Można rozmawiać z każdym, jeśli się chce na ten przykład.
O czym? O czymkolwiek. Byle nie zaczynać od polityki. Polityka jest dość nerwową dziedziną i generalnie zraża ludzi do siebie.
Ha! Ale jak to zrobić na portalu do szpiku kości, od rana do późnej nocy, wzdłuż i wszerz przez politykę zdominowanym?
To proste. Wybrać sobie dyskutantów, podłóg swoich preferencji. Politycznych.
Ale, zaraz, zaraz. To się tak gładko nie da. Preferencje, preferencjami, a tu ktoś z tamtego obozu, pisze o czymś luźno z polityką związanym, a mnie interesującym. I jak to rozwiązać? Przeprosić się z uprzedzeniami i wpaść jak gdyby nigdy nic z wizytą?
Chyba tak.
Sam tak zacząłem odwiedzać co niektórych blogerów, co do których miałem na początku stosunek, jak przysłowiowy pies do jeża. Jaki byłem głupi. Skoro każdy jest tu kowalem własnego losu, to po co oglądać się na to, co jakiś wyimaginowany guru lewicy czy prawicy, będzie miał do powiedzenia na temat blogera X, Y czy Z. Sam dojdę czy ktoś mi odpowiada, jako dyskutant czy nie. Nie potrzebuję do tego zajrzeć na blog tuzów salonowych, przejrzeć ich listę polecanych i stosować się do tego, jak do dziesięciu przykazań. W zależności od optyki. To by dopiero było chore.
I wiecie co?
To nie boli. Takie poznawanie salonu na własną rękę. W poprzek wszystkich mód i upodobań, wiodących prądów intelektualnych. Ba! To nawet jest przyjemne. Znajdywać płaszczyznę porozumienia. Poszerzać spektrum. Uczyć się przyjmować argumenty drugiej strony. (przynajmniej do wiadomości)
Polecam wszystkim, którzy czują się zamknięci w piwnicy własnych przekonań. Którzy czasami chcieliby się wyrwać z dyskusji, gdzie tylko się kadzi, albo tylko obmawia innych.
Nawet się nie spodziewacie, co jedno, nawet przypadkowo rzucone dobre słowo, w stronę osoby, o być może kompletnie innych poglądach na świat , może zdziałać.
Trolli chyba potrafimy już odróźniać, od ludzi chcących rozmawiać.
Co nas więc blokuje?
To truizm i zabiorę puentę redaktorowi Pospieszalskiemu.
Warto rozmawiać.
Naprawdę.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
