- Oho, Don Corleone* zaspał – mruknąłem o poranku zalewając kenko. Radyjko zapitalało program z Bulandy i pan spiker doniósł właśnie, że pod Gdańskiem ważyli ciężarówki w ramach jakiejś akcji i okazało się, zgroza, że wiele ciężarówek wyładowano ponadnormatywnie jak na nasze drogi i je, brutalnie jeżdżąc - rozpłaszczało. Po akcji bloczki mandatowe schudły, a w eter poszła przy poniedziałeczku informacja, że ktoś, gdzieś tam pracuje, by żyło się lepiej.
Akcyjki są ulubionym gadżetem administracyjno-medialno-rządowej Bulandy lat ostatnich. W zasadzie akcyjkami Bulanda stoi. Dziś mówią, że ważą ciężarówki, jutro powiedzą o nalocie na gang kopiujący napisy do filmów, pojutrze dzieci zatrują się majonezem w szkole we Wrocławiu. W czwartek pod administracyjną lupę trafią smażalnie ryb w Pobierowie, bo trzy razy flądra w tym samym oleju, w piątek będzie walka z graficiarzami w Łodzi, w sobotę oddawanie krwi do krwiobusu, a w niedzielę będą łapać w Krakowie pijaków wracających z weekendu z Zakopca.
A wszystko ze zdjęciami, wypowiedziami eksperta i oczywiście statystykami.
Każdy bulandyjski dzień przynosi nową akcyjkę. Zwróćcie uwagę. Zwykle życie akcyjki obliczone jest na jeden dzień i tylko niekiedy wyrasta z niej prawdziwa akcja vide dopalacze. Akcyjka bulandyjska żyje krótko, gdyż następnego dnia mamy już nową, a o starej trzeba zapomnieć.
Wszystkie akcyjki kolportowane przez media są oczywiście w porządku, ale porządek ów zakłóca jeden zasadniczy zgrzyt. Oto zawsze, ale to zawsze, sam urząd organizujący akcyjkę informuje lokalne media o niej, zawczasu przygotowuje jej gotowce wyczerpując niezadane nawet pytania, wyprzedza dziennikarską dociekliwość o krok. Dziennikarska dociekliwość bierze zatem od administracji podarowane kwity i biegnie do redakcji zrobić newsa-samograja.
To przyczyny, dla których szanuję dziennikarzy Faktu czy Superexpressu. Z dwojga złego wolę bowiem zobaczyć zdjęcie pokazującego gołą dupę małpie w madryckim ZOO europosła niż czytać o generowanych i kontrolowanych od A do Zet przez urzędasów średniego szczebla akcyjkach. Poza tym oni z tego Faktu nie powołują się bez potrzeby (chyba, że w sądzie) na etos wolnej prasy i tradycje BBC. Oni nie wyrażają się z wyższości pełnej pogardą o Komsomolcu. Paradoksalnie: są bliżej bezprzymiotnikowego dziennikarstwa.
Odpowiedź na pytanie: czy jest to normalne, że jeden z drugim urząd wytwarza treść newsów pozostawiam apologetom porządku panującego w Bulandzie.
* Nawiązanie do Ojca Chrzestnego jest jak najbardziej bezpośrednie; gdzieś tam na początku książki chłopcy Tessia sami opłacali urząd ważący ciężarówki i sobie wozili ile chcieli i co chcieli. W Ameryce przedwojennej to było – dodam przytomnie.
Mieszkańcy Bulandy, jednakowoż, wciąż z niej uciekają. Tak się tam przyzwyczajono do bycia wiecznie dymanym, że zaczęli dymać siebie nawzajem. Opresja przeszła w self-service, jesteśmy pierwszym samouciskowym narodem świata. P. Czerwiński, Przebiegum życiae
A chłopaki jak chłopaki. Generalnie nie różnimy się. Ja, emigrant ze swoim odrzuceniem roli emigranta (odrzucam ją od pierwszego dnia tutaj), poruszam się po świecie jak piłkarz, któremu pękła gumka w spodenkach, ale jest dobre podanie, więc zapierdziela się w jej stronę trzymając gacie jedną ręką. Może gola się strzeli jakiego, a gacie się przecież wymieni. Oni w Polsce, w swoich rolach i zawodach, bez obciążenia emigranckiego, w kraju swoim, z językiem swoim i przyjaznym państwem – podobnie. Wolność, pomysły, projekty, działania... - ale też z jedną cały czas, od 20 lat, ręką trzymający galoty projektów, spłacanych kredytów, bezpiecznych i niebezpiecznych związków. Nie ma radości w tej grze, nie ma fascynacji tym sportem jakim jest życie. Nie jesteśmy chyba dziś narodem czerpiącym radość. Nie ma jej na ulicy, w rozmowie, przy grillu czy na zakupach. Żeby radość zresztą czerpać trzeba mieć źródło jakieś.
Sign by Danasoft - For Backgrounds and Layouts
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Polityka
