*Wystawa prezentuje obraz Matki Boskiej Tatiszczewskiej autorstwa białostoczanina Piotra Sawickiego, ze zbiorów Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie. Rama- wyk.Feliks Berdyszak
*Wystawa prezentuje obraz Matki Boskiej Tatiszczewskiej autorstwa białostoczanina Piotra Sawickiego, ze zbiorów Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie. Rama- wyk.Feliks Berdyszak
LechGalicki LechGalicki
232
BLOG

Feliks Berdyszak – złote ręce, twarde szkło

LechGalicki LechGalicki Sztuka Obserwuj temat Obserwuj notkę 0

Lech Galicki

     Feliks Berdyszak mieszkał w Argentynie, gdy w roku 1995, po pięćdziesięciu czterech latach nieobecności w Ojczyznie, odwiedził ukochaną Polskę. Nie dość, że ojczystego języka nie zapomniał i nie kaleczył jak wielu innych, to jeszcze mówił, iż w chwili gdy wysiadł z samolotu i potem, czuł czuł coraz mocniej i mocniej, jak jego kości zrastają się z rodzimą ziemią, zaś cała jego argentyńska rzeczywistość to tylko sen. Tak jak Feliksa Berdyszaka przebogate życie, losy, trudne i zadziwiające doświadczenia.

   Urodził się 12 listopada 1909 roku w Kiełczynie ( Wielkopolska), z ojca Jana i matki Marianny. Od dziecka był nadzwyczaj wrażliwy na piękno. Pamiętał falujące, złote kłosy zbóż rozmaitych, słońca zachody, żab kumkanie.  Mówił z przejęciem, że pewnego popołudnia, w czasie spaceru, doznał artystycznej iluminacji – odkrył urodę natury i nadwrażliwość własnych zmysłów.

   Na początku była muzyka. Uczył się grać na skrzypcach, potem na organach, aż w końcu na klarnecie. Zawsze musiał przerywać naukę, gdyż jego ojcu, małorolnemu i wielodzietnemu włościaninowi nie starczało grosza. Feliks, rodzeństwo – trzy siostry i trzech braci, rówieśnicy z wioski sami sobie robili zabawki: kostki do gry, szabelki, wiatraczki. Kieszenie mieli wypełnione gwozdzmi, sznurkami, kawałkami drewna, scyzorykami, którymi można było rzezbić serduszka z brązowej, sosnowej kory. Także takie przebite strzałą.

  Gdy miał lat siedemnaście, po śmierci ojca został zmuszony zająć się gospodarstwem. Służbę wojskową odbył  w 70 PP w Pleszewie i służył w KOP- ie. Po powrocie do życia cywilnego  pobiera nauki gry na ukochanych skrzypcach, rozpoczyna modelować w glinie i gipsie oraz rzezbi w drewnie głowy i popiersia. W roku 1935 spełnia się jego marzenie. Rozpoczyna studiowanie w Państwowej Szkole Sztuk Pięknych w Poznaniu. Tak jak poprzednio na drodze do spełnienia marzeń staje pieniądz, a raczej notoryczny brak odpowiedniej kwoty. Wówczas to profesor Władysław Marcinkowski czynił starania, aby Feliks otrzymał stypendium do Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.  Sukces. Może tam studiować. Lecz wybucha II wojna światowa i wszystko staje się nieaktualne.

   Po kampanii wrześniowej dostał się do niewoli sowieckiej, cierpiał w obozie karnym 200 kilometrów od Archangielska. Tam rzezbił figurki do szachów. W wyniku porozumienia Sikorski – Stalin wstępuje do  II Korpusu Wojska  Polskiego  generała Andersa.  Trafia z nim do Persji, Iraku, Jordanii, Palestyny. Zakłada bagnet na broń w Egipcie i we Włoszech. I oczywiście rzezbi.

    Fragment artykułu,,Kukiełki nie u u Hawełki” z gazety Orzeł Polski z 15 listopada 1943 roku. Jerozolima. ,, W wielkiej sali ustawiono scenkę. Na tle przyjemnej i bogatej dekoracji Stefana Bodzonia ruszają się lalki z pięknymi główkami modelowanymi przez Feliksa Berdyszaka. Przesuwają się obrazy. Krzyczy, śmieje się Jasio Kropka i Stasio Przecinek, dokazuje Wańka, denerwuje  Adolf Hitler i Goebels, ukazują się skorpiony, konie, koty, koguty, widać czołgi, samochody, samoloty (…).”.

