Sąd apelacyjny utrzymał w mocy wyrok na morderce Adamowicza Stefana Wilmonta, co oznacza że patus ów posiedzi sobie do końca życia, choć teoretycznie po 40 latach będzie się mógł starać o warunkowe zwolnienie. To zła wiadomość, bo przez te dziesiątki lat będziemy musieli tego zwyrola utrzymywać. W mediach katolicko narodowo słusznych, prawicowo zdegenerowanych, wiadomość ta nie cieszyła się chyba zbytnią popularnością, bo być może nie boli ich to, że Wilmont zabił, a raczej boli i doskwiera i że Wilmont siedzi. Za czyn głęboko patriotyczny zapewne. Czyli więzień polityczny jak nic. Upewniają mnie w tym komentarze, na przykład: „ten człowiek zasługuje na najwyższe odznaczenia i dożywotnią rentę za likwidację pasożyta”, albo „szkoda chłopa że dostał dożywotkę za takiego gdańskiego arcypatusa”. To jest ten dominujący wydźwięk owych, wyeksponowanych czasem boldem, komentów, autorstwa zapewne katolicko, patriotyczno, narodowego odłamu polskiego społeczeństwa.
Reakcji oczywiście żadnej, stąd wniosek kolejny, że redakcje generalnie zgadzają się z zawartymi w tych komentarzach treściami. Napisz „Kaczyński to nie panujący nad zwieraczami sklerotyk”, to po mniej więcej minucie, nie będzie po tym śladu, napisz „Wilmont to bohater, szkoda, że tylko jednego wyeliminował”, to twój koment godzinami będzie wisiał na czołowym miejscu.
Jestem skłonny sądzić, szczególnie jak czytam owe właśnie komentarze, i obserwuję te objawy głębokiego rozczarowania, że koleś nie został jeszcze uniewinniony i w najbliższy weekend nie wyjdzie do domu i jak strasznych prześladowań jest ofiarą, że jednak nic straconego, bo oto kolejną szansę na zaistnienie będzie miał pan Ążej Sebastię. On lubi takim podawać rękę.
