Ważne to je co je moje

Kazimierz Grześkowiak urodził się 4 marca 1941 r. w Ostrowie Wielkopolskim. Z wykształcenia filozof. Studiował orientalistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim i filozofię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Po drodze spędził rok w poznańskim seminarium duchownym. Mimo takiej formacji był antyklerykalny. Doczekał się nawet reprymendy z ambony. Po tym, gdy dał prasowe ogłoszenie, że nic go nie łączy z senator Alicją Grześkowiak.  (oto źródło tej informacji). 

Światły ten mąż, o aparycji siermięgi i przaśnego wieśniaka, interesował się – jakby to uczenie powiedzieć – sprawami rozwoju kulturowego, świadomości społecznej i obywatelskiej na polskich obszarach niezurbanizowanych. 

Dał temu wyraz w takich opracowaniach słowno-muzycznych jak „Chłop żywemu nie przepuści”, „Odmieniec”, „Panny z Cicibora”, „Jak się uprę”. 

Jest jedna taka piosenka, przez Pana Kazimierza wykonywana, która jak nic oddaje to, co dziś mamy jako owoc edukacji społecznej, owoc wiejski w tym samym stopniu co miejski, a nawet wielkomiejski. 

Nic więcej nie mam do powiedzenia, niech przemawia pieśń. 

(słowa: K. Łojan)

Uradziła gminna rada
Wodociągi pozakładać.
Zaraz mowa jest o wkładach -
Chcą z człowieka zrobić dziada!

Myśleć, wiecie, trza na opak!
Dren ma iść przez mój ogródek!
Nie postanie obca stopa
Na tym, com se zdobył z trudem!

Mnie tam żuraw rycht wystarczy,
Na co mi publiczne zdroje?
Bo nieważne, czyje co je,
Ważne to je, co je moje!

Mój stryjeczny szwagier Władek
Taką dziwną ma zasadę:
Cięgiem chciałby łączyć spadek,
Co nam zostawili dziadek.

Ja zaś, że przeciwny byłem,
To żem wziął się i ośmielił,
Wyklepałem ostrą piłę
I stodołę my przerżneli!

Ja żem swoją część poskładał;
Tak się zakończyły boje,
Bo nieważne, czyje co je,
Ważne to je, co je moje!

Mój synalek, mówia zasię,
Że najgorszy z wszystkich w klasie!
Do nauczycielam zaszedł -
Co od niego chcesz, głuptasie?

Dziecku nudno tak za ławą,
Chłopak - mówię - jest z mołojców,
W głowie wprawdzie nietęgawo,
Ale wszystko ma - po ojcu!

W szkole może takich więcej,
Ale ja za swoim stoję,
Bo nieważne czyje co je,
Ważne to je, co je moje!

Wieś w powiecie nie jest spodem
I do czynów dzielnie rusza.
Nie inaczej, kiej w nagrodę,
Przydzielili nam ursusa.

Choć to nie jest góra srebra,
Pismom skrobnął: "Droga władzo!
Traktor warto by rozebrać,
Niech mi chociaż dyferencjał dadzą!"

Jak trza bedzie, to - jak w raju -
Babie ziobro też wykroję,
Bo nieważne, czyje co je,
Ważne to je, co je moje!