Wbrew powszechnej opinii zwolenników prywatyzacji służby zdrowia, szpitale- które są najbardziej kosztowną częścią całego systemu ochrony zdrowia- nawet po prywatyzacji i polepszeniu zarządzania, nie będą zyskowne, albo te zyski będą niewystarczające żeby opłacało się zainwestować w nie prywatny kapitał. Wskazuje na to choćby sytuacja szpitali, których spółki właścicielskie są notowane na giełdzie papierów wartościowych. Przynoszą one albo straty, albo niewielkie zyski. Wynika to ze zbyt niskich stawek, jakie za usługi medyczne oferuje NFZ, a to z kolei wynika ze zbyt małej w stosunku do potrzeb ilości środków publicznych przeznaczanych na ochronę zdrowia. W Polsce jest to 4.25% PKB, dużo mniej niż na przykład w Czechach i na Słowacji, gdzie wynoszą one 6% PKB.
W związku z tym, że przynamniej obecnie prowadzenie szpitali nie jest dobrym interesem, nie będzie chętnych do ich kupna w drodze prywatyzacji. Chyba że jakiś szpital czy przychodnia znajduje się w atrakcyjnym miejscu czy budynku. Wtedy można go kupić, a zaraz potem zamknąć- a nieruchomość sprzedać. Znamy to ze sprawy poseł Sawickiej- tam chodziło tylko o nieruchomości, a nie zarabianiu na świadczeniu usług zdrowotnych…
Tym, co interesuje prywatny kapitał, jest rynek ubezpieczeń zdrowotnych. Koszty funkcjonowania NFZ nie przekraczają 1% funduszy, którymi zarządza, a więc kwotą 48 mld zł. Tymczasem prywatne fundusze będą miały z pewnością znacznie wyższe „prowizje”, gdyż złożą się na nie nie tylko koszty funkcjonowania firm ubezpieczeniowych, ale przede wszystkim zyski. NFZ jako instytucja publiczna nie jest nastawiona na zysk, natomiast firmy ubezpieczeniowe przede wszystkim na zysk. Będzie im więc zależało na tym, żeby jak najmniej zapłacić za usługi zdrowotne, a wtedy więcej ze składek zostanie w postaci zysku dla właścicieli firmy ubezpieczeniowej.
Pewnym przybliżeniem tego, ile wyniesie „prowizja” dla firmy ubezpieczeniowej, jest porównanie z funduszami OFE. Pobierają one od każdej wpłaconej składki od 5% do 7% prowizji, a dodatkowo corocznie pobierają pewien ułamek wartości zgromadzonych środków. Przy 5% daje to kwotę 2,4 mld zł, dużo więcej niż 400 mln zł które kosztuje utrzymanie NFZ… Porównanie z OFE jest interesujące także dlatego, że tak samo jak głoszą obecnie zwolennicy prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych, według autorów reformy emerytalnej OFE miały konkurować między sobą z korzyścią dla klientów- przyszłych emerytów. Tymczasem w rzeczywistości rzadnej konkurencji nie ma, prowizje są niemal identyczne i wysokie, wyniki inwestycyjne także porównywalne. Liberałowie wykazują często wielką naiwność wierząc w wolny rynek, bo on może istnieje pomiędzy straganami na targu warzywnym, ale nie w wielkim biznesie, gdzie zbyt ostra konkurencja nikomu nie jest na rękę...
O to teraz toczy się akcja lobbystyczna, aby sprywatyzować ubezpieczenia zdrowotne, aby coraz więcej środków którymi dzisiaj zarządza NFZ skierować do prywatnych firm ubezpieczeniowych. Część tych pieniędzy będzie przeznaczona na zyski właścicieli tych firm, co oznacza zmniejszenie środków które będą trafiać do wykonawców usług medycznych, a więc przede wszystkim szpitali. Państwo nie podwyższy swoich wydatków na ochronę zdrowia (to raczej do pomyślenia za rządów liberałów), wprowadzi za to dodatkowe ubezpieczenia- które załatają dziurę powstałą także w wyniku wprowadzenia prywatnych ubezpieczeń… Jedno jest pewne, w liberalnej polityce zawsze chodzi o to, żeby rosły zyski kapitału, kosztem społeczeństwa…
Już 100 lat temu Henry Ford zauważył, że żeby gospodarka się rozwijała- jego pracowników musi być stać na samochody, które produkują.... Gospodarka i społeczeństwo mogą rozwijać się tylko w równowadze. Odrzucam skrajne idee- liberalna, gdzie nie widzi się roli społeczeństwa w rozwoju gospodarki, oraz skrajnie lewicowe- gdzie w ogóle nie widzi się zagadnień gospodarczych. Najlepiej radzą sobie kraje, które znalazły dobrą równowagę, "umowę społeczną" między gospodarką i społeczeństwem.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Polityka