   Feliks Berdyszak trafia po zakończeniu wojny do Anglii, a następnie emigruje do Argentyny i osiedla się w mieście Berazategui. Pracuje jako modelarz w hucie szkła Rigolleau.

  Feliks Berdyszak: ,, Pewnej niedzieli poszedłem do parku. Usiadłem na ławeczce i myślałem, co mnie tam  czeka? Po kilku dniach mogłem rzezbić i modelować, gdyż poznałem miejscowych artystów.  Miałem także do czynienia z blokami szklanymi. Takimi o wadze 150 do 200 kilogramów. Siedziałem na jednym z nich, przyglądałem się cudownym refleksom i kolorom wywołanym przez odbicie promieni słonecznych i zadałem sobie pytanie: czyż to nie wspaniały  materiał na  rzezbę?”. Jak pomyślał, tak zrobił. Skonstruował  przyrząd, a raczej udoskonalił  elektryczny młotek z dłutami widiowymi, dołączając przemyślne urządzenie pozwalające skrapiać wodą miejsce, gdzie dłuto miało pracować. Po kilku dniach powstała pierwsza na swiecie w historii szkła rzezba zrealizowana techniką kucia.

   Była to ,,Maseczka” ( 1948 rok). Przez trzy lata Feliks Berdyszak pracuje bardzo intensywnie. Rzezbi, kuje we szkle. Jego prace spotykają się z entuzjastycznym przyjęciem. Powstają: popiersie generala San Martina, maska pośmiertna Chopina i jeszcze wiele szklanych arcydzieł sztuki.

  Fragment artykułu opublikowanego w Kulturze i Wiedzy( bez daty, Argentyna):,,Artystyczny debiut Feliksa Berdyszaka oczywiście o wiele lepiej, gdyby pokazana zostały jego rzezby kute w monolitycznych bryłach szkła, które ze względu na niestosowaną dotychczas technikę i możliwości dekoracyjne miały być główną atrakcja wystawy. Kategoryczny sprzeciw fabryki, w której Berdyszak pracuje, na wystawienie tych rzezb tłumaczyć można jedynie złą wolą i niechęcią i niechęcią ukazywania ogółowi osoby ich autora (…).”

   I tak już było trzydzieści dwa lata. Po prostu zakazano artyście tworzyć. Zresztą w jego dokumentach napisano zawód: robotnik. Dopiero po przejściu na emeryturę mógł pan Feliks pozwolić sobie na radość spełnienia i rzezbienia w szkle. Miał warsztat i pracował bardzo intensywnie.

  Fragment informacji z serwisu Krajowej Agencji Informacyjnej ( 26 września – 2 pazdziernika 1977 roku):,, Polski rzezbiarz Feliks Berdyszak, zamieszkały od trzydziestu lat w Argentynie, otrzymał ostatnio nowe wyrazy uznania dla swej sztuki ze strony władz miasta Berazategui, którego obywatelem jest od lipca 1947 roku. W początku sierpnia 1977 roku odsłonięto popiersie jednego z najbardziej zasłużonych prezydentów i działaczy społecznych Argentyny – Domingo Faustina Sarmiento        ( rządził w latach 1868 – 1974) wykonane przez Feliksa Berdyszaka.”.

  Pan Feliks kocha Polskę ponad wszystko. Mówił, że jest bardzo piękna. Nie ma w niej  tylko ani jednej rzezby wykutej w twardym szkle dłutem trzymanym w rękach złotych artysty Feliksa Berdyszaka. Może jednak zgodnie z treścią aneksu w Polsce/ na stałe jednak w Londynie znajduje się artystyczna rama wykonana przez mistrza Feliksa Berdyszaka- czyt. (...)Drugą, znaną do dzisiaj, wykonał prawdopodobnie sławny polski rzeźbiarz <Feliks Berdyszak>, żołnierz II Korpusu. Uwidocznił on w 4 rogach ramy fundatorów obrazu: 5 DP: 13 PP, 14 PP, 15 PP. Centralnie umieścił napis: “Bóg 1939 – 1941 Ojczyzna”, a u dołu: “Matko, ratuj nas”.(...)

