Nawet apologeci PW nie przywołują aktów dowództwa jako silnych aspektów zrywu. Było to pasmo tragicznych w skutkach klęsk i nieporozumień. Przypadkowo podjęta decyzja o wybuchu na podstawie niesprawdzonych danych wywiadowczych. Fatalna pora dnia do rozpoczęcia działań zaczepnych. Cały szereg błędów dowódczych, aż po przeciągający się proces decyzyjny co do zakończenia powstania.
W efekcie po zaledwie kilku dniach żołnierze stanęli w obliczu trudnego bohaterstwa. Musieli zza węgła przyglądać się biernie jak wróg dokonuje zbrodni wojennych na ludności cywilnej. Bez możliwości podjęcia działań zaczepnych jedyną alternatywą stały się ataki samobójcze lub beznadziejna obrona do ostatniego naboju bez szans na odsiecz.
Łatwo tu winić Bora-Komorowskiego choć niewielu wie, że był to człowiek skromny, bez ambicji dowódczych. Kiedy po eliminacji Grota-Roweckiego wódz naczelny, gen. Sosnkowski nominował Bora na dowódcę AK, ten odmówił argumentując brakiem kwalifikacji. Sosnkowski jednak zmusił Bora do przyjęcia nominacji w depeszy: ‘Sąd o pana kwalifikacjach należy do mnie. Rozkazuję panu objąć to stanowisko i nie życzę sobie korespondencji na ten temat’
W ten sposob na czele PW stanął człowiek, który wiedział że nie podoła, stał się bardzo podatny na wpływy w efekcie czego dowództwo powstaniem było efektem intryg, niezdecydowania i przypadków.
Gen. Sosnkowski największe triumfy święcił jako wykonawca woli Piłsudskiego. Nigdy nie sprawdził się jako samodzielny dowódca czy polityk. Po śmierci Sikorskiego, zdominowane przez sanacyjne wpływy wojsko przepchnęło go na naczelnego wodza. Kontynuował fatalną politykę kadrowa Rydza-Smigłego. Sporo też czasu poświęcał na inspekcję wojsk sprawdzając gotowość do puczu względem Mikołajczyka nawet kiedy obecność wodza naczelnego w Londynie miała krytyczne znaczenie dla walk powstańczych.
