Nasz salonowy kolega Eli Barbur napisał (kolejną) notkę na temat polskiego antysemityzmu, ów temat zamierzałem poruszyć nieco później ale skoro znalazł się on na tablicy to niech i tak będzie. Nie wiem skąd pan Barbur czerpie swoje informacje może garść przedstawionych tu pozwoli mu nieco inaczej spojrzeć na ten „problem” jeśli on w ogóle istnieje.
Otóż powodem tych oskarżeń było następujące stwierdzenie Tadeusza Rydzyka „Tragedią Polski jest to, że od 1939 roku Polską nie rządzą Polacy. Nie chodzi tu o krew ani przynależność. Oni nie kochają po polsku, nie mają serca polskiego”. Nie wnikam słuszne czy nie, ale czy antysemickie? Pan Barbur uważa że tak, ja że nie i nie jestem w tej sprawie odosobniony. Otóż zdaje się że nic antysemickiego w tej wypowiedzi nie widzą też rabin Michael Schudrich czy Żydowska Gmina Wyznaniowa w Warszawie. Zachowują w tej sprawie milczenie więc raczej nic niestosownego w tym nie widzą (a przynajmniej nic antysemickiego). Więc komu mam bardziej wierzyć w tych sprawach kilku Żydom w USA czy polskim Żydom?
Sięgając do historii pragnął bym także panu Barburowi przypomnieć że w Polsce nigdy nie było zorganizowanego państwowego antysemityzmu (w przeciwieństwie choćby do carskiej Rosji, o III Rzeszy nawet nie wspominając). Żydzi przez cały okres II RP posiadali swoich przedstawicieli w parlamencie, poza tym byli urzędnikami, sędziami, oficerami WP, dyplomatami, profesorami uniwersytetów, aktorami, dziennikarzami, reżyserami ,czy pisarzami. Herman Liberman to jedna z ikon sceny politycznej II RP (człowiek kompletnie nie z mojej politycznej bajki jako socjalista).
Ruch syjonistyczny posiadał poparcie najwyższych władz Polski z marszałkiem Piłsudskim, prezydentem Mościckim, czy premierem Składkowskim na czele. Czy wie pan ile razy Polska lobbowała w Lidze Narodów za utworzeniem państwa żydowskiego w Palestynie? Wydział Drugi Sztabu Generalnego (wywiad) prowadził tajną szkołę dla kadry oficerskiej przyszłej żydowskiej armii. Do Palestyny trafiło w okresie międzywojennym z Polski kilkanaście tysięcy sztuk broni różnych typów.
Może przykładem antysemityzmu była w 1967 radość z powodu tego że „nasi Żydzi sprali ruskich Arabów”. Późniejszy zwrot antyizraelski nie był wyborem Polski, bo i Polska nie była wtedy suwerenna. Został narzucony przez ZSRR nie tylko nam z resztą. A może produkowane w Polsce rakiety Spike, podzespoły do dronów czy Merkav to też jego przykłady?
Otóż mam poważne wątpliwości czy panu Barburowi leży na sercu dobro Izraela. Czy temu dobru służy obrażanie sojuszników i partnerów. Na co to jest dowód? Dla mnie na polityczną niedojrzałość (delikatnie rzecz ujmując) i krótkowzroczność. Otóż uważam że Polacy i Żydzi oraz Polska i Izrael mogą i powinni być partnerami , a istnienie Izraela (jako państwa syjonistycznego) jest w interesie Polski i Europy. Ale nie tak buduje się partnerstwo, oj nie.