*Aneks

   Do 1 września( 2019 r.) można oglądać w Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego w Białymstoku wyjątkową wystawę. Wystawa prezentuje obraz Matki Boskiej Tatiszczewskiej autorstwa białostoczanina Piotra Sawickiego, ze zbiorów Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie. Jej zwiedzanie rozpoczynamy od obejrzenia 15 min. filmu,,Obraz z wojennego szlaku" w reżyserii Beaty Hyży- Czołpińskiej, który przedstawia m. in. historię powstania obrazu.  W grudniu 1941 r. gen. Władysław Sikorski miał odwiedzić tworzącą się na terenie dawnego ZSRR Armię Polską, pod dowództwem Władysława Andersa. W programie wizyty zaplanowano msze polowe, a więc i przygotowanie ołtarzy. Na prośbę kapelana 15 Pułku Piechoty o. Tadeusza Walczaka SJ, białostoczanin, żołnierz 14 pułku “Wilków” kpr. Piotr Sawicki namalował obraz Matki Boskiej Tatiszczewskiej, będący kopią ikony Matki Bożej Ostrobramskiej.

                                                                                                                image

*Pierwszą, prostą ramę do obrazu zrobił st. strzelec Władysław Żołdak. Drugą, znaną do dzisiaj, wykonał prawdopodobnie sławny polski rzeźbiarz <Feliks Berdyszak>, żołnierz II Korpusu. Uwidocznił on w 4 rogach ramy fundatorów obrazu: 5 DP: 13 PP, 14 PP, 15 PP. Centralnie umieścił napis: “Bóg 1939 – 1941 Ojczyzna”, a u dołu: “Matko, ratuj nas”.


  Obraz służył za ołtarz polowy 5 Kresowej Dywizji Piechoty i przemierzył z żołnierzami II Korpusu cały szlak bojowy przez Dżałał-Abad w Kirgizji, Iran, Irak, Palestynę, Egipt, po Monte Cassino na Półwyspie Apenińskim. Pod koniec wojny, we Włoszech, obraz został poddany konserwacji, w trakcie której został zmieniony jego pierwotny wygląd, zaakceptowany przez autora.  Po zakończeniu wojny przewędrował z o. Tadeuszem Walczakiem misje w Północnej Rodezji oraz inne skupiska Polaków w Afryce.  W 1970 r. powrócił wraz księdzem do Londynu i został przekazany wojennym druhom z Koła 15 Wileńskiego Batalionu “Wilków”, fundatorów i spadkobierców z Tatiszczewa. Ci z kolei wizerunek Matki Boskiej Tatiszczewskiej ofiarowali Instytutowi Polskiemu i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie. Od marca 1975 r. obraz jest wystawiony w kaplicy jezuitów w Londynie na Willesden Green. W 2018 r. dzieło zostało poddane konserwacji w Muzeum Narodowym w Krakowie. Obraz zabezpieczono werniksami. Konserwacji poddano także ramę. Obecnie możemy go oglądać w Białymstoku, za sprawą syna Piotra Sawickiego, również Piotra (juniora), który postanowił sprowadzić obraz do Białegostoku i udostępnić do zwiedzania Białostoczanom, wypełniają tym samym wolę ojca.

   Autor obrazu Piotr Sawicki, żołnierz, fotograf i aktor II Korpusu gen. Andersa, powrócił po wojnie do Białegostoku i założył tu wymarzony teatr lalek. Objeżdżał z nim okolice wystawiając sztuki dla dzieci. Był współtwórcą powstania Białostockiego Teatru Lalek.  Na wystawie, oprócz obrazu, możemy też oglądać pamiątki pozostałe z tamtego okresu: bluzę wojskową „battle dress”, odznaczenia i legitymacje wojskowe, rysunki z pamiętnika powstałego w 1941 r., aparat fotograficzny i zdjęcia. Zachęcam do obejrzenia tej wystawy, pięknego wizerunku Matki Boskiej Tatiszczewskiej, zanim wróci z powrotem do Londynu. Łza się w oku kręci, gdy oglądamy zdjęcia dokumentujące pracę na Syberii, czy kolejkę ochotników do armii Andersa przed punktem rekrutacyjnym. Wystawa jest czynna od wtorku do niedzieli, w godz. 10:00-17:00. Bilet ulgowy kosztuje 5 zł. (foto: Maria Beręsewicz). Maria Beręsewicz. Podlaska Redakcja Seniora Białystok


