( archiwum )Club Thrifty
( archiwum )Club Thrifty
LechGalicki LechGalicki
308
BLOG

Wielkie Męstwo i Marność Wielka

LechGalicki LechGalicki Patriotyzm Obserwuj temat Obserwuj notkę 1

Order Virtuti Militari ( łac. męstwu wojskowemu), to najwyższe polskie  wojskowe odznaczenie, nadawane  za wybitne  zasługi bojowe. Najstarszy order wojskowy na świecie, spośród nadawanych do dzisiaj.  W nim tkwi obraz  niezwykłej odwagi żołnierza.

   Wodnicki dostał pracę w Domu Kombatanta po znajomości. Bezrobocie gnębiło go i degradowało jego psychikę od kilku dobrych lat. Jego rodzina rozpadła się jak domek z kart, Nie mógł tego ścierpieć. Widział jak jego dzieci stają się obcymi  istotami. Nie miał autorytetu i był człowiekiem upadłym według ich mniemania.  Nie szanowały go, to mało. Żona znalazła sobie posażny świat u boku zaradnego na mur człowieka. Przyjaciele nie chcieli go znać, albo zapili się na śmierć pod jarzmem materialnych kłopotów, czy wyjechali do innych krajów w poszukiwaniu szczęścia w nieszczęściu. Potem, gdy już przyzwyczaił się do parchatego statusu  obiboka i nieroba, zaczął nawet myśleć o samounicestwieniu, czyli odejściu z tego łez padołu na własne życzenie. Więcej - zamierzał spektakularnie rzucić się z mostu lub powiesić się  na   żurawiu dzwigowym. Ooooo!  To nie jest proste - myślał i wymaga odwagi.  On jej nie miał. Ale miał sił upić do nieprzytomności i zawisnąć w otchłani, lub skoczyć w niebyt.

   Nagle wszystko się zmieniło. Spotkał księdza Mariana W. Ów był kapelanem w Domu Kombatanta. Ten zarekomendował go do pracy w tym domu weteranów w charakterze pracownika do spraw rozmaitych, na czas określony. Opiekował się otoczeniem w sferze materialnej i oświatowej, w której egzystowali byli żołnierze nieposiadający mieszkania lub wojskowi w zaawansowanym bardzo  wieku, czy też chorzy na psychosomatyczne przypadłości.

  Praca przywróciła go do normalności. Wierzył, że zdoła scalić rodzinę i pokonać wszelkie trudności. Wierzył.  Jego przełożoną była kobieta - B. Od początku zauważył, że  zrobi wszystko aby pod byle pretekstem spowodować jego zwolnienie, czy też wyrzucenie z pracy. Zaczęło się od drobnych złośliwości, potem usłyszał, że jest aspołeczny, leniwy, nie posiada empatii... Pracował wzorowo, a dookoła jego osoby zaczęła wytwarzać się nieznośna i bolesna towarzyska pustka. Przepaść, otchłań bezdenna. I jak z tym żyć?

  Pewnego dnia Wodnickiego wezwano do pani B. -  instruktora totalnego. To co od niej usłyszał sparaliżowało go niezmiernie. Otóż: zostanie w tej pracy, jeżeli wykona poufnie zlecone mu zadanie. Czyli: w gablocie wiszącej w tworzonej w Domu Kombatanta Izbie Pamięci musi zawisnąć Order Virtuti Militari. Jedyny posiadający go tutaj pułkownik Brona - Nowicki, pensjonariusz Domu, człowiek sędziwy, niedowidzący i niesłyszący, bohater walk  z bolszewikami i Niemcami, za żadną cenę nie chciał oddać swego wspaniałego orderu.  Honor nie pozwalał mu na taki gest. Odwaga żołnierza nie znała przekupstwa

     - Ma pan tydzień czasu, aby przejąć dla nas ten order - wysyczała B. -  To tylko wojskowa biżuteria. - Inaczej żegnamy się.

  - Jak to, mam ukraść  żołnierzowi, bohaterowi mężnemu Order Virtuti Militari? - jęknął Wodnicki. - Przecież  to podłe, hańba nad hańbami.

   Wodnicki przez pewien czas obserwował pułkownika Brona - Nowickiego, przychodził do niego pod rozmaitymi pretekstami . Oglądał zdjęcia i mapy z dawnych lat. Zdobył sympatie wiarusa. Order Virtuti Militari mógł  ukraść bez większych problemów. Skoro ma stracić pracę, to był ku temu powód. Oszukiwał siebie tchórzliwie.  Zaplanował kradzież na czwartek. W nocy nie mógł spać. Myśli zabijały spokój. Zdecydował, że woli stracić pracę, niż upaść podle i  nisko.

