Pisząc coś na blogu, mogę sobie pozwolić na nieodpowiedzialność. Stwierdzam więc nieodpowiedzialnie, że edukacja zdalna zrujnowała sposobności do reformowania Polskiej edukacji. To paradoksalne, wiele osób stwierdzi, że pandemia jest najlepszym czynnikiem potrzebnej zmiany. Ja jednak uważam że, wszystkie hasła mówiące o nowoczesnej szkole, opartej na zasadach partnerstwa między uczniem a nauczycielem upadły. Jedyne co udowodniło zamknięcie szkół to fakt, że uczeń nawet najlepszy nie potrafi pracować bez kontroli. Oczywiście to bardzo wyświechtane stwierdzenie, nie ma wątpliwości że na bardzo prawdopodobne słabe wyniki matur, wpłynęło mnóstwo czynników. Sam fakt długotrwałego przebywania w połowicznej izolacji, nie mógł pozostać bez wpływu. Nie znam jednak ucznia, który by przyłożył się do zdalnej edukacji. Utwierdzają mnie w tym doniesienia medialne. Sytuacja epidemiczna utwierdziła też nas o wadze edukatorów. Pomogła zrozumieć trudność nauczycielskiego fachu. Postęp i popularyzacja technologii, która ułatwia nam kontakt na odległość nie sprawiła, że nowoczesne techniki komunikacji wyprą całkowicie formy stacjonarne. Uczniowie utknęli dziś w dziwnym zawieszeniu, nie wyobrażają sobie powrotu do szkół, do codziennego porannego wstawania i systematycznych sprawdzianów. Przeczuwają jednak że ten czas koronawakacji kiedyś minie i ktoś zweryfikuję ich wiedzę, precyzyjnie pisząc jej brak. Szkoła w samym swoim jądrze jest nieprzyjazna i nieskuteczna. Pozory sprawnego działania utrzymywał system ocen, który wymagał by uczeń opanował przynajmniej część programu nauczania. Jako uczeń liceum ogólnokształcącego, zawsze broniłem, takich przedmiotów jak geografia, biologia, chemia. Wierzyłem, że pewien powszechny poziom wiedzy ogólnej, zapobiegnie amerykanizacji społeczeństwa. W okresie edukacji zdalnej nie mam już żadnych złudzeń. Szkoła średnie nie dość że, w żaden sposób nie kierunkuje człowieka zawodowo, to nie zapewnia mu również pewnego poziomu wiedzy. I co z tym można zrobić? Nie wiem i się nie domyślam.
