Czy pandemia przełamie ideologiczne bariery rozwoju Sektora dobroczynności ?
Zaraza w Polsce sieci wiedzy
Okres pandemii jest dla polskich systemów ochrony zdrowia oraz edukacji testami sprawności wykorzystania nowoczesnych technologii w świadczeniu zdalnych usług. Opracowanie wniosków usprawniających te systemy i wprowadzenie działań naprawczych, może być jednym z nielicznych dobrych owoców covidowej zarazy.
Moje rekomendacje wprowadzenia w miastach powiatowych otwartych laboratoriów kontroli zdrowia, jako nowej instytucji integrowania systemu ochrony zdrowia, są konkretnymi wnioskami dla korygowania skutków „dystansu społecznego” dzięki nowoczesnym technologiom. Szanse rozwoju infrastruktury społecznej gospodarki rynkowej dla cyfrowej humanizacji usług społecznych przedstawiłem w trzynastu tekstach pomiędzy 13 marca a 5 maja 2020, z czego siedem skupia się na ochronie zdrowia.
Rys. 1. Grafiki otwierające siedem tekstów Andrzeja Madeja o telemedycynie przy C-19.
Dla pilotażowego wprowadzenia instytucji Agory Zdrowia, łączącej nowe narzędzia, technologie i standardy medyczne, zaproponowałem wykorzystanie poszpitalnego obszaru w centrum Krakowa (10 ha), opuszczonego w ubiegłym roku przez Collegium Medicum UJ. Występując w tej sprawie wraz ze społecznymi partnerami z licznymi wnioskami i petycjami do władz Krakowa i kilku wyższych uczelni.
Cyfrowa modernizacja usług społecznych
Agora Zdrowia jako instytucja integracji cyfrowo humanizowanego systemu ochrony zdrowia, jest piątą z kluczowych instytucji rozwoju Sektora dobroczynności czyli najważniejszego z zakresów opartej na wiedzy Społecznej gospodarki rynkowej. Przez kilka lat rekomendowałem wprowadzenie do tej infrastruktury Kolonii Akademickiej, jako instytucji integracji cyfrowo humanizowanego systemu edukacji, łączącą szkolnictwo podstawowe, średnie i wyższe, zgodnie z potrzebami edukacji przez całe życie w gospodarstwach domowych oraz Biblioteki Wirtualnych Podręczników, jako instytucji integracji cyfrowej pamięci dla solidarnego rozwoju wiedzy.
Wprowadzenie tych trzech innowacji instytucjonalnych do polityk społecznych, byłoby wyrazem przyjęcia nowych paradygmatów powszechnej edukacji i ochrony zdrowia: Samokształcenia w rodzinie i Samopomocy zdrowia. Odpowiednio do konstytucyjnych zasad solidarności, subsydiarności i wolności gospodarowania.
Rys. 2. Innowacje integracji cyfrowo humanizowanej gospodarki. Opracowanie własne Andrzej Madej.
Modernizacji powodowanej cyfrowym powiększaniem zasobów wspólnoty przedstawionym na rysunku 2 w najniższym z wierszy zamian. Prowadzących poprzez skupienie perspektywy wprowadzonych zmian na gospodarstwie domowym na wykorzystaniu cyfryzacji kultury poznania do solidarności międzypokoleniowej.
Ekosystemy innowacji rozwojowych
Uważam, że wbrew politycznym deklaracjom, działania naszego rządu od wielu lat kierunkują prace rozwojowe instytucji naukowych, badawczych oraz praktykę polityk społeczno-gospodarczych, w stronę rozwiązań wypaczających znaczenie solidarności międzypokoleniowej polskiej kulturze. Co ukazują choćby zapisy kluczowego dokumentu programowego, którym jest przyjęta przez rząd w 2017 roku: Strategia na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju 1.
