Inna jakość

Wczorajsza niedziela była Niedzielą Dobrego Pasterza. Tak się składa, że przed tygodniem byliśmy z Żoną na mszy trydenckiej. Przez wzgląd na inny układ kalendarza liturgicznego, Ewangelii czytanej wczoraj w nowym porządku mszy, wysłuchaliśmy więc również przed tygodniem. Jakże inne były komentarze do tej Ewangelii.

Przed tygodniem usłyszeliśmy doskonałe, głębokie teologicznie kazanie, z odwołaniami nawet do greckich znaczeń poszczególnych słów. Najbardziej zaskoczył mnie jednak fragment, w którym kaznodzieja stwierdził, że w obecnych czasach przeżywamy jakiś rodzaj kryzysu wiary, który wynika z kryzysu kapłaństwa. Zwrócił również uwagę, że nie wystarczy, żeby kapłan był aktywny w działaniach społecznych, aby można było mówić, że jest dobrym księdzem. Zadaniem duszpasterza jest prowadzić do spotkania z Żywym Jezusem (rzecz jasna parafrazuję, oddając myśl). Szczerze powiem, że niezwykle rzadko spotykam się z tym, że ksiądz otwarcie mówi, o kryzysie kapłaństwa i zrzuca winę za słabości, które są w Kościele na księży. We wspomnianym kazaniu, dopiero z tej perspektywy kaznodzieja pokazał również inną rzeczywistość – księża wychodzą z ludu i w dużej mierze są takiej jakości, jak lud chrześcijański. Są przystosowani do wypełniania potrzeb ludzi. Ksiądz zwrócił szczególną uwagę, jak ważne jest więc wspieranie kapłanów, zwłaszcza poprzez modlitwę. To tutaj dopatrywał się ewentualnej winy ludu – zbyt mało modlitwy za kapłanów.

Natomiast wczoraj kazania nie było w ogóle, bo w pierwsze niedziele miesiąca w naszej diecezji jest zawsze adoracja Najświętszego Sakramentu, która kazanie rzekomo zastępuje. Skoro robi się ją zamiast kazania, to te adoracje nierzadko przestają być już w formie modlitewnych zwrotów do Pana Boga, a stają się zastępującymi kazanie przekazami dydaktycznymi. Wczorajsza adoracja też niestety w pewnej mierze taka właśnie była. Ale porównując treści, które padły wczoraj z tymi sprzed tygodnia, nie tyle chcę odwołać się do motywów dydaktycznych, co do treści modlitwy za kapłanów. Otóż była one mniej więcej taka (parafrazuję): módlmy się za kapłanów, którzy poświęcają swój czas, z oddaniem służą ludziom; módlmy się za tych, którzy poświęcają wszystko, żeby służyć innym; za wspaniałych kapłanów, którzy oddają swoje życie Bogu.

Nikt nie zająknął się nawet o tym, że są kapłani, którzy potrzebują modlitwy ze względu na swoją słabość, którzy przeżywają trudności, borykają się z prawdziwymi dramatami, którzy mają problemy ze służeniem, którzy w całej swojej działalności, starają się służyć głównie sobie. A przecież wielu jest takich księży, i to właśnie oni potrzebują najgorętszej modlitwy ze strony innych kapłanów, ale i całego ludu Bożego. To straszne, że dla poprawności politycznej, dla konsekwentnego przemilczania tego, że księża również są grzeszni, odbiera się najcenniejszy dar, który można dać tym kapłanom, czyli dar wspólnotowej modlitwy ludzi z całej parafii czy diecezji.

Ta inna jakość, inny stopień otwartości księży związanych z liturgią w rycie trydenckim, zwraca uwagę nie tylko w tym konkretnym przypadku. Być może to właśnie przez tych księży, których szacunek do Najświętszych Postaci, do Sakramentów, a w konsekwencji także do własnego kapłaństwa jest generalnie głębszy, przyjdzie odnowa kapłanów i Kościoła w ogóle.