Szyja kobieca przysłonięta częściowo,
jest źródłem niezliczonych skojarzeń,
kopalnią najpiękniejszych wspomnień,
wspaniałą pożywką dla wyobraźni.
Jakże pobudza ciekawość szyja całkowicie zakryta!
Zwoje mózgowe patrzącego pracują intensywnie,
próbując rozpoznać treść znajdującą się pod zakryciem.
Na szczęście szyja kobieca
bywa też czasem całkowicie odsłonięta.
Jest wtedy źródłem radości wszelakiej.
Czyż nie pamiętacie radości z muśnięcia szyi?
Z dotknięcia jej dłonią?
Ze spotkania jej ustami?
Z głaskania jej?
Czy patrzyliście kiedyś na szyję mówiącej kobiety,
nie słysząc jej głosu?
Jakże to fascynujące.
Przecież dużo trafniejszym od ludowego widzieć jak na dłoni
byłoby stwierdzenie widzieć jak na szyi.
Również szyje wiele pamiętające, są źródłem rozlicznych wrażeń.
Trochę już zmęczone, lecz zadbane szyje,
muszą mieć wiele pięknych wspomnień.
Wspomnienia radości przeżytych, nadziei spełnionych,
spełnień obecnych, nadziei kroczącej.
Szyje zamęczone i zaniedbane, są dowodem radości przebytej.
Są tchnieniem wspomnienia miłości kochanej,
pracy włożonej, wspaniałości przeżytej, bólu doznanego.
To świadectwo serca nam danego.
To ślad zostawiony przez pracę nad siły, ból przemożny,
zatroskanie trwające, myślenie niszczące.
Ale są jeszcze szyje młodziutkie i gładziutkie.
Takie szyje są radością nieskalaną.
Są apetycznością niepomierną.
To nadzieja na smakowitość niewidocznej reszty,
na rozkosze czasu przyszłego.
Oczy rwą się do tych nadziei, do tych radości,
do tych smakowitości niewidocznych, do tego czasu przyszłego.
Twarz zaczyna rozpromieniać uśmiech.
Ale na szczęście w porę do akcji wkracza rozum.
I tylko osobniki nieskażone rozumem dają się wciągnąć.
I jest to błąd zarówno ich, jak i szyj.
