Na fali klęski wywiadu Izraela w organizacjach arabskich prezentuję dokument o początkach tej służby. W powszechnie dostępnych serwisach nie wymienia się nazwy poprzednika Mosadu. Wskazuje to, że autorzy skrótowych informacji nie korzystali z zasobu Instytutu Pamięci Narodowej. W jego archiwum zachował się raport z początku 1957 r. na temat izraelskich służb specjalnych. Wzorując się na osobach zatrudnionych w Biurze Edukacji Publicznej IPN przepisałem dokument, opatrzyłem krótkim wstępem i udaję historyka z poważną publikacją. Dokument źródłowy nie powstał w polskim MSW. Polskiemu kontrwywiadowi dostarczono go z KGB w ramach internacjonalistycznej pomocy. Przetłumaczony z rosyjskiego dokument wprowadzał funkcjonariuszy SB w świat walki z syjonizmem. Od czasu powstania IPN rozpowszechniano tezę, iż wywiad cywilny PRL znakomicie sobie radził w Izraelu z racji wielotysięcznej emigracji z Polski. Jeśli jednak w kontrwywiadzie korzystano z raportów KGB – cytowany tekst nie jest jedynym raportem o działalności wywiadowczej Izraela – oznacza to, że Zarząd I Główny KGB radził sobie tam dużo lepiej od Departamentu I MSW. Oprócz przypadków ewidentnych z punktu widzenia języka polskiego np. „sjonistyczny”, zachowałem oryginalną pisownię tłumaczenia.
„Do czasu utworzenia państwa Izrael, syjonistyczny wywiad nie posiadał określonej organizacji i zmieniał swą strukturę w zależności od sytuacji. Dopiero w 1948 r. po powstaniu państwa, wywiad Izraela ukształtował się formalnie.
Również po 1948 r. zachodziły zmiany w wywiadzie Izraela. Do wywiadu tego przyjęto doświadczonych pracowników wywiadu, którzy przeszli długą szkołę służby wywiadowczej w szeregu nielegalnych organizacji syjonistycznych, w wywiadowczych organach Anglii, USA i innych państw, jeszcze przed powstaniem państwa Izrael.
Obecnie na czele wywiadu Izraela stoi Komitet koordynacyjny „Wadat Chateum”, który koordynuje działalność wszystkich służb wywiadowczych. Komitet ten podlega bezpośrednio premierowi Izraela.
Organizacja wywiadowcza Izraela składa się z następujących głównych i pomocniczych służb, ściśle powiązanych ze sobą:
I Służba bezpieczeństwa „Szimbet” – zajmuje się zagadnieniami bezpieczeństwa wewnętrznego.
Głównemu kierownictwu tej służby podlega kilka podporządkowanych zarządów, m.in. – Zarząd I, który zajmuje się rozpracowywaniem partii i organizacji politycznych w kraju, sprawuje kontrolę nad prasą i śledzi nastroje polityczne wśród ludności.
- Zarząd Nr 2 – prowadzi kontrwywiad przeciwko cudzoziemcom
- Zarząd Nr 3 – prowadzi kontrwywiad przeciwko Arabom
- Zarząd Nr 4 – nazywany „TAAC” – jest odpowiedzialny za bezpieczeństwo wojskowych i ważniejszych przemysłowych przedsiębiorstw i obiektów.
- Zarząd Nr 10 – wykonawczy /operatywny/.
W jego skład wchodzą wydziały zajmujące się obserwacją zewnętrzną, rewizjami, fotografowaniem, techniką podsłuchów, prowadzeniem agenturalnej pracy w urzędach państwowych oraz śledztwem w szczególnie ważnych sprawach.
Poza tym „Szimbet” ma cztery terenowe oddziały kontrwywiadowcze, prowadzące kontrwywiad w odpowiednich rejonach.
II Wywiad wojskowy.
Wywiad wojskowy Izraela – „Szerut Modiin” dzieli się na: wywiad lądowy, wojenno-morski i wojenno-lotniczy.
„Szerut Modiin” podlega szefowi Sztabu Generalnego armii Izraela, Mosze Dajanowi.
