Nie wierzę w miłość, ani logikę kamieni

 

 

Myślę o tym, co się dzieje w Strefie Gazy.

 

Tak strasznie żałuję tych ludzi.

Tak strasznie nie mogę przeboleć utraconych marzeń o stabilizacji.

Tak strasznie nie mogę pogodzić się z tym, że jest tyle głupoty i obłudy.

 

Myślę, żyję, pracuję wiarą w pewien system wartości, sądząc, że otaczają mnie ludzie o podobnych przekonaniach, a z tymi, którzy wyznają inne, da się negocjować i osiągać kompromisy. Jednak czasami rzecz nie w tym, że ludzie wyznają różne systemy wartości, ale że nie wyznają żadnych. Doczekaliśmy się czasów czystej politycznej polityczności. Arabowie i muzułmanie (w tym Iran) solidaryzują się z ofiarami w Strefie Gazy. Biernie. Świat Zachodu tkwi w rozkroku, udając, że będzie można kiedyś bez cynicznego grymasu na ustach wypowiedzieć slogan „prawa człowieka”.

Świat Zachodu udaje „Cywilizowanych” w przeciwieństwie do „Dzikusów”. Tylko kim są te „Dzikusy”? „Dzikusy” miały wyznawać zasadę: jeśli Kali ukraść krowę, to dobrze, a jeśli Kalemu ukraść krowę, to źle. W przeciwieństwie do „Cywilizowanych” krzewiących demokrację i prawa człowieka... Tyle tylko, że dziś ta zasada zmieniła się w zasadę „Jeśli Ali ukraść krowę, to Ali mieć co jeść przez dwa miesiące, a jeśli Alemu ukraść pola naftowe, to w imię walki z terroryzmem i USA zablokować ONZ. ”

 

Izrael dokonuje rzezi cywilów ze względu na radykalną grupę religijną jawnie głoszącą nienawiść do Izraela, która kryje się między nimi. Między Polakami kryje się liczniejsza od Hamasu radykalna grupa religijna głosząca jawnie nienawiść do Izraela, mająca także realne polityczne wpływy. Czy po Gazie Izrael zaatakuje Polskę? Może już dziś zacznę rewidować szafy ciotek w poszukiwaniu niepoprawnej politycznie odzieży, która będzie wskazywała na powiązania z antysemickimi terrorystami?

 

Od wielu dni czytam komentarze. Zdarza mi się czytać teksty mądre, otwierające oczy. Ale dużo przypomina mi wypowiedzi kibiców piłki nożnej, którzy muszą opowiedzieć się po którejś ze stron, żeby móc poczuć dreszcz emocji w tym odartym ze wzruszeń, bezpiecznym, nijakim życiu. Ci kibice tym bardziej napędzają się we wzajemnej wrogości, im mniej na mecz mogli postawić.

 

Jak tu można coś orzekać o racjach, gdy się siedzi w cieplutkim domku, a tam giną ludzie? Przykład Elego Barbura pokazuje najlepiej, co się dzieje, gdy człowiekowi, nawet inteligentnemu, strach i propaganda przeżre rozum. Dla niego nie ważne jest nic – ani obiektywność, ani poszanowanie wartości zachodniej kultury, ani ludzkie życie, ani jego zawodowa opinia, bo przecież już nikt nie uwierzy w wiarygodność kogoś, kto cieszy się na widok katastrofy humanitarnej.

 

To jest sytuacja, na którą nie ma mądrego.

Komu służy ta wojna? Komu???

 

Wojna nie służy nikomu poza tymi, którzy na wojnie zarabiają

i to oni często są decyzyjni. Czy nie?

 

Nie wiem, co myśleć...

Wiem, co czuję...

 

Najnowsze badania psychologiczne pokazują, że mężczyźni nie współczują cierpiącym, którzy są czemuś winni, a kobiety współczują także winowajcom.

Może dlatego, że same z definicji są winne...

Ja tak jak średnia kobieta współczuję wszystkim.

Elemu Barburowi też.

Bardzo.