Przestudiowałem słowa Michała Kamińskiego z owego wywiadu, który po latach, trafiwszy przed oczy brytyjskich dziennikarzy, sprawił, że europosłą nazwano antysemitą. Nie ma tam niczego, co byłoby nieprawdziwe. Jest jasna teza, kto powinien czuć się winny, lub współwinny, mordu w Jedwabnem.
Nie znoszę antysemityzmu, przez który rozumiem głównie teorie czyniące Żydów odpowiedzialnymi za różne światowe nieszczęścia. Nie umiem jednak zaakceptować doktryny, która każe ten naród (podobnie jak - w mniejszym stopniu - Polaków) postrzegać wyłącznie jako niewinną ofiarę dziejów. Ofiarę, w liczbie pojedyńczej. W myśl bowiem tej doktryny nie wolno różnicować, nie wolno liczyć ani szacować, nie wolno używać określeń: niektórzy Żydzi, wielu Żydów, większość Żydów. Tak jak w kontekście stosunków polsko-żydowskich w czasach Holocaustu doktryna ta zakazuje mówić: niektórzy Polacy, wielu Polaków, większość Polaków. Jest jedna prawda - Żydzi ginęli, Placy patrzyli - kto zaś ją zakwestionuje, ten antysemita.
Takie doktrynalne postrzeganie rzeczy i dziejów wyklucza wszelką rozmowę. Podobnie wszak było z moim postem o Polaku zestrzelonym nad Czechosłowacją. Doktryna neoantykomunistów każe przyjąć za prawdziwą każdą tezę, która dla Jaruzelskiego brzmi źle. Każe też potępić - jako "wybielacza" - każdego, kto z taka tezą polemizuje, nawet, jeśli ów ktoś jasno stwierdzi, że wina Jaruzelskiego jest większa, a nie mniejsza. Tak każe doktryna, przy której absurdalność tezy "kazał zestrzelić" to pestka niewarta uwagi tak samo, jak rzeczywista treść słów Misia Kamińskiego.
Im bardziej komplikuje się świat, tym większa społeczna potrzeba prostych prawd wyłączających myślenie. Doktrynerzy różnych barw mają się dobrze - i coraz lepiej. Z czasem słowo pisane zaginie, wystarczy pismo obrazkowe.
Inne tematy w dziale Polityka
