Po przeczytaniu wypowiedzi abp. Michalika o katolickich mediach i odpowiedzi ks. Bonieckiego, zasadniczo zastanawiam się, po co w ogóle nie tylko Kościołowi, ale w ogóle katolikom w Polsce ich własne media. Bo i tak nie wiedzą, co z nimi zrobić, a przede wszystkim, jak się nimi posługiwać do wypełniania we współczesnym świecie misji Kościoła.
Dostaję wysypki za każdym razem, gdy słyszę utyskiwania reprezentantów katolickich mediów w Polsce, że są marginalizowane, pomijane, lekceważone i spychane na margines. Dzieje się tak na ich własne życzenie i dzięki ich sporym wysiłkom. Same ustawiają się na marginesie. Same się lekceważą. Zamiast służyć Kościołowi, przypisują się na siłę do różnych opcji i frakcji nie mających z misją Kościoła nic wspólnego. Zamiast głosić zrozumiałym dla współczesnych ludzi językiem Ewangelię, głoszą poglądy swoich pracowników i zarządców. A co najgorsze, zamiast wyleźć z niszy, w którą wpadły, żrą się w niej i niszczą ku uciesze całej reszty medialnego świata. A gdy któreś usiłuje choć trochę wyściubić nosa z kąta, w którym siedzą, zaraz inne go przytrzymają, żeby się nie wysforowało do przodu. Nawet jeśli w katolickich mediach trafi sie jakiś profesjonalista, to zaraz zostaje wciągnięty w niszczycielski wewnętrzny wir albo wyrzucony za burtę.
Gdy przeczytałem wizję mediów katolickich według przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski (a tak na marginesie, czy to jest wobec tego oficjalne stanowisko polskich biskupów w temacie środków przekazu?), wpadłem w spore zmartwienie. Gdy przeczytałem to, co mu odpisał redaktor naczelny Tygodnika Powszechnego, ogarnęło mnie zniechęcenie. Jeżeli tak publicznie rozmawiają o mediach katolickich w Polsce biskup z księdzem, w dodatku redaktorem naczelnym jednego z mediów z prawem do używania tytułu "katolicki", to po co w ogóle się wysilać i próbować rzetelnie mówić i pisać o Kościele? Ta "wymiana zdań" skutecznie i na długo niszczy wieloletni wysiłek sporej grupy ludzi, którzy próbują robić w mediach katolickich coś sensownego.
Kościół, jak każda duża instytucja w dzisiejszym świecie, potrzebuje dobrze przemyślanej i konsekwentnie realizowanej polityki medialnej. Polityki odnoszącej się do wizerunku Kościoła w mediach świeckich i polityki wykorzystującej niewielki bo niewielki, ale jednak istniejący zasób własnych mediów. Jest to szczególnie ważne w kraju, w którym katolicy wciąż stanowią większość społeczeństwa i w którym toczy się w tej chwili rywalizacja o "duszę" wstępującego w życie pokolenia. W wielu krajach w ostatnich kilkudziesięciu latach Kościół przegrał tę walkę właśnie w mediach. I wszystko wskazuje na to, że podjął wielkie starania, aby przegrać ją również w Polsce. Opieranie kształtu mediów katolickich na fobiach i zachceniach mniej lub bardziej wysoko postawionych decydentów kościelnych i niekościelnych (tak, tak), to prosta droga donikąd. Dopóki najważniejsze będzie, którą frakcję polityczną popiera dany redaktor naczelny katolickiego medium, dopóty marzenia o rzeczywistym prezentowaniu stanowiska Kościoła w istotnych kwestiach trzeba będzie dedykować ściętej głowie.
Stańczyk dowodził, że wszyscy w Polsce znają się na medycynie. W Kościele katolickim w Polsce panuje dodatkowo przekonanie, że wszyscy znają się na mediach i dlatego może je robić ktokolwiek i ważne decyzje w tej materii może podejmować ktokolwiek. No i uczyć na najprzeróżniejszych wydziałach i wydzialikach o mediach i pracy w mediach też może ktokolwiek, produkując tabuny nieuków przekonanych o swej wybitnej profesjonalności.
No cóż, jak się dowiedziałem niedawno, praca pracowników mediów katolickich "ma służyć przekazowi chrześcijańskich wartości", a media katolickie "stanowią trwały element rzeczywistości medialnej – wbrew niechęci, a czasem agresji laickich i liberalnych środowisk". To wszystko upraszcza. Ale niczego nie wyjaśnia.
Na czwartek: Jest, a nie widać
Inne tematy w dziale Polityka