W trakcie prowadzonych publicznych konsultacji, kilka razy zwracałem się do autorów SOR o zmianę takiej definicji terminu „solidarność międzypokoleniowa”, która lekceważy rodzinne a poprzez to i narodowe źródło solidarności międzyludzkiej. Jako pośrednią odpowiedź przyjąłem doprecyzowanie zapisów, prawdopodobnie zgodnie z oczekiwaniami ideologów gender i zapisami Konwencji Stambulskiej.
Rys. 3. Wprowadzenie nowego paradygmatu, nowych Krajowych Inteligentnych Specjalizacji, Programów Pierwszej Prędkości, Sektora Gospodarki i Projektów Flagowych do rządowej Priorytetyzacji interwencji rozwojowych Strategii Odpowiedzialnego Rozwoju. Opracowanie własne AM, na podstawie SOR Schemat 4 s. 70 .
Dla wycofania się z tej ścieżki cyfrowej homogenizacji gospodarowania, zagrażającej wprowadzeniem systemu centralnego sterowania życiem Polaków, proponuję dokonanie przez Rząd korekt w priorytetach polityk rozwoju Strategii Odpowiedzialnego Rozwoju, opisanych na rysunku 3. Ułatwiających gospodarce, nauce i politykom tworzenie ekosystemów innowacji rozwojowych, służących podnoszeniu dobrostanu społecznego dzięki a nie wbrew potencjałom kultury narodowej.
Skansen Królów Polskich
Kilka dni temu otrzymałem negatywną odpowiedź Rady Miasta Krakowa na moją petycję z 30 kwietnia 2020 o wprowadzenie Solidarności międzypokoleniowej do zestawu kluczowych wartości rozwoju Strategii Rozwoju Krakowa 2030. O co wnosiłem licząc, że ustrojowe uznanie znaczenia Solidarności międzypokoleniowej powinno ułatwić powstanie Krakowskiej Agory Zdrowia, jako nowej instytucji Społecznej gospodarki rynkowej, bez względu na szkodliwe zapisy Konwencji Stambulskiej czy Rządowej Strategii Odpowiedzialnego Rozwoju.
Odrzucenie petycji to druga porażką moich obywatelskich działań podjętych tuż po wiosennym początku pandemii. Bo również w kwietniu zgłosiłem wniosek do tegorocznego Budżetu Obywatelski Miasta Krakowa o przeprowadzenie Konkursu urbanistycznego na koncepcję programową otwartego laboratorium kontroli zdrowia nazwanego Krakowską Agorą Zdrowia.
Tym razem jako przyczynę nie dopuszczenia wniosku do obywatelskiego głosowania, wskazano na trudne do publicznego wyjaśnienia oderwanie moich propozycji od rzeczywistości ustrojowej systemu ochrony zdrowia. Bo faktycznie, propozycja zakładała politykę cyfrowego wzmacniania samodzielności i solidarności gospodarstw domowych dla powszechnego i sprawiedliwego korzystania z nowoczesnych technologii, co kłóci się z ciągle jeszcze obowiązującą w politykach zdrowia doktryną państwowej opiekuńczości.
Trochę mnie to stanowisko zmartwiło, ale nie zaskoczyło. Znam opinie środowiska Krakowskich ekonomistów i wiem, że w ich języku ekonomii pragnień, poza propagandowymi hasłami, nie widać refleksji ani nad PRL-owską anachronicznością naszego systemu ochrony zdrowia, ani nad wyzwaniami cyfrowej humanizacji gospodarowania.
Przewidując polityczną skuteczność tych skansenowych linii oporu Mojego Miasta, pół roku temu na zdjęciu wprowadzającym do ostatniego z siedmiu tekstów „Czas rozpoznawania potrzeb”, zdecydowałem się przywołać, bliższą możliwości nawiązania współpracy dla przeciwdziałania cyfrowemu zagrożeniu narodów Europy, Gnieźnieńską pamięć dobrosąsiedztwa Niemiecko – Polskiego.
A nie bliższą sercu i miejscu, Krakowską pamięć globalnego przewodnictwa św. Jana Pawła II .