W skład „Szerut Modiin” wchodzi:
- wydział d/s zbierania informacji wywiadowczych;
- wydział wywiadu taktycznego;
- biuro studiów;
- wydział bezpieczeństwa.
III Służba „Reszut Grin” /skrót „Reszut”/
Główny Zarząd Wywiadu.
„Reszut” zajmuje się zagadnieniami wywiadu zagranicznego tj. zbieraniem informacji politycznych, ekonomicznych i naukowo-technicznych; organizowaniem propagandy syjonistycznej, nielegalnym wywożeniem Żydów z ZSRR i krajów demokracji ludowej do Izraela oraz nielegalnym zakupem broni i dostarczeniem jej do Izraela.
W systemie „Reszut” znajduje się:
Wydział operatywny, kierujący całością roboty wywiadowczej za granicą;
Wydział informacyjny, opracowywujący otrzymane informacje oraz oddzielne organy specjalne.
Wydziałowi operatywnemu podlegają rezydentury istniejące w różnych krajach m.in. legalne rezydentury, pracujące pod przykrywką oficjalnych izraelskich urzędów i przedstawicielstw za granicą.
Temu wydziałowi podlegają specjalne oddziały pracujące pod przykrywką ministerstw Izraela mających najszersze kontakty z zagranicą. Oddziały te prowadzą wywiad ekonomiczny, finansowy, techniczny i w innych dziedzinach. Prócz tego mają do dyspozycji dwie jednostki wywiadowcze, które działają pod przykryciem:
1 towarzystwa handlowo-transportowego „Szoam”,
2 żeglugi handlowej „Zim”.
W zakres działalności „Zim” i „Szoam” wchodzą nielegalne przerzuty imigrantów i broni do Izraela.
„Szoam” mieści się w Tel-Aviv i ma swoje oddziały w niektórych krajach Europy Zachodniej, a w szczególności w Paryżu.
Wydział informacyjny dzieli się na oddziały według podziału geograficznego i zajmuje się opracowywaniem informacji wywiadowczych zdobywanych przez „Reszut”.
W skład „Reszut” wchodzą specjalne organy m.in. „Milet” /dawnej nazywał się „Billu” i zajmował się nielegalnym przerzutem Żydów z krajów europejskich do Izraela/.
Do zasadniczych zadań „Milet” należy: nawiązanie i podtrzymywanie łączności z syjonistycznymi grupami i organizacjami w ZSRR i krajach demokracji ludowej; organizowanie nielegalnych przerzutów Żydów z krajów obozu socjalistycznego do Izraela; organizowanie zakupu i dostaw broni do Izraela.
„Milet” stanowi głęboko zakonspirowaną jednostkę w systemie „Reszut”; rozporządza znacznymi środkami i jest związany z wywiadem i syjonistycznymi organizacjami USA.
W 1954 r. przy „Milet” utworzono specjalną drukarnię dla wydawania syjonistycznej literatury. Wydaje się tam gazety i broszurę o treści syjonistycznej w języku rosyjskim, polskim, czeskim, rumuńskim i węgierskim – w celu nielegalnego kolportażu wśród Żydów w ZSRR i krajach demokracji ludowej.
Przy MSZ Izraela znajduje się „Wydział Studiów MSZ”, którego zadaniem jest: zbieranie i opracowywanie informacji otrzymywanych od izraelskich placówek zagranicznych – ambasad, misji, konsulatów, przedstawicielstw handlowych, delegacji itd.
Wywiad Izraela, zgodnie z charakterem swej agenturalnej pracy, dzieli świat na dwie grupy. Do pierwszej grupy wchodzą kraje Bliskiego i Środkowego Wschodu, ZSRR i kraje demokracji ludowej – gdzie też prowadzi się najbardziej aktywną, wywrotową robotę agenturalną. Wywiad Izraela w tych krajach wykorzystuje oficjalne placówki izraelskie celem stworzenia sieci agenturalnej dla wywrotowej roboty.