 


LechGalicki
O mnie LechGalicki

Lech Galicki, ur. 29 I 1955, w domu rodzinnym przy ulicy Stanisława Moniuszki 4 (Jasne Błonia) w Szczecinie. Dziennikarz, prozaik, poeta. Pseud.: (gal), Krzysztof Berg, Marcin Wodnicki. Syn Władysława i Stanisławy z domu Przybeckiej. Syn: Marcin. Ukończył studia ekonomiczne na Politechnice Szczecińskiej; studiował również język niemiecki w Goethe Institut w Berlinie. Odbył roczną aplikację dziennikarską w tygodniku „Morze i Ziemia”. Pracował jako dziennikarz w rozmaitych periodykach. Był zastępcą redaktora naczelnego dwutygodnika „Kościół nad Odrą i Bałtykiem”. Od 1995 współpracuje z PR Szczecin, dla którego przygotowuje reportaże, audycje autorskie, słuchowisko („Grona Grudnia” w ramach „Szczecińskiej Trylogii Grudnia.”), pisze reżyserowane przez redaktor Agatę Foltyn z Polskiego Radia Szczecin słuchowiska poetyckie: Ktoś Inny, Urodziłem się (z udziałem aktorów: Beaty Zygarlickiej, Adama Zycha, Edwarda Żentary) oraz tworzy i czyta na antenie cykliczne felietony. Podróżował do Anglii, Dani, RFN, Belgii; w latach 1988 – 1993 przebywał w Berlinie Zachodnim. Od 1996 prowadzi warsztaty dziennikarskie dla młodzieży polskiej, białoruskiej i ukraińskiej w Fundacji Rozwoju Demokracji Lokalnej. Jest członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i Związku Zawodowego Dziennikarzy. W 1994 otrzymał nagrodę specjalną SDP za różnorodną twórczość dziennikarską i literacką. Wyróżniany wielokrotnie przez polskie bractwa i grupy poetyckie. Od 2011 prowadzi w Szczecińskim Domu Kombatanta i Pioniera Ziemi Szczecińskiej: Teatr Empatia (nagrodzony za osiągnięcia artystyczne przez Prezydenta miasta Szczecin), pisze scenariusze, reżyseruje spektakle, w których także występuje, podobnie okazjonalnie gra główną rolę w miniserialu filmowym. Jako dziennikarz debiutował w 1971 roku w tygodniku „Na przełaj”. Debiut literacki: Drzewo-Stan (1993). Opublikował następujące książki poetyckie: Drzewo-Stan. Szczecin: Szczecińskie Wydawnictwo Archidiecezjalne „ Ottonianum”, 1993; Ktoś Inny. Tamże, 1995; Efekt motyla. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 1999. Cisza. Szczecin: Wyd. Promocyjne „Albatros”, 2003, KrzykOkrzyk, Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2004. Lamentacje za jeden uśmiech. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2005. Tentato. Zapamiętnik znaleziony w chaosie. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2007. Lawa rozmowy o Polsce. Współautor. Kraków: Solidarni 2010, Arcana, 2012, Antologia Smoleńska 96 wierszy. Współautor, wyd. Solidarni 2010, rok wyd.2015. Proza, reportaże, felietony: Trzask czasu, Czarnków: Interak, 1994; Na oka dnie (wspólnie z Agatą Foltyn) Szczecin: Wydawnictwo Promocyjne „Albatros”), 1997, Jozajtis, Szczecin, Wyd. „PoNaD”, 1999, Sennik Lunatyka, Szczecin: Wyd. Promocyjne „ Albatros”, 2000, Dum – Dum. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2000, Dum –Dum 2. Tamże, 2001, Punkt G., Tamże, 2002, Dziękuję za rozmowę. Zszywka czasu. Tamże, 2003. RECENZJE Charakterystyczne dla „metafizycznych” tomów poezji Galickiego jest połączenie wierszy oraz fotografii Marka Poźniaka (w najważniejszym tomie Ktoś Inny są to zdjęcia kostiumów teatralnych Piera Georgia Furlana), stanowiących tyleż dopełniającą się całość, co dwa zupełnie autonomiczne zjawiska artystyczne, jednocześnie próbujące być świadectwem poszukiwania i zatrzymywania przez sztukę prześwitów