Apele blogerów o nie popieranie PO i rozliczenie rządów "platformersów" prawdopodobnie okażą się głosem wołających na puszczy. Pozazdrościć można tylko wszystkim, którzy żyją w środowisku ludzi krytycznych i mają nadzieję na rychłą reakcję tego, co nazywamy społeczeństwem.
Wygląda bowiem na to, że to, co nazywamy społeczeństwem jest z obecnego stanu rzeczy bardzo zadowolone. W końcu dostali coś, na co czekali od lat - spokój. Po SLD-owskich aferach, AWS-owskich rozgrywkach rządowych, wesołej prezydenturze Wałęsy i krzykliwej Kaczyńskiego nadszedł czas spokojnego Tuska, który żelazną ręką trzyma swoją demokratyczną partię i najmniejszą niesubordynację przykładnie karze. Zainstalował też wentyl bezpieczeństwa w postaci Palikota, który w PO jest niczym hokeista Krzysztof Oliwa w New Jersey Devils - chłopakiem od czarnej roboty.
Sondaże lubią kłamać, ale tym razem im wierzę. Poparcie społeczne dla rządu Tuska naprawdę jest wysokie. Wynika to z dawno już uznanej prawdy - wyborcy kierują się emocjami. W przypadku większości wyborców PO to tylko dwie emocje - nienawiść i sympatia. Nienawiść do Jarka, która w skrajnych przypadkach przybiera postać "kaczyńskofobii" i sympatia dla Donka - który jest fajnym chłopakiem "z ludu".
Można tu i w wielu innych miejscach udowadniać, że Tusk wcale nie jest taki fajny - ale niewiele to da. Ludzie postanowili odpocząć od polityki i za cenę spokoju są w stanie zgodzić się na podniesienie podatków i wieku emerytalnego oraz zaniechanie gruntownych reform.
W chwili, gdy po przegranych wyborach PiS nie może poradzić sobie z powrotem na pełne morze polityki jedynym zagrożeniem (choć chyba jeszcze nie w skali przejęcia władzy) dla PO wydaje się być Grzegorz Napieralski, który jest tak samo sympatyczny jak Tusk, ale sporo młodszy i "bardziej świeży" w systemie. W przyszłorocznej kampanii może nas zatem czekać prześciganie się w fajności i słodkości.
