...pytają liczni znajomi i jeden czytelnik.
No future, staram się wykręcić. To nie tak, że dotarło do mnie, że jestem powierzchowną hipsterką, która zawzięcie oddaje się konsumpcji w świecie, gdzie nie ma dworskiego mieszczaństwa, przedkatyńskiej porcelany, ani prawdziwej lewicy, a ostatnie symulakrum zostało zabite przez Banksy'ego. No future, to wynik analizy danych z badań i jedyna realna diagnoza, jaką widzę dla tego kraju. Jedyna możliwa ścieżka rozwoju gospodarczego.
Nadprodukcja osób z wyższym wykształceniem, przy braku przyrostu zawodów inteligenckich, to chyba nie ta ścieżka, o którą chodziło. Można było w zasadzie nawet przewidzieć, że w świecie, który Saskia Sassen podzieliła na globalne miasta i obwody przetrwania, Polska zostanie raczej obsadzona w tej drugiej roli. Niemniej jednak, wygodniej i milej było pisać hymny pochwalne na cześć transformacji i treny o wyuczonej bezradności i publikować je pod szyldem "artykuł naukowy."
Nie róbmy socjologii, lepmy pierogi - mój zblazowany umysł cytuje hasło z Facebooka. Przyjmij założenie, że wszystko jest tekstem, potraktuj powieści Kai Malanowskiej Julią Kristevą, przyłóż matrycę podmiotów nomadycznych i zapomnij o materializmie prowadząc ten sam od 10 lat spór o uprzedmiotowienie kobiety w reklamie proszku do prania. Prowadź działania matematyczne na symbolach religijnych (dodawanie, odejmowanie i ewentualnie mnożenie). Nie rób polityki, nie rób socjologii, doprawiaj mulikutlturową sałatkę. Udzielaj milczącej zgody na kurczenie się sfery publicznej, ograniczając swoje pole zainteresowań wyłącznie do utylizowania opresyjnego pojęcia tożsamości.
A później pisz listy otwarte w obronie odwołanych członkiń zarządu i, trzepocąc rzęsami, wyrażaj zdumienie:
"Grono wybitnych postaci wyraziło rozczarowanie decyzją prywatnej firmy, do której właściciele mają wszak pełne prawo. Boją się, że W.A. bez B. popłynie z prądem komercjalizacji rynku"
(Pacewicz, dzisiejsza GW)
Przykro mi Was rozczarować, ale o taką Polskę właśnie walczycie.
