Dlaczego nikt nie powstrzymał pedofila?

W największym skrócie rzecz przedstawia się tak, że pedofil wykorzystał i zamordował dziecko, dostał i odsiedział 25 lat, wyszedł na wolność i natychmiast powtórzył zbrodniczy czyn na nieletniej osobie.

 

Człowiek, który jest skłonny zgwałcić i zamordować dziecko nie jest zapewne człowiekiem normalnym. Ale ta „nienormalność” może mieć różne oblicza.

 

Sprawca może być zwyrodnialcem, który potrafi zapanować nad swoimi skłonnościami, jest w stanie nad sobą zapanować, ale świadomie wybiera dokonanie zbrodniczego czynu. Być może nie zakłada złapania i ukarania, co wpływa na jego postępowanie.

 

Ale może to być człowiek, który nawet w obliczu groźby lub gwarancji złapania i ukarania dokonuje zbrodni. Nie jest w stanie zapanować nad swoimi skłonnościami, wybiera popełnienie zbrodni, jego zachowanie jest determinowane poza jego wolą tak jak zachowanie kleptomana, który popełnia czyn niegodziwy i karalny, ale „nie może się powstrzymać” od popełnienia go.

 

W opisanej w Rzepie historii brak mi jednoznacznego stwierdzenia, chociaż domyślam się tego, czy sprawca należał do pierwszej czy drugiej kategorii w „moim” rozróżnieniu sprawcy.

 

Z tekstu wynika, że osadzony przestępca przez 25 lat jedynie „odsiadywał”, że nie pracowano nad nim skutecznie, że nie udało się zdiagnozować i wyeliminować przyczyny takich a nie innych zachowań. Mówiąc krótko, nie była stosowana fachowa, konsekwentna i przynajmniej częściowo skuteczna terapia i resocjalizacja. Oceniając stan tego człowieka tuż po wyjściu oraz mając jakie takie pojęcie o realiach panujących w zakładach penitencjarnych, bez informacji z Rzepy typowałbym, że nie wykonano nic, albo wykonano fuszerkę.

 

Co ma robić instytucja państwa mając do czynienia z przestępcą, który popełnia zbrodnię bez względu na okoliczności? U którego popełnienie zbrodni jest wpisane w jego podświadomość, który popełni ją nawet wtedy, gdy kara będzie nieunikniona? Wobec którego resocjalizacja i terapia prawdopodobnie nigdy nie przyniesie satysfakcjonującego rezultatu?

 

Wyrażę pogląd, który – prawdopodobnie – spotka się z protestem i negacją.

 

Otóż według mnie taki człowiek nie powinien być sądzony i karany, bo sądzić można czyny człowieka świadomego, człowieka decydującego, czy popełnić zbrodnię, czy jej nie popełnić. Człowieka rozróżniającego dobro od zła. Człowiek taki powinien, oczywiście po rzetelnym przebadaniu i stwierdzeniu stanu faktycznego, trafić do końca życia do zamkniętego zakładu psychiatrycznego.

 

Co w przypadku opisywanego w Rzepie pedofila i postępowania z nim osiągnął wymiar sprawiedliwości i społeczeństwo? Moim zdaniem nic.