Los - Stanisław Raginiak

* * *

Dawno temu wziąłem los w swoje ręce.

Było nam ze sobą raz lepiej, raz gorzej.

Poznaliśmy dni w szczęściu i udręce,

przyzwyczailiśmy się do upokorzeń.

Paśliśmy krowy na ugorach mazurskich

w szkolę rzucaliśmy kamieniami.

Biegaliśmy w spodniach przykrótkich,

czasem Boga szukaliśmy między gwiazdami.

Prawie nigdy z rąk go nie wypuszczałem.

Bałem się, że wytnie mi jakiś numer.

Na przykład rozpuści plotkę, że umarłem,

a on wskrzesił mnie jakimś cudem.

Z wyciągniętymi rękoma, z własnym losem

przedzierałem się przez niełatwe życie.

Nieraz śmiałem się, a nieraz ciągałem nosem,

świat łzy moje poznawał, choć były głęboko ukryte.

Bywało, że i los nade mną zapłakał.

Może w jakiejś chwili na mnie mu zależało?

Później znowu mnie poniżył, błotem ochlapał,

a nazajutrz twierdził, że nic się nie stało.

- W ostatnią wrześniową niedzielę, po grzybobraniu,

postanowiłem pozbyć się swego losu.

Nic wcześniej nie mówiąc o rozstaniu,

powiedziałem precz!  i nie dopuściłem do głosu.

Zamarł... ale natychmiast uczepił się mych rąk.

Mówił coś o jedności, że bez niego sobie nie poradzę,

że jeśli tylko zechcę, zabierze mnie stąd

i zaprowadzi tam, gdzie kwiaty rosną na skale...

Wzruszony, przystałem na propozycję.

Niechże weźmie mnie w swoje ręce,

prowadzi przez resztę życia szczęśliwie.

- Bóg niech nas ma w swojej opiece.

                                                      12.09.2010

Wiersz z tomikuNiech niebo pochłonie  - Stanisław Raginiak