Szymon Szurmiej o Izraelu w 1982 r.

Bauman, Szurmiej – krytycy Izraela

 

Niedawno toczyła się na Salonie ostra dyskusja o poglądach Zygmunta Baumana na współczesny Izrael. Krytycy lewicowego i proarabskiego punktu widzenia profesora nie oszczędzali. Jednak stanowiska propalestyńskiego i antyizraelskiego nie należy sprowadzać wyłącznie do rewolucji „dzieci kwiatów” i do eurokomunizmu. Poglądy antyizraelskie kształtowano także w PRL.

Prezentowana biografia Szymona Szurmieja pochodzi z tej samej teczki, co publikowany tydzień temu życiorys Aleksandra Gieysztora. Teczka zawiera życiorysy osób „przydatnych” ekipie Jaruzelskiego, sporządzane w Departamencie III MSW. W jednym z komentarzy pojawiła się nazwa Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa. Nie mogłem opublikować całej biografii Szurmieja z tej teczki, ponieważ pracownik IPN zdigitalizował dokument fragmentarycznie, co stawia pod znakiem zapytania sensowność wydawania w tej instytucji publicznych pieniędzy.

„/.../ Od roku 1951 na stałe związał się z życiem teatralnym. Pracował jako reżyser i kierownik artystyczny, kierując jednocześnie pracą partyjną w Teatrze Polskim, Teatrze Powszechnym i Teatrze Współczesnym we Wrocławiu. W roku 1969 został dyrektorem Państwowego Teatru Żydowskiego w Warszawie.

            Powierzenie Sz. Szurmiejowi funkcji dyrektora PTŻ było decyzją politycznie trafną. Pod jego kierownictwem Teatr Żydowski w Warszawie nie ulegał wpływom rewizjonistyczno-syjonistycznym w poprzednim okresie ani tendencjom żydowskiej ekstremy w okresie „Solidarnościowej odnowy”.

            Sz Szurmiej jest nadto członkiem Zarządu Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego Żydów w Polsce. Jego członkostwo w tym stowarzyszeniu i aktywny udział w pracach Zarządu ma duży wpływ na pozytywną działalność TSKŻ i podejmowane inicjatywy jak np. ostatnie oświadczenie ZG TSKŻ na łamach „Fołks-Sztyme” potępiające politykę Izraela w Libanie i masakrę w Bejrucie.

            Często uczestniczył w międzynarodowych spotkaniach, kongresach i sympozjach organizowanych za granicą przez światowe organizacje żydowskie i jako jeden z nielicznych potrafił reprezentować nadrzędny interes Polski z interesem swego środowiska. Brak jego w składzie delegacji z Polski powodował ...”

            Zwracam uwagę, że w życiorysach reżysera sporządzanych po 1990 r. objęcie stanowiska dyrektora PTŻ opisuje się zupełnie inaczej.