Sprawa naszego niedoszłego terrorysty – zamachowca budzi spore emocje oraz wywołała setki komentarzy. By jednak zdać sobie sprawę z całej absurdalności zaistniałej sytuacji, w której to, jak się okazuje ów zamachowiec jest prawdopodobnie zwykłym majsterkowiczem o pewnych cechach hobbistyczno- osobowościowo- degradujących, warto napisać parę zdań na temat tego, jak to się robi, o czym nasz amator nie miał najwidoczniej zielonego pojęcia. I dobrze, że nie miał, bo w pierwszej kolejności wyrządziłby krzywdę samemu sobie.
Proszę to sobie przeanalizować czytając poniższy tekst.
We współczesnym świecie wzrasta liczba osób – terrorystów , którzy działają w pojedynkę ale za to w całkowitej konspiracji. Wśród nich są terroryści – samobójcy oraz ci, których plan zakłada skuteczną ucieczkę z miejsca dokonania zamachu oraz zatarcie za sobą śladów. Ci ostatni działają w zdecydowanej większości bez formalnego powiązania z jakimikolwiek grupami terrorystycznymi.
Sam przebieg zamachu terrorystycznego może zostać przedstawiony jako sekwencja następujących po sobie elementów.
Są to :
- określenie celu taktycznego – w tym elemencie mieści się idea samego aktu terroru oraz jego potencjalny efekt, który terrorysta chce osiągnąć. Zdarza się, że ostatecznym celem są jakieś żądania lub manifest zwracajacy uwagę na sprawy istotne dla terrorysty.
- określenie możliwych celów– wybór przedmiotu lub podmiotu ataku. Większość pojedynczych terrorystów wybiera cel możliwy wg nich do osiągnięcia. Najbardziej spektakularne akty terroru wykonane w pojedynkę, to te dokonane przez Timothy McVeigh’a w Oklahoma Center oraz przez Andreasa Breivika w Norwegii.
- rozpoznanie– uzyskanie maksymalnej ilości informacji o obiekcie – obiektach- przyszłego ataku i na podstawie uzyskanych danych, sporządzenie planu przeprowadzenia operacji
- przygotowanie– zgromadzenie potrzebnych środków i materiałów, które będą potrzebne w celu wykonania planu
- przeprowadzenie, czyli realizacja przyjętego planu przy użyciu zgromadzonych środków
- ewakuacja– ostatni element planu. Terroryści - samobójcy rezygnują z tego elementu. Podobnie postąpił Breivik w przeciwności do wspomnianego MacVeigh’a.
W ostatnim dziesięcioleciu zmianie uległa też formuła działań grup terrorystycznych, które z tego powodu są trudniejsze do wyśledzenia.
Zazwyczaj działanie takich grup nie jest działaniem nagłym. Planowany akt terroru jest przygotowywany przez dłuższy okres czasu, a sami terroryści nigdy nie tworzą dużych grup. Grupy te lub ich członkowie korzystają z pomocy krewnych lub znajomych, nie zawsze wtajemniczonych w działalność terrorystyczną.
Czasami wynajmują mieszkania, w których nigdy nie zamieszkują w większej grupie. W takim mieszkaniu mieszka co najwyżej dwóch terrorystów. Kolejnym krokiem jest próba zdobycia jakiegoś zatrudnienia. Terroryści płacą zawsze gotówką. Nie używają kart płatniczych ani nie posiadają kont bankowych. Są niejako anonimowi. Starają się też zbytnio nie odróżniać od otaczających ich ludzi. Oczywistym jest, że w takich społecznościach, gdzie przeważa pewna określona rasa, będą chcieli to wykorzystać. W społeczeństwach, gdzie występuje mieszanka ras, ten problem ma mniejsze dla nich znaczenie. Istotna jest także kwestia języka, czy też akcentu, którym się posługują. Jednym słowem – podstawowym zadaniem terrorystów przed przeprowadzeniem aktu terroru jest asymilacja w społeczności, w której planują dokonać zamachu. Dewizą jest nie wzbudzać swoja osobą zainteresowania.
