"Można okłamywać pewnych ludzi przez cały czas, wszystkich ludzi przez pewien czas, ale nie można okłamywać wszystkich ludzi przez cały czas" - to sławny cytat z Abrahama Lincolna. Każdy racjonalnie myślący Europejczyk rozumie, że setki tysięcy głównie młodych mężczyzn przybywających do Europy z islamskich krajów pólnocnej Afryki i Bliskiego Wschodu stanowi zagrożenie nie tylko w dłuższej perspektywie dla kultury europejskiej, lecz także w krótkiej - dla bezpieczeństwa. Zapewne podobnie myśli niejeden muzułmanin szanujący kraj do którego przybyli jego ojcowie i dziadowie. Boi się zarówno sfanatyzowanch współwyznawców, jak i przybywającej ksenofobicznej i roszczeniowej biedoty.
Przestało pomagać zaklinanie rzeczywistości i ogłupiające medialna propaganda mająca przekonać, że ten najazd to jedynie i wyłącznie biedni ludzie szukający pomocy. Mimo widocznej przewagi medialnej takiej propagandy, teza Lincolna znakomicie sprawdza się w jej ostatniej części: "nie można okłamywać wszystkich ludzi przez cały czas".
Pogardzany przez media ziejące poprawnością polityczną francuski Front Narodowy wygrywa wybory regionalne, poprawiając dobry wynik z ubiegłorocznych wyborów do Parlamentu Europejskiego. Drugie miejsce zajmuje również prawicowy UMP Sarkoziego. Razem te partie mają blisko 60% i są w wyraźnym trendzie rosnącym.
Tłamszone medialnie obawy Francuzów wyrwały się spod kontroli i wymiatają naiwnych i nieodpowiedzialnych socjalistów. Tych socjalistów, którzy stali w awangardzie zwolenników budowania Federacji Europejskiej, a w wersji łagodniejszej: twierdzili, że słabość unijnych instytucji najskuteczniej można uzdrowieć poprzez przekazywanie im większych uprawnień. Kolejny dowód na to, że głupota w dziejach ludzkości to ogromny i niedostatecznie zbadany mechanizm.
W Wielkiej Brytanii panuje inny temperament polityczny: asertywność, ale bez skrajności. Premier Cameron domaga się od UE licznych ustępstw, twierdząc, iż jeśli ich nie uzyska, będzie namawiał do głosowania w 2017 referendum za wyjściem z UE. Ciekawe, czy w brytyjskich mediach panuje podobne biadolenie jak w polskich: "ale wstyd, co teraz o nas pomyślą"?.
W Niemczech wielki polityczny przełom wydaje się nieśmiało dojrzewać. Pozycja kanclerz Merkel wyraźnie słabnie na skutek błędów w polityce imigracyjnej. Nawet wierny Donald Tusk postanowił być dzielny i cośtam powiedział, co rozwścieczyło niemieckie media. Tusk trafnie zrozumiał, że sprawowanie funkcji szefa Rady Europejskiej poprzez wpisy na twitterze oraz zarządzanie kateringiem podczas znajdów szefów krajów, nie daje dużych szans na reelekcję w 2017 roku. Twitterowe demonstrowanie dzielności to pijarowska próba odbudowania autorytetu przed powrotem do polskiej polityki.
Następuje wyraźny skręt w kierunku odtworzenia większej autonomii państw EU, przynajmniej tych dużych. We Francji nadchodzą lata rządów prawicy, być może w wersji radykalnej. Le Pen będzie rywalizować z Sarkozim na radykalizm, bo tego chcą wyborcy i żadna medialna propaganda tego nie zmieni. W Wielkiej Brytanii wraca taczerowski izolacjonizm i domaganie się ustępstw. PIS ze swoją retoryką wpisuje się w ten trend, otwartym pytaniem jest to czy nasza polityka zagraniczna poradzi sobie z czekającymi nas wyzwaniami. To nie są czasy dla pięknoduchów rozradowanych swoją "europejskością" (cokolwiek to miałoby oznaczać), lecz twardych i niekiedy cynicznych realistów. Ludzi potrafiących podejmować rozsądne decyzje, a nie jedynie populistyczny pijar.
W naszych rodzimych mediach trwa infantylna histeria wypełniona tematami zastępczymi. Szczególnie zabawne jest biadolenie nt. tego jak jesteśmy postrzegani na świecie. To w stylu starej baby spod magla: "łolaboga, co o mnie pomyślą". Skoro czwarta władza zgłupiała, miejmy nadzieję, że ta pierwsza okaże się poważniejsza, a ta czwarta w naturalny sposób wymieni swoich "mędrców".
UE na naszych oczach zaczyna zmieniać się. Wiele niespodzianek przed nami.
Inne tematy w dziale Polityka
