Do blogowania przymierzałem się lata, konkretnie tutaj już też od dawna, konto założyłem, podsykutowałem pod cudzymi wpisami i jakoś mi przeszło, konto zaginęło podczas przebudowy Salonu. Dzisiaj muszę. Przepraszam za banalność mych słów, ale wobec tragedii, która nas spotkała, żadne słowa nie są adekwatne. Ręce dzisiaj już tak się nie trzęsą, psychika wraca do równowagi, racjonalizuje, oswaja szok i ból. Wyjścia nie ma, mus żyć dalej, chociaż trudno w to uwierzyć.
Składam najgłębsze i najszczersze wyrazy współczucia wszystkim dotkniętym smoleńską tragedią, zarówno tą sprzed lat siedemdziesięciu ale zwłaszcza tą z przed tak wciąż niewielu godzin. To co się stało jest niepojęte i trudne do oswojenia. Polska, my wszyscy, niezależnie od naszych politycznych sympatii i antypatii, ponieśliśmy stratę, której naprawa, jeśli nawet jest możliwa, zajmie lata, jeśli nie kolejne pokolenie. Dramat którego jesteśmy uczestnikami powinien nas zjednoczyć i umocnić, niech ten okrutny los i te bezsensowne, przedwczesne śmierci nie będą daremne, niech dadzą początek nowej, lepszej Polsce.
Nie musimy się kochać, ale szanujmy się, mamy tylko jedno życie i jedną Polskę a Opatrzność uświadomiła nam kolejny raz jak kruchy jest nasz los.
CZEŚĆ ICH PAMIĘCI.
Piotr Ostromecki
Inne tematy w dziale Polityka
