Dzisiaj chciałbym podzielić się z Państwem refleksją lekarza psychiatry praktykującego w specjalistycznym szpitalu położonym na obrzeżach dużej aglomeracji miejskiej.
Od paru dni, a szczególnie dzisiaj podczas nocnego dyżuru zauważyłem, że moi Pacjenci są spokojniejsi w nocy i zdecydowanie lepiej śpią, niektórzy z nich nawet bez wspomagania lekami nasennymi, co zaskoczyło mnie niezmiernie!
Nasz oddział budzi się właśnie do śniadania i kolejnego dnia terapii, a Ja zaraz wybieram się do domu. Korzystając z chwili danej mi przed wyjściem, zaprosiłem jednego z moich podopiecznych do mojego gabinetu na krótką rozmowę, której powodem, tego nie ukrywam, była moja zawodowa ciekawość, co do rozpoznania przyczyn tej nieoczekiwanej zupełnie i nie jednostkowej poprawy stanu zdrowia Pacjentów. Mój rozmówca, chory w długoletnim leczeniu przebywający w szpitalu od wielu miesięcy zaskoczył mnie stwierdzeniem, że śpi i czuje się lepiej ponieważ w Wiadomościach usłyszał, jak bardzo na spokojnym śnie Polaków zależy Panu Premierowi. I dodał, że cieszy go, że nasi przyjaciele są w bezpiecznym miejscu, i że PLL LOT uruchomiło stałe połączenie z Kabulem. Po czym roześmiał, zamachał rękoma, jakby chciał przerzucić paczkę żywnościową nad 2,5-ym płotem i....? Nagle złapał moją filiżankę po kawie i ja ugryzł. Natychmiast wezwałem sanitariuszy i siostry, aby pacjenta unieruchomili, uspokoili i odprowadzili do izolatki polecając przy tym podanie stosownych leków doraźnych w formie iniekcji. Gdy zostałem już w gabinecie sam, weszła moja Koleżanka, lekarz przejmująca ode Mnie dyżur. Kończę właśnie opowiadać jej, co się stało i teraz oboje patrzymy na nadgryzioną filiżankę po kawie. Wniosek jest wspólny, jeden. Spojrzeliśmy na siebie. Tak! Pacjent nie ugryzł uszka!
A wszyscy, wszyscy do "jasnej cholery" wiedzą przecież, że to uszko jest najlepsze w filiżance po kawie! Prawda!?
