Dzień

Dzień jak codzień - czasem się słyszy.

- Czyż  w każdym tyleż zgiełku i tyleż ciszy?

Czy każdemu nadamy miano - miły?

A jeśli, w nim destrukcji siły nam ćwieka zabiły?

Czy wtedy, z jego biegu będziem się cieszyli

I chętnie, w swych progach bliźnich gościli?

Czy każdy dzień, nas traktuje, jako swe dzieci?

Co powie ten, któremu słońce w oczy świeci?

 

„Dzień, jak co dzień” – coś mi się wydaje

Całej prawdy o dniach nie oddaje.

To zwykła pobieżność, dni postrzegania

I biegu rzeczy – z grubsza traktowania.

Bo gdybyśmy się przyjrzeli należycie

Zauważylibyśmy różnice, już o świcie.

– A i sny, o swe prawa się upominają

Jako że dnie, o północy się zaczynają.

 

– Na to, co w danym dniu będzie się działo?

Wielość zdarzeń, wpływ będzie miało.

Każdy jest kowalem swego losu – powiadają.

Ci, wpływu zdarzeń, na los nie uwzględniają.

– No, bo jeśli zdarzenia kształtują nasze dni

To czy zawsze, obraną ścieżką będziemy szli?

Ale choć wiemy, że nie wszystko od nas zależy

Działajmy, bo dobro, samo, ku nam nie przybieży.

 

Weźmy, więc w dłonie, kilofy i młoty

Nie bacząc na wszelakie, dnia wykroty.

Kujmy swoje losy, póki doczesne ciało

Parę kropel energii będzie zawierało.

Okryjmy je, więc płaszczem pomysłowości

On ułatwi odpieranie ataków przypadkowości.

Im więcej, szkodzących zdarzeń odeprzemy

Tym większy wpływ, na bieg dnia osiągniemy.