Czy w Polsce możliwa jest prawica nie-rewolucyjna.

Lektura Krasowskiego oraz mini dyskusji jaka w związku z tym pojawiła się na Salonie24 skłoniła mnie do jeszcze jednego komentarza. A mianowicie - czy w Polsce możliwa jest prawica nie rewolucyjna.

Krytycy Krasowskiego zarzucają mu iż traci ducha i traci pryncypia. A tam gdzie są pryncypia to nie ma dyskusji. Pryncypia te to oczywiście radykalny sprzeciw wobec jakikolwiek praw gejów czy sprzeciw wobec aborcji plus duża atencja dla Kościoła instytucjonalnego. Krytycy zarzucają również Krasowskiemu iż de facto wzywa aby zatrzymać ofensywę prawicową przed ostatnia walną bitwą z "wrogiem". Ich zdaniem konsekwencją tego stanu rzeczy będzie odrodzenie się lewicy a`la Zapatero.

Czytając ten komentarze odnieść można wrażenie że jeśli pojęcie konserwatyzmu zdefiniujemy klasycznie i nasze partie umieścimy na osi - za rewolucją i przeciw - to okaże się iż krytycy Krasowskiego bynajmniej nie są konserwatystami. Są (kontr)rewolcujonostami, w rodzaju grabarza dynastii Burbonów Karola X, co próbował odwrócić wszystko to co rewolucja i Napoleon zrobili z Francji. Na marginesie Karol X w sporym % był Polakiem więc może stąd ta gorączka "rewolucyjna"?

Te komentarze czytać można również w kontekście bieżącej polityki. Niechęci w prawicowych elitach opiniotwórczych do każdego przejawu umiarkowania jest przecież wszystkim nam znana. Jest to przecież główny zarzut wobec PO. Konserwatyzm PO jest za mało rewolucyjny (obyczajowo i politycznie) aby zaspokoić oczekiwania elit prawicowych. Tusk odmówił gryzienia w tyłek żubra i z automatu stał się mało wiarygodny.

A przecież, jak słusznie pisze Krasowski, Polska jest krajem wysoce konserwatywnym. Ten tzw. kompromis aborcyjny, tak zwalczany przez Np. Marka Jurka, w UK (gdzie aborcji można dokonywać do 24 tygodnia) uznany byłby za wręcz drakońskie prawo. A kompromisu tego broni i paralewicowa GW jak i SLD. Na tle Le Monde czy Guardiana, Wyborcza wygląda na dosyć umiarkowanie konserwatywna gazetą z dużym działem kościelnym. Ergo - Polska jest jak na warunki Europejskie jednym z najbardziej konserwatywnych krajów między Atlantykiem a Uralem. Tyle że elity prawicowe zupełnie tego poglądu nie podzielają.

I paradoksalnie mają racje. Bo rzeczywiście dla wielu osób walka z gejami nie stanowi sensu istnienia, gdy przyjdzie pora (gdy w końcu przeciętny Polak jakiegoś geja pozna) to stosunek do tej sprawy się zmieni. Również stosunek do kościoła w Polsce jest dosyć specyficzny. Zdecydowanie mniej jest zatracenia się w nim na wzór Jurka a zdecydowanie więcej przyzwyczajenia, tradycji. Bycie za "Religią rzymską" nie oznacza sprzeciwu wobec rozwodów (klasyczny już przykład rodziny prezydenta) ani też ostrego sprzeciwu wobec aborcji - jesteśmy przeciw ale gdyby doszło co do czego.... (w 2007 roku ponoć 30 tys. kobiet wyjechało do UK aby dokonać aborcji). Elity prawicowe przeczuwają że ich wizja "katolickiej" Polski jest zbudowana na dosyć wątłych podstawach. Wątłych nie dla tego że Zapatero czai się za rogiem (Napieralski nim nie będzie, bądźmy poważni) tylko dlatego że Polacy są jednak bliżej "świata ziemskiego niż niebieskiego" (że tak górnolotnie powiem). W Polsce nie ma (moim zdaniem) popytu na jakąkolwiek rewolucje - czy to lewicową czy to prawicową. Pryncypia o które tak bardzo
walczą elity prawicowe nie są wcale pryncypiami większości Polaków. Co
oczywiście nie oznacza iż podzielają pryncypia posłanki Senyszyn.

To rozdarcie między rewolucyjnymi elitami a umiarkowanym konserwatyzmem wyborców widać było zresztą w ubiegłym roku w czasie debaty nad poprawką Jurka. J. Kaczyński z D. Tuskiem zrobili wiele aby po odstawieniu teatru politycznego na użytek elit zagłosować tak aby wyborców nie zrazić. Oni zdawali sobie sprawę iż nie ma przyzwolenia na jakiekolwiek zaostrzanie prawa. Podobnie zresztą ma się sprawa z lustracją. Ustawa upadła bo młode elity prawicowe w obu partiach napisały cos takiego co bardziej doświadczonych liderów postawiło w stan alarmu i przywołało wizję porażki 1993 - prezydent wykonał czarną robotę i problem został rozwiązany - lewica się nie pożywiła tak jak mogła gdyby ustawa przeszła.

I teraz zasadnicze pytanie - czy możliwe jest aby powstała umiarkowana partia konserwatywna, nie-rewolucyjna, w Polsce?

Krasowski proponuje aby z pociągu "prawica" wysiąść na przystanku "konserwatyzm". Dziś ma to postać taką iż to co się uważa za radykalną prawicę jest w tym 20% PiSie a to co uważa się za umiarkowany konserwatyzm jest w 50% PO. Za wcześnie jednak mówić iż to PO będzie tą partią. Jeśli będą chcieli zając taką konserwatywną pozycję to będą musieli sporo popracować nad programem gospodarczym i społecznym - bo jeśli przychodzi do gospodarki to Polacy są socjalistami (Kaczyński to świetnie rozumiał)

Ale dziś mogę zaryzykować jedną hipotezę - na naszych oczach dochodzi do podziału prawicy. W momencie kiedy SLD już nie ma (który, co warto pamiętać, zbierał wiele głosów umiarkowanych i konserwatywnych, swoim centrowym stosunkiem do gospodarki i kościoła) prawica podzieli się na tą rewolucyjną i tą konserwatywną. Taki podział będzie wielkim ciosem dla np. środowiska Jurka czy Rydzyka. Bo konserwatyści aby rządzić nie będą potrzebować radykalnych środowisk (a nawet będą musieli się od nich trzymać daleko). Nie zdziwiłbym się (ryzykowanie gdybając oczywiście) gdyby się okazało że okres 2005 - 2007 był ostatnim na jakiś czas kiedy środowiska radykalne - jak Jurka czy Rydzyka - miały bezpośredni wpływ na Polską politykę.