Wyobraźmy sobie trzech lekarzy, na przykład trzech kardiologów. Pierwszego z nich jako przedwojennego warszawskiego lekarza. Drugiego umieśćmy gdzieś w drugiej połowie XX wieku, natomiast trzeciemu nadajmy cechy współczesnego nam specjalisty kardiologa. Następnie każdemu z nich przypiszmy metody diagnostyczne jakimi się posługiwali. I tak naszemu pierwszemu bohaterowi do pełnej diagnostyki serca potrzebne były dwie rzeczy- słuchawki lekarskie i jego własny absolutny słuch. Przykładając końcówkę stetoskopu w różne miejsca na ciele pacjenta był wstanie poznać najbardziej skrywane tajemnice jego serca. Ta prawie bez kosztowa metoda posiadała jednak jeden feler. W całej ówczesnej Warszawie takich magików mogło być najwyżej dwóch i byli oni wstanie w pełni zdiagnozować kilku chorych na dobę, dla reszty pozostawało jedynie dobre słowo i modlitwa głuchych lekarzy. Na szczęście po roku 1942 w pełni ukształtowała się nowa metoda diagnostyczna nazwana elektrokardiografią, która jednak wymagała zakupu specjalnego aparatu, umieszczenia go w gabinecie lekarskim lub osobnym pomieszczeniu i zatrudnienia przeszkolonej pielęgniarki. Zaletą nowej metody było jednak znaczne zwiększenie ilości diagnozowanych pacjentów poprzez fakt, iż ponad połowa czyniących to lekarzy była wstanie poprawnie odczytać elektrokardiogramy, a pozostali nawet jak udawali, że coś z tego rozumieją to intuicyjnie czuli, iż oglądany zapis znacznie odbiega od przyjętego wzorca.
Dziś każdy kardiolog wykryje nawet najmniejszą anomalie w naszych sercach, ale do tego potrzebuje bardzo kosztownej aparatury, którą obsługują wysokiej klasy specjaliści angiologii, umieszczoną już nie w jakimś pojedynczym pomieszczeniu, ale w wydzielonych zakładach szpitalnych, posiadających własną administrację i odrębny kontrakt z NFZ. Diagnostyka może odbywać się przez 24 godziny na dobę, siedem dni w tygodniu i przez cały rok. Każdy potrzebujący ma szansę na pomoc, a prawdopodobieństwo błędu jest znikome. Niestety ta metoda ma również jeden feler. W całej dzisiejszej Warszawie jest jeden lekarz kompletnie głuchy, który nie jest wstanie usłyszeć żadnego tonu i szmeru w sercach pacjentów. Jednocześnie posiada słuch absolutny, który umożliwia mu rozpoznanie idealnej ciszy panującej na posiedzeniach rządu. Ten lekarz nazywa się Bartosz Arłukowicz specjalista od oszczędzania i medycyny zaniechań
