Kocham i tęsknię - Jan Paweł II

Kiedy mówią o Nim „Ojciec Święty” dostaję alergii. Kiedy słyszę pokolenie JPII patrzę z niedowierzaniem i zachowuję bezpieczny dystans. Wybieram bycia poza tą czy inną szufladką, bycie poza jej kolejnymi odsłonami. Zwyczajnie, próbując iść za Nim wybieram to, co znajduje się poza rzeczywistością, w której człowiek wielokrotnie zmaga się z samym sobą, w której trwa walka pomiędzy dobrem i złem, a dalej dobrem i Dobrem; prawdą i kłamstwem, wreszcie prawdą i Prawdą.

Wiele spraw zrozumiałam właśnie dzięki Niemu. Na przykład przestałam się bać starości. Dawniej starość budziła we mnie paniczny lęk, nawet odrazę. Nie mogłam patrzeć na wychudzone i dygocące w bezwietrzne dni kości, na zlewające się w jedną bezkształtną masę twarze, z których dawno już zniknęły rozpoznawalne rysy; wśród ludzi, o których mówi się, że mają już „z górki” nie mogłam też swobodnie oddychać – dusił mnie zbliżający się nieubłagalnie koniec, dusiła namacalna niemoc i zależność, dusiła pomoc, której nie potrafiłam im dać.

Do teraz w mojej pamięci pozostają słowa młodej kobiety, która dzieląc się swoją stratą powiedziała: odszedł wielki autorytet, człowiek, który kochał ludzi i całym swoim życiem dawał temu świadectwo; odszedł i teraz na mnie spoczywa obowiązek przekazywania tego dalej, moim dzieciom, a potem wnukom; tylko w ten sposób możemy utrzymać i rozwinąć cywilizację miłości…