Przyjaciele z pątniczego szlaku

"Oczywiście, że pana poznałam, ale gdzie pana włosy?" - spytała z uśmiechem gospodyni w Lubojence, 15 kilometrów od Częstochowy, gdzie nasza grupa miała ostatni nocleg. "Już myśleliśmy, że Was w tym roku nie będzie, nocujecie tam gdzie zwykle? Prosze, prosze, zaraz uszykuję łazienkę, a tymczasem kawy, herbaty?"

U Pani Doroty byłem już trzeci raz. Pierwszy raz zaprowadziła mnie tam koleżanka, potem ja przyprowadzałem kolegów. Choć są w Lubojence piękniejsze domy ze wspanialszymi łazienkami nie znam bardziej gościnnej gospodyni. Cały rok czeka na 4 sierpnia, kiedy to nasza, coraz mniej liczna grupa z inowrocławskiej parafii św. Królowej Jadwigi zjawia się zmęczona na ostatni już postój przed Jasną Górą. Jej łazienka zawsze stoi przed nami otworem. Pani Dorota to już dobra znajoma - dopytuje się o koleżanki, które kiedyś z nami chodziły, ma nas na na zdjęciach w rodzinnym albumie. Po umyciu się dostajemy na stół talerze z ciastem i pysznymi kanapkami. Gdyby nie późna pora dostalibyśmy też obiad.

W praktycznie każdej miejscowości, w której nocujemy są tacy gospodarze. W podkolskim Powierciu często sami przyjeżdżają samochodami na miejsce naszego noclegu, czekają aż rozstawimy namioty i zabierają ile się da ludzi by udostępnic im swoje łazienki, a często też spiżarnie. Zwykle staram się odwiedzać tych gospodarzy, u których myłem się w poprzednich latach - jest okazja do rozmowy o rzeczach miłych lub też smutnych - jak śmierć męża gospodyni z Bogumiłowic. Zawsze jednak odbywa się to w atmosferze wielkiej serdeczności.

Cały ten czas pielgrzymowania pozwala na obcowanie z autentyczną i bezinteresowną ludzką dobrocią. Mimo, że często są biedni i strudzeni nie odmawiają pomocy, nie mają remontu w łazience / braku wody / popsutej wanny / kafelkowania - niepotrzebne skreślić. Mają otwarte serca i domy. Jedyne zaś co my możemy tym ludziom ofiarować w zamian to modlitwa i pamięć.

Bóg zapłać im wszystkim.