- Pieprzeni powstańcy, nie wciągajcie nas w swoje polityczne rojenia, my chcemy jeść, my chcemy żyć w spokoju! – wrzeszczała „ulica” stolicy, kiedy prowadzono ich na rozstrzelanie. Co drugi z krzyczących – szabrownik, dekownik, omal – zdrajca. Dwóch pijaków dostrzegło jednak niemy wyrzut w sunącym, obrzucanym zgniłymi jajami konwoju, dobrowolnie zajęli w nim miejsce, bo dosłownie „przepili” moment, by walczyć.
Tak, naturalnie - to o Powstaniu Wielkanocnym w Dublinie. Powstaniu, które dziś czczone jest w zasadzie bezkrytycznie, bo Irlandia zrozumiała, że bez tego „bezsensownego zrywu garstki poetów” zwyczajnie nie byłaby dzisiejszą Irlandią. Był rok 1916. Nic bardziej bezsensownego niż takie powstanie, ale…
Zaraz potem, na początku lat 20-tych, wybucha wojna domowa: Irlandia przeciw Irlandii. Tych, którzy uwierzyli, że trzeba dogadywać się z okupantem z tymi, którzy występowali pod sztandarem: „żadnych rozmów, walka”. „Wiatr buszujący w jęczmieniu” (The Wind That Shakes the Barley, Kena Loacha) to film o tych zdarzeniach, brat-brata i te rzeczy. W sumie polecam, choć zabawne, że obraz ten reżyserował… Brytol!
Wyobrażacie sobie film o Powstaniu Warszawskim reżyserowany przez Niemca albo Rosjanina?!
Różnica jednak między okupantami była taka, że Brytyjczycy byli cywilizowani i szczytem ich bestialstwa (podczas Powstania 1916) było osądzenie 16 jego przywódców i rozstrzelanie ich – w tym jednego na fotelu, bo rany uniemożliwiały postawienie go pod murem.
Michaela Collinsa puścili, bo młody (19 lat miał chyba, mogę się mylić), kobiet z dowództwa (ścisłego dowództwa, a nie maszynistek – hrabina Markiewicz) nie objęli represjami.
Nikt nie dostał kuli w kark nad kiblem, nie wywożono do kolonii…
Często zastanawiałem się nad fenomenem IRA, funkcjonującej w sumie do dzisiaj i stanowiącej realną siłę polityczną, bo nie wierzę – i mam powody – w jej rozbrojenie. Jak w ogóle mogło dojść do powstania i wieloletniej działalności potężnej struktury militarnej; jak to możliwe, że ekstremistyczne, zgoda, ugrupowania związane ideą „walki o wolność narodów” funkcjonują we współczesnej Europie.
Nie, nie jestem zafascynowany eksplozjami ETA czy strzelaniną RIRA. Jestem zafascynowany mechanizmem pojawiania się jednostek chcących rzeczywiście walczyć w różnych – poza polskim – narodach.
I wychodzi mi jakoś na to, że wielbić Boga powinny te kraje, których nie dosięgła administracyjna myśl Kremla.
Bo albo władza radziecka na pokolenia dusi myśl o zbrojnym buncie, albo Polacy są po 1944 roku w swojej masie wyłącznie miłującymi pokój pacyfistami swój bunt ograniczając do mniej lub bardziej inspirowanych przez władzę „wystąpień ulicznych”.
No, sam nie wiem, co gorsze.
Mieszkańcy Bulandy, jednakowoż, wciąż z niej uciekają. Tak się tam przyzwyczajono do bycia wiecznie dymanym, że zaczęli dymać siebie nawzajem. Opresja przeszła w self-service, jesteśmy pierwszym samouciskowym narodem świata. P. Czerwiński, Przebiegum życiae
A chłopaki jak chłopaki. Generalnie nie różnimy się. Ja, emigrant ze swoim odrzuceniem roli emigranta (odrzucam ją od pierwszego dnia tutaj), poruszam się po świecie jak piłkarz, któremu pękła gumka w spodenkach, ale jest dobre podanie, więc zapierdziela się w jej stronę trzymając gacie jedną ręką. Może gola się strzeli jakiego, a gacie się przecież wymieni. Oni w Polsce, w swoich rolach i zawodach, bez obciążenia emigranckiego, w kraju swoim, z językiem swoim i przyjaznym państwem – podobnie. Wolność, pomysły, projekty, działania... - ale też z jedną cały czas, od 20 lat, ręką trzymający galoty projektów, spłacanych kredytów, bezpiecznych i niebezpiecznych związków. Nie ma radości w tej grze, nie ma fascynacji tym sportem jakim jest życie. Nie jesteśmy chyba dziś narodem czerpiącym radość. Nie ma jej na ulicy, w rozmowie, przy grillu czy na zakupach. Żeby radość zresztą czerpać trzeba mieć źródło jakieś.
Sign by Danasoft - For Backgrounds and Layouts
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