Do drugiej grupy wchodzą pozostałe kraje świata, w pierwszym rzędzie USA, Anglia i Francja. W tych krajach wywiad Izraela prowadzi głównie wywiadowczą robotę i posługuje się przeważnie istniejącymi tam różnymi politycznymi, ekonomicznymi i religijnymi organizacjami żydowskimi.
Działalność wywiadu Izraela jest w znacznej mierze podporządkowana wywiadowi amerykańskiemu i jest finansowana przez „Joint” /amerykańsko-żydowski zjednoczony komitet pomocy, stworzony w 1914 r. pod pozorem zbierania środków dla niesienia pomocy Żydom w różnych krajach. Faktycznie został on stworzony dla finansowania syjonistycznych organizacji i dla zamaskowania działalności wywiadu amerykańskiego/. Pod nie słabnącą kontrolą wywiadu amerykańskiego znajduje się działalność wywiadu Izraela szczególnie w ZSRR i krajach demokracji ludowej.
Od pierwszych dni istnienia państwa Izrael, rząd jego oświadczył, że uważa wszystkich Żydów na świecie za obywateli państwa Izrael, niezależnie od ich chęci i ich obywatelstwa oraz żąda od nich spełnienia „obywatelskiego i narodowego obowiązku”, podporządkowania się narodowej dyscyplinie.
Wywiad Izraela wykorzystując, z jednej strony, pretensje swego rządu, a z drugiej burżuazyjno-nacjonalistyczną i syjonistyczną ideologię, która jest jeszcze rozpowszechniona wśród żydowskiej ludności w różnych krajach świata – nawiązuje łączność zarówno z oddzielnymi osobami jak i z najrozmaitszymi organizacjami żydowskimi, wykorzystując je dla swych wrogich celów.
Aktywną, wrogą działalność prowadzi wywiad Izraela w ZSRR i krajach demokracji ludowej, licząc na byłych syjonistów, nacjonalistów spośród obywateli tych krajów.
Kadrowi pracownicy wywiadu izraelskiego skierowani są na robotę do krajów obozu socjalistycznego pod rozmaitymi dyplomatycznym przykryciem /attache, archiwiści itd. i pod zmienionymi nazwiskami/.
Z reguły ci pracownicy wywiadu pochodzą z krajów, do których przyjeżdżają na robotę; należeli w przeszłości do syjonistycznych organizacji, znają język miejscowy, mają w tym kraju krewnych i szerokie kontakty wśród ludzi narodowości żydowskiej.
Po przybyciu do danego kraju, pracownicy wywiadu zaczynają przede wszystkim nawiązywać kontakty z wyżej ukazaną kategorią osób, umacniać te stosunki i wybierają wśród tych osób takie, które mogą okazać im pomoc w prowadzeniu wrogiej roboty.
Dla przyciągnięcia Żydów do wrogiej roboty na korzyść wywiadu izraelskiego, przedstawiciele państwa Izrael wykorzystują różne środki, a w pierwszym rzędzie grają na nacjonalistycznych uczuciach, przynależności do różnych syjonistycznych organizacji w przeszłości oraz posługują się nacjonalistycznymi argumentami wskazując, że Żyd powinien pomóc swej „ojczyźnie” tj. Izraelowi.
Niektóre jednostki wśród ludności żydowskiej są nacjonalistami, syjonistami i klerykałami i chętnie idą na współpracę z wywiadem izraelskim, ślepo wypełniając wszystkie wskazówki na szkodę kraju, w którym przebywają.
Prócz tego rodzaju działalności, pracownicy izraelskiego wywiadu prowadzą robotę w kierunku tworzenia syjonistycznych grup i organizacji celem wykorzystania ich dla szpiegowskiej roboty.
Jak stwierdzono, pracownikom izraelskim udało się przyciągnąć do przestępczej działalności niektórych Żydów z wyżej wspomnianych kategorii i otrzymać od nich różne kłamliwe informacje o politycznej i ekonomicznej sytuacji kraju ich zamieszkania. Przez te osoby rozpowszechniają oni syjonistyczną literaturę i starają się wpływać na żydowską młodzież w duchu nacjonalistycznym; prowadzą agitację na rzecz masowego wyjazdu Żydów do Izraela, organizują nielegalny przerzut do Izraela na podstawie podrabianych dokumentów.
