Prezydent z choinką, premier z keyboardem

Uważnie oglądający filmik o zdobywaniu choinki, zamieszczony w mediach społecznościowych pana prezydenta Nawrockiego, uchwycili ciekawą rzecz: drzewko ścięte w szkółce miało skośnie obcięty pieniek, ale to wnoszone przez głowę państwa do Pałacu Prezydenckiego ma już pień równiutko ucięty, a w dodatku jest w zabezpieczającej siatce. Cóż – jak powiedział towarzysz Lenin: film jest najważniejszą ze sztuk. Nawet jeśli jest to tylko krótki filmik, wrzucany do internetu. Magia kina pozwala na takie cuda.

Czy pan Nawrocki wnosi do pałacu to samo drzewko, które ściął w Ponurzycy w gminie Celestynów, niedaleko Warszawy? Nie wiemy. I się zapewne nie dowiemy. Może to zupełnie inne drzewko, zawczasu przygotowane. Lecz równie dobrze można sobie wyobrazić, że koniec pieńka został wyrównany jeszcze tam na miejscu i także tam założono siatkę. Trudno przecież przewieźć choinkę bez nakładania na nią zabezpieczenia, a skoro jest tam szkółka, to i proste przecież urządzenie do „siatkowania” drzewek może tam być.

Ważne jest, żeby być odpornym na tego typu piarowe zagrywki polityków. Jeśli na filmik z panem prezydentem w roli głównej spojrzymy z punktu widzenia zapotrzebowania wizerunkowego Karola Nawrockiego, zamiar jego twórców jest oczywisty. Być może pan Nawrocki faktycznie chciał się ze swoim młodszym synem przejechać za miasto, żeby samemu ściąć drzewko. Może nawet zawsze tak robił. Gdyby jednak ten plan miał wyłącznie prywatny wymiar, nie zostałoby to nagrane, zmontowane, zaopatrzone w napisy i następnie wrzucone na X, Instagram i Facebooka.

Ten krótki film jest stuprocentowo spójny z wizerunkiem, na jakim panu prezydentowi zależy. Oto wysportowany, silny mężczyzna jedzie sam zrąbać choinkę na Święta Bożego Narodzenia, sam z łatwością operuje siekierką, następnie bez pomocy ochroniarzy zarzuca drzewko na ramię i wnosi do Pałacu Prezydenckiego. A gdzieś w środku wygłasza jeszcze sentencjonalnie naukę, że „ludzkie poszukiwanie ideału jest zawsze skazane na porażkę” oraz wręcza upominki swoim wyborcom. Przekaz piarowy materiału jest ciosany tak grubo, jakby wyrąbano go narzędziem używanym do ścięcia choinki przez pana prezydenta.

Czy to powód do krytyki? Nie, najwyżej do wzruszenia ramionami, jeśli ktoś umie ustosunkować się do przekazu krytycznie i rozumie, jak politycy chcą go podejść na każdym kroku. Robią to wszyscy, w mniej lub bardziej udany sposób, przy czym takie relacje ze „spontanicznych” akcji to odrębna kategoria, potencjalnie bardziej ryzykowna dla ich głównych bohaterów niż na przykład głupawe oświadczenia, takie jak choćby ogłoszenie pana marszałka Czarzastego o tym, że wolna Wigilia to prezent od Nowej Lewicy.

W „spontanicznych” relacjach z rodzinnego życia przoduje od jakiegoś czasu pan Tusk, który ostatnio pokazał, jak uczy się grania jakiejś nieokreślonej melodii (trudno zidentyfikować, co to miało być) na keyboardzie, rzekomo aby pograć w czasie świąt. Ten filmik został zresztą błyskawicznie przerobiony: w przeróbce pan premier brzdąka nuty niemieckiego hymnu, Einigkeit und Recht und Freiheit für das deutsche Vaterland, w czasach narodowego socjalizmu Deutschland, Deutschland über alles, über alles in der Welt! (Dla jasności: „Lied der Deustchen”, czyli „Pieśń Niemców”, rozpoczynającą się wersem Deutschland, Deutschland über alles, napisał w 1841 r. August Heinrich Hoffmann von Fallersleben, a melodię pożyczono z pieśni „Gott erhalte Franz den Kaiser” – „Boże chroń cesarza Franciszka”.)

Pan premier uwielbia spamować nas ckliwymi filmikami lub zdjęciami z wnusiami, ale nie to jest u niego najgorsze. Dramatem jest, że jego media społecznościowe zawalone są tego typu „swojską” komunikacją, co radykalnie kontrastuje z mediami społecznościowymi poważnych europejskich polityków, takich jak Keir Starmer, Friedrich Merz czy Giorgia Meloni. Polski premier wydarzenia polityczne komentuje, pokazując na przykład jak pyka w pingla (słynna scena z Kancelarii Premier: „Daj spokój, my tu mamy poważne sprawy”).

Oglądając filmik z panem prezydentem w roli głównej przypomniałem sobie jeden z najbardziej idiotycznych wyczynów tego typu w wykonaniu pana Mateusza Morawieckiego, jeszcze z czasów covidowej paranoi. Oto widzimy pana premiera, jak raźno kroczy (SOP-owiec dyskretnie zdystansowany) po chodniku, ubrany w niby wojskową bluzę. Ręce – co ważne – ma puste. Następnie skocznie wdrapuje się po schodach, także z pustymi rękami. A potem – deus ex machina – niespodziewanie u drzwi potrzebującej seniorki pojawia się z trzema wielkimi siatami, ułożonymi na progu. Żeby było śmieszniej, pan premier jest przykładnie zamaskowany, ale witająca go seniorka już nie. Dialogu pomiędzy obojgiem niestety nie słychać. Być może pan premier pouczał starszą panią, że powinna nosić maseczkę nawet w trakcie konsumpcji tego, co jej przyniósł.

Oczywiście, podobnie jak film z obecnym szefem rządu, grającym na keyboardzie, także i tamten doczekał się uzupełnień i przeróbek, takich jak choćby ta.

Jeśli miałbym czegoś życzyć moim Czytelnikom i widzom na rok 2026, to życzyłbym przede wszystkim stałej i nieustającej świadomości tego, że politycy podchodzą nas w najbardziej prymitywny i bezczelny sposób. Przy czym filmiki w stylu tego z choinką albo tego z grającym panem premierem to i tak mały pikuś, bo tutaj gra na najbardziej prymitywnych schematach jest ewidentna. Znacznie trudniej obronić się przed przekazem, który ma formę pozornie poważnego zatroskania o nasze dobro, zdrowie albo coś, co u większości odbiorców zbudza emocjonalną drżączkę.

Do siego roku!