   Gdy z samego rana przyszedł do Domu Kombatanta, dowiedział się, że  w nocy pułkownik Brona - Nowicki zmarł. Ubrał galowy mundur, na którym wisiało wiele wojskowych orderów.  Tak znaleziono go na łóżku. Nawet rogatywkę ściskał w w dłoniach. Orderu Virtuti Militari nie znaleziono. - To żołnierz mężny do ostatniej chwili życia na tym świecie - mówił ksiądz -  kapelan Marian W.

  Po tygodniu zwolniono ze stanowisk panią dyrektor Domu Kombatanta i  niejaką B.

  Wodnicki został kustoszem Izby Pamięci. Po roku zawitał do niego kapelan W. - Czy przyjmie pan do waszej Izby Pamięci Order Virtuti Militari?  - zapytał. Przed rokiem, przed dniem swej śmierci, pułkownik Brona - Nowicki poprosił go , aby  oddał jego Order V.M. Domowi  Kombatanta. Na ręce Wodnickiego. Mówił, że  on zrozumie.

Opisane zdarzenie oparte jest na faktach. Wodnicki, do tej pory nie może, pojąć, co przypisywano mu, że zrozumie. Wie jednak, że wojskowe męstwo ma w sobie niepojętą dla szeregowych osób tajemnicę. I z tej przyczyny dzieją się dziwne rzeczy. Tak jak dzielność osobista ma w sobie  niezwykłość nad niezwykłościami,  przypisaną niektórym, a może wszystkim ludziom. Idzie tylko o ich wolną wolę.


Zobacz galerię zdjęć:

