biegłaś i wracałaś
nieosiągalna tu i teraz -
samoistnie burzyło się wnętrze
a burzy wcale nie było.
Mar Canela
Motto:
by wmawiać sobie
jak na rysunku domalowałem
twoje piersi...
(Zygmunt Jan Prusiński)
rysuj mnie tylko ołówkiem
i w myślach jedynie
badaj kształt
grafitowej sukienki
przezroczystej jak wiatr
nikomu nie mów
jaka jestem
ptaki i tak wiedzą
nocują nie raz w gnieździe
twojej wyobraźni
ja przyjdę tylko na chwilę
aby dorysować
drobne zmarszczki wokół oczu
i zetrzeć
ślady twoich rąk
______________________________
Zygmunt Jan Prusiński
W BŁĘKICIE JESTEŚMY...
Motto:
Kobieta nie jest ciałem -
jest kolorami i wyobraźnią.
(Katarzyna Gołąbek)
Księżniczko Andaluzji,
skup się na moich śladach,
dokąd wędrują ?
Szeleści szyba tęsknoty,
coś tam opowiada,
a kaktusy w Maladze manifestują.
Skojarz mnie że siedzimy
w Cafe Viento,
rozczochrani poezją -
nawet kąt w ścianie chce przemawiać.
Wszyscy chcą rozmawiać
o Miłości której nie ma,
wybrzusza się czas wklęsły,
tylko pogoda jest na ustach.
A tu pada więc nie przyjeżdżaj,
uchronisz swe włosy blond.
Czy wiesz że je dotykam we śnie?
Mar Canela
Motto:
Siedzimy w Café Viento
wybrzusza się czas wklęsły
a tu pada
więc nie przyjeżdżaj...
(Zygmunt Jan Prusiński)
Andaluzja też moknie
nie szukam schronienia
idę pod wiatr
z twarzą ku niebu
na ustach czuję krople
gorzkie, słone, słodkie
ten sam wiatr
poprzewracał stoliki
w Café Viento
potłukł butelki z Sangríą
a teraz bezlitośnie
zaciera twoje ślady
czas wybrzuszył się i pękł
zamarły cztery kąty
jęknęły struny
zbladło flamenco
już późna pora i późna jesień
a miłość na deszczu moknie
_________________________________
Zygmunt Jan Prusiński
ZAPROŚ MNIE NA HERBATKĘ...
Bądź tak miła w któreś popołudnie,
słoneczna na twarzy i w sukience.
Ja nic od ciebie nie chcę Mar,
tylko herbatkę wypić w „Cafe Viento”.
A jeśli będziesz cierpliwa,
opowiem ci o szczęściu poety.
To miałem raz w darze od Boga,
spotkałem na ścieżce Magdalenę.
Pamiętam jej imię święte,
nie pamiętam twarzy i głosu.
Może się odważysz i dotkniesz
mojej ręki - wówczas... zniknę!
Mar Canela
Motto:
Zaproś mnie na herbatkę.
Może się odważysz i dotkniesz
mojej ręki - wówczas... zniknę!
(Zygmunt Jan Prusiński)
różne bywają kobiety...
u jednych dekolt do kolan
reszta równie otwarta
jak książka na wietrze
wytrawny mężczyzna
omiecie spojrzeniem
i pójdzie dalej
dość obojętnie
różne bywają kobiety –
w zwiewnych jak wiatr sukienkach
zapięte prawie pod szyję
zobaczysz może skrawek kolana
stopy, domyślisz się
kształtu bioder
nim wzrok oderwiesz
minie cię, lecz ty się obejrzysz...
wypijesz z nią słodką herbatę
może powróży ci z fusów
może dotknie twej ręki
po prostu, ot tak, od niechcenia...
i zanim znikniesz
wrócisz z powrotem
poszukać
choćby jej cienia
______________________________