Różne są metody nawiązywania łączności z interesującymi ich osobami. Wykorzystują w tym celu synagogi, teatry, kina, kawiarnie i inne miejsca publiczne.
Wykorzystują oni w dużej mierze pisma polecające od znajomych i krewnych, mieszkających w Izraelu do Żydów w ZSRR i krajach demokracji ludowej, jak również drogą posyłania im różnych paczek.
Równocześnie wywiad izraelski prowadzi wywrotową robotę przeciwko ZSRR i krajom demokracji ludowej z innych terenów, na których istnieją syjonistyczne organizacje.
W Europie do takich państw należy Francja, Szwajcaria, Austria, Niemcy zachodnie.
W Austrii utworzono pod kierownictwem wywiadu Izraela rozmaite syjonistyczne organizacje i komitety, które przyjmują i zaopatrują Żydów, uciekających z ZSRR i krajów demokracji ludowej.
W 1955 r. w Szwajcarii /w Zurychu/ stworzono pod kierownictwem Szaula Awigura /ten sam występuje pod nazwiskiem Mejerow/ specjalną grupę wywiadu izraelskiego dla organizowania nielegalnego przerzutu Żydów z ZSRR i krajów demokracji ludowej do Izraela oraz dla szpiegostwa na rzecz USA i Izraela.
Podobną grupę o analogicznych zadaniach utworzono w Wiedniu, pod kierownictwem Szenkmana Grigorija.
Aktywną robotę przeciwko krajom socjalistycznym prowadzi się z Niemiec zachodnich i zachodniego Berlina. Rezydentura w Niemczech pracuje pod przykryciem komisji d/s reparacji. Na czele rezydentury stoi Lewanon Nachim, który przez dłuższy czas pracował w ambasadzie izraelskiej w Moskwie i został z ZSRR wydalony jako zdemaskowany szpieg.
Wywiad izraelski w Tel-Aviv, pod kierownictwem amerykańskiego rezydenta w Izraelu, Suterlina, zbiera informacje szpiegowskie od osób przybywających na stały pobyt do Izraela z krajów demokracji ludowej.
Przy nielegalnym przerzucie agentury do ZSRR i krajów demokracji ludowej, wywiad Izraela wykorzystuje dokumenty osób, które wyjechały z tych krajów do Izraela. Ucieka się również do podstawiania innych osób na miejsce tych, którzy otrzymali wizy na wjazd do tego lub innego kraju, obozu socjalistycznego.
Techniczne wyposażenie wywiadu izraelskiego pozwala na przeprowadzenie rozmaitych przedsięwzięć. Ma on w swoim arsenale mikrofotografie, fonografy, radia i inne aparatury; przepisy tajnego pisma, przyrządy dla otwierania kas ogniotrwałych, zamków – którymi szeroko posługuje się wywiad.
Wedle ostatnich nie sprawdzonych danych, przeprowadza się reorganizację w „Reszut” i podległych mu oddziałach; nazwę „Reszut” zmieniono na „Musad”.”
W dokumencie zwracają uwagę dwie sprawy. Po pierwsze mało kto z zachwycających się sukcesami Mosadu przyznaje, że „zawodowcy” dysponują w akcji wyjątkowo dobrze zorganizowanym wsparciem w postaci obywateli Izraela: „Żyd powinien pomóc swej „ojczyźnie” tj. Izraelowi”. Po drugie z tego dokumentu KGB (a także wielu innych SB) jasno wynika, że w Izraelu wręcz pożądano emigracji żydowskiej z demoludów jako dobrodziejstwa dla nowo powstałego państwa na Bliskim Wschodzie.
Śledząc publikacje ukazujące się nakładem IPN nie zauważyłem zainteresowania tematem walki wywiadów demoludów i Izraela. Przypuszczam zatem, że jest to kolejny temat tabu w tej instytucji.
Osoby zadowolone i niezadowolone z lektury proszę o klikanie na poniższe reklamy.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
