Podobno debatę prezydencką oglądało osiem milionów rozemocjonowanych rodaków, którzy nie połapali się, że w tym samym czasie tvp sport pokazywała finał pucharu Włoch, z - potencjalnie - Szczęsnym broniącym bramki Juventusu przed Milikiem i Zielińskim.
Milik, specjalizujący się w efektownych pudłach, tym razem widowiskowo nie trafiał dla Napoli. Razem z Zielińskim jednak wytachali z boiska Puchar Włoch, efektowne naczynie, nie powiem. Oprawa meczu miała aspekt komiczny, hymn Włoch odśpiewał - nie zgadniecie - czarny Amerykanin, grubszy nawet od swojego złotego łańcucha. Śpiewał cienko, zapomniał tekstu (!), ale nie było komu rzucić w niego pomidorem, bo covid, trybuny wypełnione jakimś elektronicznym efektem tylko.
Zaangażowanie piosenkarza o hiphopowej urodzie to już lekkie przegięcie, wykonawca hymnu powinien wyglądać na typowego Włocha, takiego jak Milik albo Zieliński.
Szczęsny miał - nomen omen - szczęście w nieszczęściu, bo go nie wystawili i dzięki temu nie przegrał pucharu Włoch. Przegrał go dla Juventusu bramkarz - nomen omen - Buffon. Tak przegrać to jak wygrać, dlatego dopisałem Szczęsnego do wygranych.
____________
30 kilometrów rowerem i tylko marna kląskawka, zaledwie samica i do tego chuda:
