Z dzisiejszej perspektywy widzimy, że podpisany wówczas protokół był przede wszystkim podstawą przeprowadzenia akcji humanitarnej, ewakuacji polskiej ludności z ZSRR pod pozorem tworzenia polskiej armii.
Układ stał się powodem teatralnych gestów polityków związanych z obozem piłsudczykowskim. Zbudowane przez nich supermocarstwo defiladowe przegrało wojnę z Niemcami w 6 dni. Polityka zakłamania historycznego dokłada resztę września do okresu kampanii, czas ucieczek przed wrogiem nazywa przegrupowaniami a potyczki bez znaczenia strategicznego bitwami. Po tak sromotnej klęsce obóz piłsudczykowski upierał się przy nic znaczącym braku zapisu o granicy ryskiej w protokole.
Wobec rozwoju sytuacji na froncie latem 1944 zapis o granicy w protokole miałby taką samą wartość jak traktat ryski. Papieru na gwoździu w sławojce. Dodatkowo układ nie unieważniał traktatu ryskiego.
Krytykowanie tego układu w 2019 roku jak czyni to Godziemba i inni apologeci sanacji zakrawa na groteskę. Ryzyko śmierci milionów Polaków w ZSRR w zamian za mrzonki o honorze i zapisy graniczne wątpliwej wartości są aktami słusznie wymarłej tradycji myślenia w polskiej polityce.
