Pisząc wczoraj o wątpliwej satysfakcji Polek w dniu 25. urodzin chyba nie miałem świadomości, jak silne bywają związane z tym emocje. Gdy Nathii M. użyła słowa"zwiecha", zdawało mi się, że przesadza. Zweryfikowałem te opinie wieczorem, gdy urodzinowa impreza naszych kumpeli rozsypała się równie szybko, jak się zaczęła. Atmosfera była wybitnie refleksyjna, po czym to samo towarzystwo, które jeszcze rok temu balowałoby do upadłego, rozeszło się grubo przed północą.
Jubilatki były dwie, trzecią kumpelę ćwiartka czeka jesienią. Wszystkie trzy, wraz ze swymi gorszymi połowami, miały nagle ważne powody, by zmyć się do domu. A to narzeczony idzie rano do pracy (sobota... kiedyś nie było to przeszkodą), a to nadchodzi ważny egzamin, a to głowa boli. W niewielkim gronie nieobciążonych traumą ćwiartki zmieniliśmy lokal i udało się na przegapić ostatnie metro, choć w weekendowe noce kursuje ono do trzeciej.
Pod owym wczorajszym postem mało było rozmowy o tym, o czym chciałem rozmawiać. Właściwie nie było tej rozmowy wcale. Mianowicie o tym, kto i kiedy dojrzewa do ułożenia sobie życia, kto i kiedy przedwcześnie czuje, że czas się spieszyć, kto zaś zbyt długo trwa w przekonaniu, że świat wszystko ułoży za niego. Liczę, że przeczytam tu choć trzy ciekawe opinie na ten temat, gdy wrócę z kolejki na dworcu. W ten pierwszy weekend po roku szkolnym strach podróżować koleją, ale niektórzy muszą...
Inne tematy w dziale Rozmaitości
