Kosmicznie niska samoocena

- O zobacz, maszyna z Czech – wykrzyknąłem na dublińskim Blanchardstown w sklepie z wszystkimi narzędziami świata. Miro, Czech, spojrzał na wskazaną glebogryzarkę czy tam inną piłę kątową i powiedział: - No i co z tego? Zacząłem się jąkać, no bo rzeczywiście: co z tego?

Pamiętam strzępek gazetowej informacji sprzed lat: oto prasa tryumfalnie doniosła, że na jakimś wahadłowcu (albo – co prawdopodobniejsze – marsjańskim patfańderze) znajdzie się aparatura z Polski i będzie to dzieło wrocławskich czy tam lubelskich politechników. Czytelnik dowiadywał się, że jakiś odkurzaczyk marsjańskich paprochów czy inna kosmiczna lokówka jest wytworem myśli technicznej Polaków i dzięki tej informacji czuliśmy się osadnikami na szlaku Wielkiej Niedźwiedzicy dopuszczonymi do mentalnego tortu NASA.

Cóż – trzeba przyjąć, że kraj, którego szczytem myśli technicznej jest kombajn Bizon (ciekaw jestem zresztą szczegółów patentu) dumny być chce z każdego w miarę uporządkowanego kłębka drutów wykorzystanego w jakimś kosmicznym projekcie. Bo miejsce, gdzie budowa autostrady stanowi problem, gdzie kolejne rządy cieszą się z protestów ekologów, bo nie muszą martwić się budową i eksploatacja elektrowni atomowej, miejsce takie zatem determinuje niemożność, wsteczność, lenistwo i kołtuństwo.

Nędza naszej niskiej samooceny jest kosmiczna.

W Irlandii to ona właśnie nakazuje edukowanie byle napotkanego pastucha z angielskim nativem, że Powstanie Warszawskie, że Sobieski, że hrabina Markiewicz, że Europa, a pastuch jak to pastuch; pierdnie i pójdzie dalej.

Ostatnio byłem świadkiem rozmowy polsko-irlandzkiej o satelicie, co to może spadnie na Irlandię. Tu dodam, że w Irlandii sprawą zajęły się głównie media darmowo-autobusowe dzień wcześniej niż sprawa eksplodowała w Polsce. No i w rozmowie Polak wgryzł się w tekst dublińskiego Metra by po chwili przekonywać zaznajomionego Irlandczyka, że na potencjalnej trajektorii jest też i Polska i dzięki temu zyskał pewność, że jest równy z Irlandczykiem wobec nadchodzącej katastrofy, że zjednoczony się czuć może i solidarny.

Niska samoocena w polskim ujęciu upoważnia do dumy z pierdółek. Wszystkie te negatywne cechy rosną na pożywce medialnej: każdą duperelę dziennikarze wałkują na wszystkie strony do porzygania, a politycy bezwstydnie wdają się w te bzdety przyjmując konwencję, udając ekspertów, świecąc oczyma. I dziennikarze i politycy wiedzą doskonale, że po prostu odpierda...ą chałturę, ale jadą z tym koksem.

A tak naprawdę, tak poważnie, to cieszyć się z tej hucpy mogą tylko infograficy w redakcjach, bo pobawią się w rysowanie rakietek i oznaczanie gwiazdkami miejsc potencjalnej eksplozji: „Bum, bum, bum, daj na czerwono jak pierdyknie pod Poznaniem…”.

Jeśli jest jakaś cecha, która wyróżnia Polaków jako naród, to bez wątpienia jest nią rozpaczliwie niska samoocena rządzonych i kompletny bezwstyd rządzących. Jesteśmy jak bite od pokoleń dzieci z wielodzietnej, biednej rodziny. Polsce dzisiaj potrzebny jest Beenhakker albo prawdziwy Armagedon.