Wiele rzeczy na tym świecie, to rzeczy do bólu zmienne. Upadają imperia, rozpadają się wieloletnie związki oraz zmieniają się szyldy wiszące nad supermarketami. Jedno jednakże wydaje się niezmienne. Coroczne dogłębne zdziwienie Polaków dotyczące wysokich, letnich temperatur.
"Boże jak gorąco", "Żyć się nie da", "Taki skwar, że chyba umrę". W zasadzie tylko i wyłącznie mutacje przywołanych tu kwestii witają mnie zza każdego rogu. Dziesiątki domorosłych Kretów i Zubilewiczów stoją w każdej z możliwych bram, nieustannie gotowi wieszczyć nieuchronny upadek systemu, który spotka wreszcie uzasadniona kara w postaci upalnego armagedonu. 33 stopnie u progu lipca! Toż to ewenement na skalę sfjatową! A przecież jeszcze niedawno ci sami osobnicy wylewali łzy z powodu zalegającego na początku kwietnia śniegu.
"Ale duchota", "W zeszłych latach nie było nigdy tak gorąco" - słyszymy z jednej. Z drugiej włączają się prastare opowieści ojców, którzy nawet nie ocierając kropel potu na czole spokojnie przywołują naocznie widziane legendy, wedlug których niegdyś już w marcu można było smażyć jajecznicę na parapetach, a w lato temperatura zamieniała wodę i ludzkie mózgi w parę.
Tymczasem jest lato i jest gorąco. Wszyscy mamy z tym jakiś problem podczas gdy przecież już za ledwie dwa miesiące powietrze przetrąci pierwsza wieczorna szadź, a o godzinie 18:30 będziemy włączać kinkiety. Mając tego bezbrzeżną świadomość, przy każdej możliwej okazji wchodzę w neutronowe plamy słońca i pozwalam skwierczeć wszystkim swoim porom skóry. Potem wlewam w gardziel gazowaną wodę napakowaną lodem z lodówki i sokiem z żurawiny. Następnie seryjnie piorę ręczniki, wywieszam je na balkon i z lubością obserwuję jak w ciągu kilkunastu minut robią się suche jak wiór. Cieszmy się upałami dopóki z nami są, bo są z nami wyjątkowo krótko. Tak jak wszystko co dobre w naszym życiu i wszystko to czego nigdy nie potrafimy właściwie docenić.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