Na akty terroru wybierają duże skupiska ludzkie. Prowadzenie działań w miastach ma liczne zalety. Przede wszystkim, miasto oznacza anonimowość, łatwość wtopienia się w tłum. Dzięki temu możliwa jest działalność terrorystów w środowisku obojętnym lub wrogim, co jest praktycznie niemożliwe na terenach wiejskich, gdzie lokalne społeczności są małe, a każda działalność konspiracyjna jest w dłuższym przedziale czasu niemożliwa do ukrycia.
Kolejnym elementem są atrakcyjne cele, które znajdują się w miastach. Miasta, zwłaszcza stołeczne to siedziby urzędów państwowych, dowództw sił wojska i policji, przedstawicielstw dyplomatycznych i konsularnych itd. Miasta to także węzły komunikacyjne i ważne ośrodki gospodarcze, a także siedziby redakcji ważnych gazet i innych mediów, co ułatwia wykorzystywanie mediów do nagłośnienia lub prezentowania własnej sprawy .
Drugim istotnym elementem jest rodzaj broni użytej w zamachu. Tu literatura wymienia praktycznie wszystkie rodzaje broni. Problem polega jednak na jej dostarczeniu na miejsce planowanego zamachu.
Najbardziej wyrafinowanym, a zarazem najtrudniejszym do wykrycia sprawców sposobem, jest skonstruowanie materiałów wybuchowych z elementów dostępnych w ogólnej sprzedaży i dostępnych w danym kraju lub na danym obszarze.
Tak skonstruowany ładunek utrudnia lokalizację terrorystów, gdyż jego elementy są typowe i ogólnie dostępne, a przy okazji eliminują ewentualny „zagraniczny” trop. Komplikują też działania służb wywiadowczych.
Kolejnym istotnym elementem grupy terrorystycznej jest zaprzestanie przez nią kontaktów z ewentualną „centralą” w okresie wykonywania zadania. Terroryści działają zgodnie z opracowanym wcześniej planem i działają samodzielnie.
Powodowanie dużych i wymiernych strat jest rzadziej spotykaną strategią terrorystów. Zadanie przeciwnikowi konkretnych strat (np. w potencjale przemysłowym) jest bardziej charakterystyczne dla działań sabotażowych, czy dywersyjnych. Są jednak grupy terrorystyczne, nastawione właśnie na tego typu działania. Są to przeważnie grupy religijne.
Dokonanie skutecznego ataku terrorystycznego bez dobrego rozpoznania, o czym już wspomniałem, jest niemożliwe. Rozpoznanie jest także warunkiem uzyskania zaskoczenia. Informacje te dotyczą zarówno celu ataku, jego otoczenia, jak i reakcji sił nieprzyjaciela na zamach (np. czas przybycia sił policyjnych na miejsce ataku, itp.). Dla przykładu, terroryści którzy dokonali zamachu na teatr na Dubrowce, kilkakrotnie przychodzili na spektakle które odbywały się w tym teatrze. Brak danych rozpoznawczych oznacza praktycznie niezdolność do skutecznego działania.
Sam zaś przebieg zamachu terrorystycznego może więc zostać przedstawiony jako sekwencja opisanych przeze mnie w tekście elementów - określenie celu taktycznego, określenie możliwych celów, rozpoznanie, przygotowanie, przeprowadzenie i ewakuacja.
Sama ewakuacja, czy też działanie grupy po wykonanym zamachu polega w pierwszej kolejności na decentralizacji. Struktury grupy terrorystycznej przestają formalnie istnieć. Terroryści prowadzą jeszcze przez jakiś czas normalne życie w społeczności, bo wiedzą, że stosowne służby w pierwszej kolejności sprawdzą osoby, które krótko przebywały na danym terytorium.
Niezmiernie rzadko zdarza się też, że grupy terrorystyczne dokonują kolejnego zamachu w tym samym składzie osobowym.
Tyle w wielkim skrócie.
