Za dużo emocji, zbyt wiele się dzieje. Czasem nieprecyzyjna myśl, czasem nieuważny czytelnik. Widzę, że moje wsparcie dla pochówku Prezydenta na Wawelu zostało przez niektórych źle zrozumiane, gdyż domagają się, bym uzasadniał, dlaczego właśnie tam.
Nie, nie wejdę w tę dyskusję. Nie jestem ani pomysłodawcą, ani orędownikiem tej idei. Wczoraj pod wieczór zastałem tak oto sytuację: publicznie funkcjonuje wieść, że zapadła lub lada chwila zapaść ma taka decyzja - i trwa żenujący spór wokół tej wieści. Bez wahania, choć bez naiwnej wiary w moc mego gestu, opowiedziałem się za przecięciem sporu i poparłem pochówek na Wawelu.
Część argumentów "za" jest trafna, argumenty "przeciw" nie wydają mi się istotne, a przede wszystkim sam spór jest dziś nie na miejscu. Nie ma zresztą jasnej i prostej zasady, kto ma "prawo" spocząć na Wawelu, zasady wyjaśniającej, dlaczego dziś leżą tam ci, a nie inni. Nie ma więc powodu, by stan ten miał być nienaruszalny. Najlepiej ujął to eumenes: Polska to nie muzeum.
Ani dziś, ani do końca żałoby na pewno nie podejmę dyskusji, czy wysunięcie pomysłu było błędem. Jeśli zresztą nawet było, nie usprawiedliwia to reakcji przeciwników. Nie musisz zawsze stawiać na swoim, nawet będąc przekonany o swojej racji. Po reakcji na cudze błędy poznać można czyjąś wielkość.
Małość także.
Inne tematy w dziale Polityka
