O fatalnym przygotowaniu PW pod każdym względem, wojskowym, humanitarnym, politycznym napisano już wiele. Pozwolę sobie przypomnieć tylko jedną operację.
18 go września nad Warszawę nadleciało 110 latających fortec B-17 w eskorcie 64 Mustangów P-51. Lecące z Włoch zostały zaatakowane w okolicach Warszawy przez Messerschmitty ME-109s. W wyniku potyczki Amerykanie stracili jedną B-17 i dwa Mustangi, Niemcy 4 Messerschmitty. Dalej Amerykanie wylądowali na terytorium zajętym przez sowietów, zatankowali i uzupełnili amunicje. W drodze do Włoch zbombardowali cele na Węgrzech. We Włoszech znowu zatankowali i uzbroili, zbombardowali cele we Francji i wrócili do bazy w Anglii.
Zrzucone przez Amerykanów zaopatrzenie tylko w 25% przejęli powstańcy co zważając na dogorywające od 5 tygodni powstanie jest wynikiem całkiem dobrym. Pytanie dlaczego takiego zrzutu nie było 5go sierpnia?
Bo nie mogło go być. PW było planowane zgodnie z sienkiewiczowsko-mickiewiczowskim paradygmatem pospolitego ruszenia. Ja z synowcem na przedzie i jakoś to będzie. Alianci nie działali w ten sposób.
PW bez planu pomocy alianckiej i planu B wybuchło na życzenie pogubionego Mikołajczyka, któremu się wydawało, że ugra coś ze Stalinem. Na wypadek gdyby Mikołajczyk oddał guzik od płaszcza, wódz naczelny, udał się na inspekcję do Włoch celem sprawdzenia gotowości do puczu wojskowego. Skutkiem tego w Londynie nie było nikogo kto mógłby skutecznie zabiegać o pomoc. W Waszyngtonie jeszcze gorzej bo administracja FDR jasno mówiła o przesunięciu granic więc perspektywa guzików od płaszcza utrudniała porozumienie czy nawet kontakt.
Kiedy w końcu wszyscy, którzy mogli zabiegali o pomoc dla PW, było już za późno. Zamiast pomocy wojskowej były PRowskie gesty. Operacja Frantic VII pokazuje jaki był potencjał pomocy powstaniu.
Chcieliśmy jak najlepiej, a wyszło jak zawsze. Samym chciejstwem się wygrać nie dało.
