Amerykańska ustawa 447 ma na celu presję na kraje objęte w czasie 2 wojny światowej okupacją hitlerowską, w których zamieszkiwała przed tą wojną ludność żydowska aby kraje te zapłaciły organizacjom żydowskim za niezniszczone a ewentualnie wykorzystywane przez te kraje mienie wymordowanych przez hitlerowców Żydów. Ustawa dość dokładnie wypełnia postulaty Deklaracji Terezińskiej z roku 2009 oraz wytyczne jej realizacji z roku 2010. Ustawa ta podobnie jak Deklaracja Terezińska żąda więc wypłaty kontrybucji lub przyznania mienia organizacjom żydowskim czyli określonej etnicznej grupie społecznej, z jednoczesnym pominięciem wszystkich innych poszkodowanych w ten sam sposób w czasie wojny grup społecznych.
Ustawa, zgłoszona w grudniu 2017 przez panią senator Tammy Baldwin pod atrakcyjnym tytułem "Justice for Survivors" (Sprawiedliwość dla ocałałych) pomija jednak nieżydowskie ofiary 2 wojny światowej. W tym sensie ma ona istotnie dyskryminacyjny charakter zwłaszcza, że łamie prawo przechodzenia masy bezspadkowej na rzecz skarbu państwa i żąda wypłacenia pieniędzy organizacjom żydowskim. Po uchwaleniu przez Senat ustawa została przegłosowana w Kongresie USA po kilkudziesięciuminutowej debacie kilku kongresmanów, w której jedyna oponent kwestionowała jedynie brak mechanizmu wypłaty pieniędzy bezpośrednim ofiarom. Ustawę przegłosowano metodą "voice voting" polegającą na arbitralnej ocenie wyniku głosowania na podstawie akustycznej głośności okrzyków kongresmanów Za i Przeciw, bez ustalania ilości uczestników ani ilości głosów. Prezydent USA podpisał ustawę mimo, że nie musiał tego robić, gdyż ustawa weszłaby w życie automatycznie po 10 dniach od debaty w Kongresie.
Ustawa 447 jest niesprawiedliwa z wielu powodów.
Do czasów wojny na terenie Polski żyło i na przestrzeni wieków reemigrowało tu do 90% światowej populacji Żydów. Wskutek dziesięcioleci emigracji, w latach 30-tych ubiegłego wieku liczba ta wynosiła już tylko 19%. Żydzi stanowili w Polsce ok 8,5% całej populacji polskich obywateli. Jednocześnie począwszy od niemieckich ustaw norymberskich 1935 Żydzi byli (na równi z Romami) dyskryminowani przez niemieckie prawo, które praktycznie przygotowywało ich eksterminację. Wcześniej byli oni dyskryminowani na niepolskich terenach carskiej Rosji i Ukrainy.
Na terenie przedwojennej Polski żyło też kilka innych mniejszości etnicznych (Ukraińcy - 15%, Białorusini do 3%, Niemcy - ponad 2%, inni - 3%). W czasie okupacji hitlerowskiej wszystkie te grupy miały wg prawa niemieckiego wyższy status niż Polacy i Żydzi.
Wskutek miażdżącej przewagi militarnej i politycznej najeźdżców 6 mln. obywateli w tym 3 mln. Żydów zostało zamordowanych. Olbrzymie straty ludzkie ludności żydowskiej i polskiej wynikły przede wszystkim z niezwykle silnego teroru na terenach okupowanej Polski: w stosunku do Polaków - teroru niemieckiego i sowieckiego, a w stosunku do Żydów - teroru niemieckiego. Granice zostały bardzo drastycznie zmienione. Powierzchnia Polski zmniejszyła się z 389 tys. km kw. do 313 km kw. czyli o 20%. 38% substancji majątkowej przedwojennego obszaru Polski znajdującego się po wojnie w jej obecnych granicach zostało zniszczone.
Zniszczenia powstały w obu kampaniach wojennych: w 1939 głównie miasta obecnej centralnej i wschodniej Polski, a w kampanii 1943-45 na terennie całej obecnej i przedwojennej Polski jednak w znacznie wiekszym stopniu) oraz podczas obu okupacji. Straty w samych tylko nieruchomościach Warszawy wyniosły 8 439 124 tys. PLN w nominale z 1939r.
"Z wyliczeń dokonanych w roku 1946 wynika, że w wyniku działań wojennych, okupacji i planowego niszczenia miasta, Warszawa i jej mieszkańcy utracili łącznie dobra wartości około 16 mld złotych, wg cen z 1939r. W przeliczeniu na dzisiejszą wartość jest to ok. 40 miliardów dolarów".
Zniszczony majątek nie należał do jednej - żydowskiej grupy narodowościowej a do kilku, przeważnie polskiej. Polacy z utraconych ziemiach wschodnich byli w znacznym stopniu repatriowani. Jeśli chodzi o zniszczony majątek niemieckiej grupy etnicznej dotyczył on głównie terenów obecnych ziem zachodnich. Zniszczony majątek na utraconych ziemiach wschodnich dotyczy dawnych obywateli przedwojennej Polski przy czym reemigracja do Polski z tych terenów obejmował w znacznie większym stopniu narodowość polską niż żydowską, której celem był Zachód i Izrael. Rdzenna ludność ukraińska, białoruska i litewska w decydującym stopniu pozostała na terenach obecnej Ukrainy, Białorusi i Litwy.
Jest więc bardzo trudno przeprowadzić nawet przybliżone rozliczenia strat i długów pomiędzy poszczególnymi grupami narodowościowymi. Wypłacanie obecnie przez państwo polskie jakichś kontrybucji organizacjom żydowskim nie ma żadnego prawnego, a bez szczegółowych rozliczeń, także i moralnego uzasadnienia.
Niezależnie od tego rząd USA, wskutek uchwalenia ustawy 447 został zobligowany do intensywnego popierania akcji środowisk i organizacji amerykańskich i miedzynarodowych na rzecz wypłacania przez Polskę olbrzymich kwot organizacjom żydowskim. Prawdopodobnie w tej chwili stawia się polskiemu rządowi różnego rodzaju ultimatum i grozi negatywnymi konsekwencjami niepodpisania (podczas gdy jest to dla Polski jedyne logiczne i prawnie niezbędne stanowisko: nie podpisywac Deklaracji Terezinskiej) zasad wdrażania Deklaracji Teresinskiej 2010. Wymuszenie na Polsce podpisania tych zasad jest bowiem ważnym elementem wymuszenia kontrybucji od Polski na rzecz organizacji żydowskich.
