Bezsilność. Najbardziej dojmująca wobec zdarzeń nieodwracalnych: katastrofy, tragedii, śmierci. Wobec spraw i zdarzeń, o które nas nikt nie pyta, czy powinny się wydarzyć – a nawet gdybyśmy jakoś zdołali wyrazić wobec nich swoje zdanie, to z pełną świadomością tego, że nikt go nie wysłucha. Łyżką miodu dobytą z beczki dziegciu można by określić to co dobre, a bierze się ze współodczuwanej bezsilności – poczucie wspólnoty, współczucia, empatii, solidarności (tej niewyświechtanej). Pozostając w poetyce parakulinarnej: co takiego można zrobić z tą krztą osładzającą tragedię, by przestała smakować? Najprościej jest odebrać apetyt.
Mamy decyzję w sprawie pochówku Prezydenta. Złą, dobrą, pochopną czy przemyślaną – można by dyskutować, tyle że... już nie można. Podjętą przez osoby najbardziej upoważnione? Nie wiadomo, bo na razie nikt się nie chce do niej przyznać, jak gdyby było to coś wstydliwego. Tylko jedno wiemy o decyzji na pewno: jest nieodwołalna.
Bezsilność. Najbardziej dojmująca wobec zdarzeń nieodwracalnych. Bez żadnej osłody.
Co by tu jeszcze spieprzyć, Panowie?