Wieczności. Marzenia mają moc przełamania własnego zranienia, ocalenia świadomości boleśnie naznaczonej czasem, przemijaniem, śmiercią. Prowadzą do odnajdywania w sobie śladów nieistniejącego już raju i harmonii. Charakterystyczna jest przekładalność zapisu słownego na muzyczny i plastyczny. Reportaże i felietony Galickiego dotyczą zawsze najbliższej rzeczywistości: ułamki rozmów i spotkań w tramwaju, migawki spostrzeżeń, codzienność w jej często przytłaczającym wymiarze. Zapiski zaskakują trafną, skrótową diagnozą sytuacji życiowej bohaterów. Galicki balansuje pomiędzy oczywistością a niezwykłością zjawiska, powszedniością sytuacji, a często poetyckim językiem jej przedstawienia. Oderwanie opisywanych zdarzeń od pierwotnego kontekstu publikacji („Kościół nad Odrą i Bałtykiem”, PR Szczecin) czyni z minireportaży swoistą metaforę, usiłującą odnaleźć w ułamkach codzienności porządkujący je sens. Podobnie dzieje się w felietonach z założenia interwencyjnych (Dum – Dum, Dum – Dum 2): autor poszukuje uogólnienia, czy też analogii pomiędzy tym co jednostkowe a tym, co ogólne, wywiedzione z wiersza, anegdoty, symbolu, przeszłości. Galicki buduje świat swoich mikroopowiadań również z ułamków przeszłości (np. historia Sydonii von Borck w Jozajtisie), a także z doświadczeń autobiograficznych (pamięta dzień swoich urodzin, przeżył doświadczenie wyjścia poza ciało, oraz groźną katastrofę). Piotr Urbański Powyższy artykuł biograficzny pochodzi z Literatury na Pomorzu Zachodnim do końca XX wieku, Przewodnik encyklopedyczny. Szczecin: Wydawnictwo „Kurier – Press”, 2003. Autor noty biograficznej: Piotr Lech Urbański dr hab. Od 1.10.2012 prof. nadzw. w Instytucie Filologii Klasycznej UAM. Poprzednio prof. nadzw. Uniwersytetu Szczecińskiego, dyrektor Instytutu Polonistyki i Kulturoznawstwa (2002-2008), Dokonano aktualizacji w spisie książek napisanych po opublikowaniu notatki biograficznej Lecha Galickiego i wydanych. Recenzja książki Lecha Galickiego „Dziękuję za rozmowę. Zszywka czasu”. Wydawnictwo „PoNaD”. Szczecin 2003 autorstwa (E.S) opublikowana w dwumiesięczniku literackim TOPOS [1-2 (74 75) 2004 Rok XII]: Dziękuję za rozmowę to zbiór wywiadów, artykułów prasowych, które szczeciński dziennikarz, ale także poeta i prozaik, drukował w prasie w ostatniej dekadzie. Mimo swej różnorodności, bo obok rozmowy z modelkami znajdziemy np. wywiad z Lechem Wałęsą, z chaotycznego doświadczenia przełomu wieków wyłania się obraz współczesności targanej przez sprzeczne dążenia, poszukującej jednak własnych form osobowości. Legendarne UFO, radiestezja, bioenergoterapia, spirytualizm – zjawiska, które Galicki nie obawia się opisywać, niekiedy wbrew opinii publicznej i środowisk naukowych. Prawie każdy czytelnik znajdzie w tej książce coś dla siebie – wywiady z wybitnymi artystami sąsiadują z wypowiedziami osób duchowych, opinie polityków obok opowieści o zwykłych ludzkich losach. Galicki, mimo iż w znacznej mierze osadzony jest w lokalnym środowisku Pomorza Zachodniego, dąży do ujmowania w swoich tekstach problematyki uniwersalnej i reprezentuje zupełnie inny, niż obecnie rozpowszechniony, typ dziennikarstwa. Liczy się u niego nie pogoń za sensacją, a unieruchomienie strumienia czasu przy pomocy druku. Pisze na zasadzie stop – klatek tworząc skomplikowany, niekiedy wręcz wymykający się spod kontroli obraz naszych czasów. (E.S.).

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Kultura