Krytyka z jaką spotkała się unijna strategia „Europa 2020” przypomina mi niedawną historię związaną z książką Artura Domosławskiego „Kapuściński Non-fiction”. Władysław Bartoszewski chociaż książki nie czytał pozwolił sobie ją skrytykować w nieumiarkowanych słowach. Podobnie jest z dokumentem „Europa 2020” i krytyką płynącą z ust części polskich polityków.
Po pierwsze zarzut, że strategia nakierowana jest na badania i innowacje. Prawdę mówiąc nie rozumiem, jak część osób może formułować z tego elementu strategii zarzut. Polska musi nastawić się właśnie na innowacyjność w gospodarce. Z własnego budżetu zwiększać wydatki na badania i rozwój, które są bardzo dalekie od postulowanych w strategii 3 proc. PKB. Tak, musimy najpierw zainwestować, aby potem cieszyć się jak największymi zyskami.
Po drugie, słyszy się narzekania że zmniejszą się nakłady na infrastrukturę. Trzeba tutaj przypomnieć, że „terytorialna, gospodarcza i społeczna spójność” jest wpisana w trzeci priorytet strategii mówiący o włączającym (społecznie) wzroście. Nie można również zapominać, że celem perspektywy budżetowej do roku 2013 było zbudowanie w Polsce podstawowej infrastruktury. I to najprawdopodobniej uda się osiągnąć. Po roku 2013 Polska będzie musiała wziąć na własne barki znacznie większy udział w inwestycjach infrastrukturalnych. Czas, w którym niemal każda droga jest finansowana przez Unię dobiega końca. Trzeba się z tym pogodzić.
Inne tematy w dziale Polityka