z wikipedia
z wikipedia
LechGalicki
O mnie LechGalicki

Lech Galicki, ur. 29 I 1955, w domu rodzinnym przy ulicy Stanisława Moniuszki 4 (Jasne Błonia) w Szczecinie. Dziennikarz, prozaik, poeta. Pseud.: (gal), Krzysztof Berg, Marcin Wodnicki. Syn Władysława i Stanisławy z domu Przybeckiej. Syn: Marcin. Ukończył studia ekonomiczne na Politechnice Szczecińskiej; studiował również język niemiecki w Goethe Institut w Berlinie. Odbył roczną aplikację dziennikarską w tygodniku „Morze i Ziemia”. Pracował jako dziennikarz w rozmaitych periodykach. Był zastępcą redaktora naczelnego dwutygodnika „Kościół nad Odrą i Bałtykiem”. Od 1995 współpracuje z PR Szczecin, dla którego przygotowuje reportaże, audycje autorskie, słuchowisko („Grona Grudnia” w ramach „Szczecińskiej Trylogii Grudnia.”), pisze reżyserowane przez redaktor Agatę Foltyn z Polskiego Radia Szczecin słuchowiska poetyckie: Ktoś Inny, Urodziłem się (z udziałem aktorów: Beaty Zygarlickiej, Adama Zycha, Edwarda Żentary) oraz tworzy i czyta na antenie cykliczne felietony. Podróżował do Anglii, Dani, RFN, Belgii; w latach 1988 – 1993 przebywał w Berlinie Zachodnim. Od 1996 prowadzi warsztaty dziennikarskie dla młodzieży polskiej, białoruskiej i ukraińskiej w Fundacji Rozwoju Demokracji Lokalnej. Jest członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i Związku Zawodowego Dziennikarzy. W 1994 otrzymał nagrodę specjalną SDP za różnorodną twórczość dziennikarską i literacką. Wyróżniany wielokrotnie przez polskie bractwa i grupy poetyckie. Od 2011 prowadzi w Szczecińskim Domu Kombatanta i Pioniera Ziemi Szczecińskiej: Teatr Empatia (nagrodzony za osiągnięcia artystyczne przez Prezydenta miasta Szczecin), pisze scenariusze, reżyseruje spektakle, w których także występuje, podobnie okazjonalnie gra główną rolę w miniserialu filmowym. Jako dziennikarz debiutował w 1971 roku w tygodniku „Na przełaj”. Debiut literacki: Drzewo-Stan (1993). Opublikował następujące książki poetyckie: Drzewo-Stan. Szczecin: Szczecińskie Wydawnictwo Archidiecezjalne „ Ottonianum”, 1993; Ktoś Inny. Tamże, 1995; Efekt motyla. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 1999. Cisza. Szczecin: Wyd. Promocyjne „Albatros”, 2003, KrzykOkrzyk, Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2004. Lamentacje za jeden uśmiech. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2005. Tentato. Zapamiętnik znaleziony w chaosie. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2007. Lawa rozmowy o Polsce. Współautor. Kraków: Solidarni 2010, Arcana, 2012, Antologia Smoleńska 96 wierszy. Współautor, wyd. Solidarni 2010, rok wyd.2015. Proza, reportaże, felietony: Trzask czasu, Czarnków: Interak, 1994; Na oka dnie (wspólnie z Agatą Foltyn) Szczecin: Wydawnictwo Promocyjne „Albatros”), 1997, Jozajtis, Szczecin, Wyd. „PoNaD”, 1999, Sennik Lunatyka, Szczecin: Wyd. Promocyjne „ Albatros”, 2000, Dum – Dum. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2000, Dum –Dum 2. Tamże, 2001, Punkt G., Tamże, 2002, Dziękuję za rozmowę. Zszywka czasu. Tamże, 2003. RECENZJE Charakterystyczne dla „metafizycznych” tomów poezji Galickiego jest połączenie wierszy oraz fotografii Marka Poźniaka (w najważniejszym tomie Ktoś Inny są to zdjęcia kostiumów teatralnych Piera Georgia Furlana), stanowiących tyleż dopełniającą się całość, co dwa zupełnie autonomiczne zjawiska artystyczne, jednocześnie próbujące być świadectwem poszukiwania i zatrzymywania przez sztukę prześwitów Wieczności. Marzenia mają moc przełamania własnego zranienia, ocalenia świadomości boleśnie naznaczonej czasem, przemijaniem, śmiercią. Prowadzą do odnajdywania w sobie śladów nieistniejącego już raju i harmonii. Charakterystyczna jest przekładalność zapisu słownego na muzyczny i plastyczny. Reportaże i felietony Galickiego dotyczą zawsze najbliższej rzeczywistości: ułamki rozmów i spotkań w tramwaju, migawki spostrzeżeń, codzienność w jej często przytłaczającym wymiarze. Zapiski zaskakują trafną, skrótową diagnozą sytuacji życiowej bohaterów. Galicki balansuje pomiędzy oczywistością a niezwykłością zjawiska, powszedniością sytuacji, a często poetyckim językiem jej przedstawienia. Oderwanie opisywanych zdarzeń od pierwotnego kontekstu publikacji („Kościół nad Odrą i Bałtykiem”, PR Szczecin) czyni z minireportaży swoistą metaforę, usiłującą odnaleźć w ułamkach codzienności porządkujący je sens. Podobnie dzieje się w felietonach z założenia interwencyjnych (Dum – Dum, Dum – Dum 2): autor poszukuje uogólnienia, czy też analogii pomiędzy tym co jednostkowe a tym, co ogólne, wywiedzione z wiersza, anegdoty, symbolu, przeszłości. Galicki buduje świat swoich mikroopowiadań również z ułamków przeszłości (np. historia Sydonii von Borck w Jozajtisie), a także z doświadczeń autobiograficznych (pamięta dzień swoich urodzin, przeżył doświadczenie wyjścia poza ciało, oraz groźną katastrofę). Piotr Urbański Powyższy artykuł biograficzny pochodzi z Literatury na Pomorzu Zachodnim do końca XX wieku, Przewodnik encyklopedyczny. Szczecin: Wydawnictwo „Kurier – Press”, 2003. Autor noty biograficznej: Piotr Lech Urbański dr hab. Od 1.10.2012 prof. nadzw. w Instytucie Filologii Klasycznej UAM. Poprzednio prof. nadzw. Uniwersytetu Szczecińskiego, dyrektor Instytutu Polonistyki i Kulturoznawstwa (2002-2008), Dokonano aktualizacji w spisie książek napisanych po opublikowaniu notatki biograficznej Lecha Galickiego i wydanych. Recenzja książki Lecha Galickiego „Dziękuję za rozmowę. Zszywka czasu”. Wydawnictwo „PoNaD”. Szczecin 2003 autorstwa (E.S) opublikowana w dwumiesięczniku literackim TOPOS [1-2 (74 75) 2004 Rok XII]: Dziękuję za rozmowę to zbiór wywiadów, artykułów prasowych, które szczeciński dziennikarz, ale także poeta i prozaik, drukował w prasie w ostatniej dekadzie. Mimo swej różnorodności, bo obok rozmowy z modelkami znajdziemy np. wywiad z Lechem Wałęsą, z chaotycznego doświadczenia przełomu wieków wyłania się obraz współczesności targanej przez sprzeczne dążenia, poszukującej jednak własnych form osobowości. Legendarne UFO, radiestezja, bioenergoterapia, spirytualizm – zjawiska, które Galicki nie obawia się opisywać, niekiedy wbrew opinii publicznej i środowisk naukowych. Prawie każdy czytelnik znajdzie w tej książce coś dla siebie – wywiady z wybitnymi artystami sąsiadują z wypowiedziami osób duchowych, opinie polityków obok opowieści o zwykłych ludzkich losach. Galicki, mimo iż w znacznej mierze osadzony jest w lokalnym środowisku Pomorza Zachodniego, dąży do ujmowania w swoich tekstach problematyki uniwersalnej i reprezentuje zupełnie inny, niż obecnie rozpowszechniony, typ dziennikarstwa. Liczy się u niego nie pogoń za sensacją, a unieruchomienie strumienia czasu przy pomocy druku. Pisze na zasadzie stop – klatek tworząc skomplikowany, niekiedy wręcz wymykający się spod kontroli obraz naszych czasów. (E.S.).

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Społeczeństwo