Slajdy Zbyszka i Zarządzanie Kryzysowe

To będzie wyjątkowo krótka notka, za to na temat (nie zawracania sobie głowy ustawą lustracyjną). Jej bohaterem jest kolejny członek Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, który znalazł sobie pracę na „państwowym” i nie podlega rygorom składania oświadczenia lustracyjnego. Jego współpraca jest lakonicznie poświadczona w zasobach warszawskiego IPN, a to z tego powodu, że mieszkał (i współpracował) w Słupsku.

Tajny współpracownik pseudonim „Zbigniew” przyjechał do Warszawy z wizytą w 1988 r. Ponieważ przyjechał tu służbowo, a nie turystycznie, z jego macierzystą komórką Służby Bezpieczeństwa – Wydz. VI WUSW w Słupsku – ustalono podjęcie na kontakt przez oficerów Centrali MSW. Zezwolił na to oficer prowadzący „Zbyszka” w Słupsku - por. Zdzisław Wołowski. Ponieważ SB-ecy unikali ostentacyjnego wymachiwania legitymacją służbową, ustalono także hasło do zapoznania tw:

Mam slajdy dla Zbyszka.

Jakiego Zbyszka?

Ze Słupska.

W zasadzie to koniec wątku historycznego w tej notce. Jednak w dokumencie nie zapomniano podać pełnych danych osobowych tw „Zbyszka”, jak się obecnie okazuje, zgodnych z danymi pracownika komórki zarządzania kryzysowego. W korespondencji z jednostką administracji podano, że stanowisko (szeregowe) „Zbyszka” nie jest objęte obowiązkiem składania oświadczenia lustracyjnego. Mimo że szeregowe, stanowisko „Zbyszka”, jak każde w zarządzaniu kryzysowym, stwarza wspaniałe możliwości pozyskania informacji o planach na czas „W”, a chyba także o budownictwie specjalnym. Gdyby Dukaczewski zwerbował kogoś takiego w Norwegii (Cenckiewicz nie napisał, że „Speedy” to rezydent w Oslo?), to nosiłby go na rękach i wręczył – zdalnie – medal za zasługi dla obronności kraju klasy II. Wśród agentury wojskowej wyróżnia się taką tylko na czas wojny „W”. W przypadku „Zbyszka” dochodzi eksport pełnej wiedzy na temat jego i jego współpracy do Moskwy. Dla GRU i innych wystarczy spojrzeć w odziedziczony po KGB PSED.

Prawicowe lemingi pasjonują się lustracją ojców Olejnik i Sianowskiego. Wtórują im pseudoprawicowe media, w których o lustracji można napisać tylko na kolanach. Jednak koncentrowanie się na lustracji dziennikarzy i wydawców to dowód całkowitego braku instynktu państwowego.